فرماندهان امریکایی از بن بست در جنگ افغانستان سخن می گویند؛ بن بستی که در سالهای اخیر میان نیروهای امنیتی افغان و مخالفان مسلح آنان به خصوص طالبان پدیدار گشته است.
"ژنرال جان نیکلسون، فرمانده نیروهای امریکایی در افغانستان گفته است که نبرد نیروهای امنیتی افغانستان و طالبان به "بن‌بست" رسیده است.
این فرمانده امریکایی که در وزارت دفاع امریکا با خبرنگاران صحبت می‌کرد، گفت که در تابستان که به فصل جنگ در افغانستان معروف است، نیروهای امنیتی این کشور توانستند برنامه طالبان برای تصرف قندوز را ناکام سازند و وضعیت امنیتی را در هلمند و ارزگان بهبود ببخشند.
در همین حال ژنرال جو دانفورد، فرمانده کل نیروهای آمریکایی گفته است که وضعیت نبرد در افغانستان "تقریبا به بن‌بست رسیده است."
او که در کنگره آمریکا صحبت می‌کرد، گفت: "طالبان نتوانسته‌اند اهدافی را که در طرح نبرد امسال در بهار تعیین کرده بودند، بدست بیاورند و نیروهای امنیتی افغانستان همچنان وضعیت را تحت کنترل خود دارند."
ژنرال نیکلسون نیز گفت که "شیوه دیگر توصیف بن‌بست این است که وضعیت به یک نوعی تعادل رسیده است."
چنانچه اوضاع نبرد در چند سال اخیر در کشور نشان می دهد، اظهارات دو فرمانده ارشد نظامی امریکایی در باره جنگ جاری در افغانستان مطابق با واقع است؛ اما اینکه افغانستان دچار یک چنین جنگ فرسایشی و بی سرانجامی شده نیز علل و عوامل خودش را دارد.
یکی از عوامل عمده ای که جنگ را به این مرحله از وخامت رسانده، دخالت های دوامدار و پیگیر دولت پاکستان است. پاکستان به عنوان یگانه حامی جدی و تعیین کننده طالبان در افغانستان همواره این گروه را تمویل و تجهیز کرده و زیر نظر مراقبت های ویژه خویش داشته است؛ تا آنجا که در اوضاع و شرائط سختی که گاه گاه در میادین نبرد برای این گروه پیش آمده، ارودی اسلام آباد با حضور مستقیم جنرالهای خویش در صفوف طالبان، این گروه را امداد رسانده و از مهلکه های حتمی نجات داده است.
چنانکه نمونه های این عملیات نجات را بارها در ولایات مختلف کشور از جمله قندوز و غزنی و بدخشان و جاهای دیگر شهد بوده ایم که گروه طالبان با کمک طرح و نقشه های دقیق فرار جنرال های کارکشته پاکستانی از مهلکه گریخته اند.
طالبان از آنجا که به عنوان حافظان و پاسداران عمق استراتژیک پاکستان در افغانستان ایفای وظیفه می کنند، لذا از منظر مذکور برای اسلام آباد بی نهایت مهم و حیاتی بوده و دولت این کشور همه ی سعی و تلاش خویش را خواهد کرد تا از یک چنین بازوی قوی و تاثیر گذار و در عین زمان، مفت و رایگانی که نادانی و جهالت تعدادی از افغانها در اختیار آن قرار داده است، کمال بهره برداری و در عین زمان، محافظت و مراقبت را نیز داشته باشد.
پس از این جهت و منظر، طالبان به گونه دوامدار از جانب حامی اصلی شان کمک همه جانبه و تاثیرگذار می شوند، تا در برابر نیروهای امنیتی دولت افغانستان همچنان ایستادگی کنند و به قول فرماندهان امریکایی توان به بن کشیدن نبرد در این کشور را داشته باشند.
اما از سوی دیگر خود همین فرماندهان امریکایی که بن بست جاری در جنگ افغانستان را انتقاد می کنند، در واقع و پشت پرده خیلی هم از بن بستهای موجود در نبرد افغانستان ناخوشنود نیستند و بالاتر از آن در یک تبانی و تعامل پنهانی با دولتمردان اسلام آباد از آنها می خواهند تا در ایجاد بن بستهای مطلوب و پلان شده در جنگ افغانستان، جدی و کوشاتر باشند؛ تا از این رهگذر هر دو دولت واشنگتن و اسلام آباد با خاطری جمع و خیالی آسوده، به ادامه پیاده کردن طرح ها و نقشه های استعماری و ویرانگر برای افغانستان و منطقه، مصروف باشند.
به نظر می رسد شکستن بن بستهای پلان شده در جنگ کشور، نه با کمکهای پاکستان در برنامه مذاکرات صلح ممکن است و نه هم می توان از امریکا انتظار شکستن طلسم مذکور را داشت؛ چرا چنانکه پیش از این گفته شد این دو کشور از اوضاع موجود در جنگ افغانستان سود می برند.
پس با توجه به شرائط موجود، تنها یک راه و یک روزنه در مقابل دولتمردان ما گشوده می ماند و آن ابتکار به خرج دادن نسبت به شکستن و فروپاشیدن هر نوع بن بست در جنگهای جاری در کشور است و آن اتکا به بازو و توانمندی های نیروهای امنیتی افغان و طرح و پلان های بومی که به وسیله متخصصان نظامی افغان در بدنه اردو و پولیس و سایر نیروهای امنیتی کشور، تهیه و آماده می شود، می باشد و از طرفی نیز دولتمردان ما آن درایت و چالاکی را باید داشته باشند که طرح و پلانهای بومی خویش را از کمند منافع استعماری امریکایی ها و پاکستانی ها به سلامت عبور دهند؛ تا به شکستن طلسم هر بن بستی و در هر جنگی موفق شوند.