تنش های اخیر بین سران حکومت وحدت ملی تیترهای اصلی روزنامه های امروز افغانستان بود. عده ای به نفع عبدالله نوشتند و عده ای هم به سود اشرف غنی، اما روزنامه هایی هم بودند که بدون قضاوت، تنها مشکلات موجود را بیان کردند.

روزنامه اطلاعات روز
اطلاعات روز در یادداشت خود می نویسد: آن‌چه را رییس اجرایی می‌خواهد با غنی در میان بگذارد، موافقت‌نامه‌ی سیاسی تشکیل حکومت وحدت ملی است که تاکنون عملی نشده است. داکتر عبدالله می‌گوید طی این مدت با صبر و حوصله و با تحمل انتقادات مردم، منتظر اقدامات رییس‌جمهور بوده است، اما صبر او از طرف غنی نادیده گرفته شده است. تنش میان ارگ و اجراییه سبب شده است تا عبدالله به‌طور ضمنی غنی را متهم به بی‌حوصلگی و حرف‌نشنوی کند.

نویسنده این یادداشت در ادامه می گوید: صرف‌نظر از این‌که چه نیّتی در پس اظهارات داکتر عبدالله نهفته است، آن‌چه را رییس اجرایی می‌گوید بازتاب‌دهنده‌ی نارضایتی‌های گسترده‌ی مردم نیز هست. با این اضافه که داکتر عبدالله خود شریک حکومت است و به میزان سهم خود در قدرت، مسئول، مقصر و پاسخگوی مشکلات موجود مردم است. در حال‌حاضر، رییس اجرایی حکومت بی‌آن‌که به نقش خود در حکومت پی ببرد یا به نارسایی‌ها اذعان کند، مثل مردم از حکومت و ارگ شاکی است. باری، این نیز مسئولانه است تا یک مقام بلندپایه‌ی حکومتی با مردم هم صدا شود.

روزنامه افغانستان

روزنامه افغانستان نیز با لحنی تندتر نوشت: حکومت وحدت ملي حاصل يک انتخابات مشروع و قانوني نيست؛ بلکه محصول يک توافقنامه سياسي ميان دو تيم انتخاباتي است که با ميانجيگري آمريکا به امضاي دو طرف رسيده است و بر اساس آن حکومت ۵۰- ۵۰ ميان دو تيم انتخاباتي تقسيم شده است.

در مقاله این روزنامه با عنوان "خواست ها باید ملی باشد نه شخصی" با انتقاد از سران حکومت آمده است: سران حکومت وحدت ملي با اين همه ضعف ها و کاستي هاي قانوني، بايستي با جديت تمام تلاش مي کردند، تا رضايت مردم را در نحوه انجام مسؤليت هاي دولتي شان به دست آورند و به اين ترتيب حداقل مشروعيت مردمي شان را افزايش مي دادند. اما مقامات حکومتي پيش از آن که در فکر مشکلات قانوني و مشروعيت مردمي خود باشند، بازهم در کشاکش جنگ قدرت در درون ساختار نظام گرفتار شدند. اين تضادها و کشمکش ها تمامي کارکردها را مختل و تمامي برنامه ها را متوقف و زمينه ناامني هاي دوامدار در کشور را فراهم ساخته اند.

روزنامه چراغ

روزنامه چراغ نیز در سرمقاله خود با عنوان " مسوول از همپاشی اجماع نیم‌بند سیاسی کی خواهد بود؟" می نویسد: بازی قدرت بازی پیچیده‌ای است. کسانی در این بازی می‌برند که ظرفیت نمایندگی از حوزه‌ سیاسی و قوت پیگیری داعیه‌های سیاسی خودشان را داشته‌باشند. تضرع و شکایت به مردم در فردای شکست در بازی‌های درون قدرت چیزی جز بی‌عرضگی سیاستگر را بر نمی‌تاباند. سیاستگرانی که در فردای پیروزی انتخابات به حوزه‌ی سیاسی خود پشت کنند و جسارت و پررویی به کرسی نشاندن خواست‌های مشروع و مسلم مردم شان را نداشته باشند، رهبر سیاسی نه «جسد سیاسی» اند.

روزنامه عصر نو

روزنامه عصر نو هم تیتر اول خود را به این موضوع اختصاص داده و می نویسد رهبران و شخصیت های سیاسی در کنار ابراز حمایت از برنامه ها و دیدگاه های رییس اجرایی کشور، برتطبیق بی قید و شرط مواد توافق نامه سیاسی و عملی شدن اصلاحات در نظام تاکید ورزیدند.

روزنامه ماندگار

روزنامه ماندگار در تحلیل خود با عنوان " اشـکال‌های یک پاسـخ" می نویسد: مشکل دولت‌مردان همواره همین بوده که خود را در جایگاهی بلندتر از فهم و شعورِ مردم احساس کرده‌اند. این مسأله عمدتاً در مورد آقای غنی صدق می‌کند که از آغاز آمدنِ خود به افغانستان و احراز سمت‌های مهمِ دولتی، خود را یک سروگردن که نه، بل چند سروگردن از دیگران بلندتر احساس می‌کند. این امر سبب می‌شود که آقای غنی فکر کند در کارِ دولت‌داری و هر کارِ دیگری، فهم بیشتری نسبت به عموم دارد. «وحدت نظر»ی که ارگ ریاست‌جمهوری دیگران را به آن فرا می‌خواند، به معنای چون‌وچرا کردن در امور دولتی و سیاسی نیست، بل متابعتِ تمام و کمال از عملکردها و دستوراتِ این نهاد است.

روزنامه اصلاح

روزنامه اصلاح در مقاله ای به بررسی وضعیت تحصیلات عالی افغانستان می پردازد و می نویسد: نبود ظرفیت لازم تدریسی و کهنه بودن سیستم درسی در دانشگاه ها از چالش هایی است که همواره شکایت دانشجویان و استادان را در پی داشته است. دانشگاه کابل حدود هشتاد سال است که در کشور فعالیت علمی دارد؛ اما گذشت سه دهه جنگ در کشور فعالیت این پوهنتون را نیز به شدت صدمه زده است.

روزنامه ویسا

روزنامه ویسا در تحلیل خود نقش کم رنگ ورزش افغانستان در المپیک ۲۰۱۶ را اینگونه بررسی می نماید و می نویسد: اوضاع نه چندان مناسب افغانستان در طی ۱۶ سال گذشته، بی‌توجهی حکومت به اداره‌های ورزش و اختلافات سیاسی و سلیقه‌ای بارز میان مسئولان حال و اسبق کمیته ملی المپیک و اداره تربیت بدنی که همیشه خود را در مقاطع مختلف به عنوان مسئول و رئیس اداره‌های ورزش افغانستان معرفی می‌کنند همگی دلایل ضعف ورزش افغانستان هستند.