شورای سرتاسری علما، حمایت قاطع خود را از نیروهای امنیتی در برابر طالبان و سایر مخالفان مسلح اعلام کرد.
این شورا پس از دیدار با اشرف غنی؛ رییس جمهور، در اعلامیه ای گفت که نیروهای امنیتی برای دفاع از دین، وطن، تمامیت ارضی و حاکمیت ملی می رزمند و قربانی می دهند که از نظر دین مقدس اسلام بدون شک مرگ شان مرگ «شهادت» است.
در این اعلامیه تصریح شد: متأسفـانه برخـی مردم تحـت تأثیـر تبلیغات منفـی دشمنـان وطـن قـرار گرفته و در بعضی مناطق کشور از ترس مخالفین مسلح در مراسم نماز جنـازه منسوبین اردوی ملـی، پولیس ملـی و امنیت ملـی کـمتر اشتـراک می نـماینـد؛ لـذا شـورای سـرتاسـری علمـای افغـانستـان از ملت مسلمـان و مجـاهد تقاضا می نماید تا به اهتمام کامل در مراسم نماز جنازه شهدای مذکور اشتراک نماینـد و تحت تأثیـر تبلیغــات مغرضانه دشمنان نروند.
آنان خاطرنشان کردند که به تمام رسانه های صوتی، تصویری و چاپی هدایت داده شود که در نشرات خود برای آنها اصطلاح «شهید» را به کار ببرند.
در این شکی نیست که مبنا و محور اصلی بیانیه اخیر شورای علما، حمایت از نیروهای امنیتی، تقدیر از تلاش ها و تکریم و بزرگداشت قربانی های بی دریغ آنان در دفاع از کیان تمامیت ارضی، حاکمیت ملی و آسایش عمومی مردم افغانستان استوار است.
این درست همان انتظاری است که از هر حرکت خالصانه ملی می رود؛ زیرا نیروهای امنیتی کشور از همه جهات، مظلوم واقع شده اند.
قهرمانان بی نام و نشانی که با ترک خانه و کاشانه خود و با مایه گذاشتن از جوهره جان شان، در راه استقلال و عزت و آرامش و پیشرفت این کشور، در برابر خون ریزترین و ستمکارترین دشمن تروریستی، سینه سپر کرده و همه روزه در این مسیر مقدس، جان می بازند.
اما ترغیب مردم به شرکت در نماز جنازه شهدای امنیتی و یا «شهید» خواندن آنها در رسانه های همگانی، تنها مسؤولیتی نیست که شورای سرتاسری علمای افغانستان در این مقطع حساس و خطیر بر دوش دارد.
علما باید با استناد به متون صریح و غیر قابل تفسیر دینی، مرز میان حق و باطل را مشخص کنند و اعلام نمایند که آنهایی که در برابر مردم، دولت و نیروهای امنیتی کشور می جنگند از منظر احکام، دستورات و آموزه های مقدس اسلامی و الهی، در ظل و ذیل کدامیک از گروه ها قرار می گیرند و مشمول چه حکمی واقع می شوند.
علما همچنین باید درست به اندازه نیروهای امنیتی، تهور و شجاعت لازم برای مبارزه با تروریزم و انحراف های عقیدتی با سلاح بیان حقایق و پرهیز از محافظه کاری، مصلحت اندیشی و ترس از ابراز حقیقت را داشته باشند و نشان دهند که اگر نیروهای امنیتی در سنگرهای گرم و در جنگ سخت با جریان های تروریستی در حال نبرد اند، شماری دیگر از طیف های اجتماعی کشور از جمله علمای دینی در جبهه جنگ نرم و در حمایت از راه و آرمانی که همه روزه از نیروهای امنیتی کشور، قربانی می گیرد، بر علیه تکفیر و ترور و انحراف و تفسیرهای دروغین و خوانش های نابجا و قرائت های افراطی و بی بنیاد از دین و استفاده ابزاری از آن در راستای اهداف پلید قدرت های سلطه طلب و توسعه جوی منطقه و فرامنطقه، ایستاده اند و مردانه و بی هراس، مبارزه می کنند.
این مسؤولیت جدی علمای دینی است که تریبون های دینی، منابر، مساجد و مناره های اذان و بلندگوهای خطابه و وعظ و وصف دینی را در خدمت اشاعه و تبیین آموزه های پاک و راستین دین قرار دهند و به این ترتیب، چهره های کریه لشکر باطل و اباطیلی که آنها ریاکارانه به دین نسبت می دهند را رسوا و برملا سازند.
این مسؤولیتی است که علمای دینی از دیرباز تا امروز بر دوش داشته اند و در مقاطع روشنی از تاریخ سیاسی افغانستان نیز بوده اند عالمان مبارز و مجاهدی که مسؤولانه به این مهم، پایبند بوده و با شجاعت و تهور مثال زدنی به آن عمل کرده اند.
در گذشته، رهبران و پیشاهنگان بسیاری از جریان های انقلابی و ضد استکباری در افغانستان، علمای دینی بوده اند؛ بنابراین، صرف صدور یک بیانیه تشریفاتی در حمایت از نیروهای امنیتی کافی نیست. این حمایت می بایست مشمول طیفی از اقدامات عملی در محکومیت تروریزم و برملاسازی چهره های منحوس پشت پرده این جریان های انحرافی تکفیری و تروریستی گردد.
علما باید روشن کنند که در وضعیت آشفته و ناپایدار کنونی، در کجا ایستاده اند و با تکیه بر دستورات صریح دینی، وظیفه آنها در قبال این وضعیت دقیقا چیست.
در غیر آن، بدیهی است که بسیاری از مردم، نتیجه خواهند گرفت که علمای دینی به رسالت سنگین خود که همانا میراث داری انبیای الهی است، به درستی و به طور کامل، عمل نکرده اند.