چنانچه می دانیم دولت شاهی عربستان دست به راه اندازی و تشکیل ائتلافی زده به ادعای خودش با هدف مبارزه با تروریزم و در این راستا توانسته به تعداد ۳۷ دولت و کشور را با خود همراه کند.

اینکه سران ریاض با چه علل و انگیزه هایی وارد دور تازه ای از بحران آفرینی شده اند، جای خود دارد و در این شب و روز بوسیله آگاهان و تحلیلگران بدان اهداف و انگیزه ها اشاراتی شده و بعضاً به تفصیل موضوع را به بحث و نقد گرفته اند و هر یک به گوشه ای از نیات و انگیزه های سران آل سعود تمرکز کرده و مساله را تا حدود زیادی روشن کرده اند.

اما در این میان چیزی که بیشتر از همه توجه را جلب می کند و کمی نیز مضحک به نظر میاید، دعوت دولت حجاز از سران کابل برای پیوستن به این ائتلاف است. بر اساس خبرها سفیر عربستان در کابل ماموریت یافته تا در وزارت امور خارجه کشور ما حضور یافته و کارت دعوت شاه عربستان را مبنی بر دعوت دولت افغانستان به ائتلاف به اصطلاح ضد تروریستی را تسلیم وزیر امور خارجه افغانستان بکند.

بنا بر گزارش ها، وزارت امور خارجه کشور ما نیز با در یافت کارت دعوت، از سفیر عربستان فرصت خواسته تا سران کابل در زمینه شور کرده و نتیجه را در آینده نزدیک اعلام کنند.

صرف نظر از مسایل دیگر، دعوت مذکور جوی از اضطراب و نگرانی را در میان آگاهان و سیاست مداران دلسوز کشور بوجود آورده است. به تبعه کارشناسان، مردم افغانستان نیز نمی توانند نگرانی شان را نسبت به این دعوت و احتمال پیوستن کشور شان به این گونه ائتلافها، پنهان نگهدارند.

چیزی که بیشتر از همه آگاهان و مردم را نگران می کند و موجب می شود تا آنها با نگاه غیر مطمئن و بدون اعتماد به یک چنین ائتلافهایی بنگرند؛ یکی ترکیب ناهمگون و نا متجانس اعضای ائتلاف مذکور است که به اصطلاح گروه خونی بیشتر و به خصوص داعیه داران اصلی آن به هیچ عنوان با موضوعات و عناوینی چون مبارزه با ترور و دهشت و وحشت آفرینی، سازگاری و همخوانی ندارد.

چرا که آنچه از رسانه ها تا کنون به گوش مردم خورده، فریاد این واقعیت تلخ و دردناک بوده که سران و سردمداران ائتلاف مذکور، خود از حامیان و تجهیز و تمویل کنندگان شماره یک تروریزم در سوریه و عراق و یمن و جاهای دیگر از کشورهای اسلامی بوده و هستند.

مردم افغانستان هر روز و هر لحظه از رسانه ها می شنوند که سران ریاض و دولتهای اجیر و وابسته به آنها زیر نام یک ائتلاف دیگر، مردم مسلمان و مظلوم یمن را از زمین و هوا و دریا، مورد حملات ظالمانه و بی رحمانه خویش قرار می دهند و صدها پیر و جوان و کودک را بخاک و خون می کشند!.

مردم می بینند که در هر کجای بلاد اسلامی که رد پای القاعده و داعش و النصره و سایر گروههای تکفیری و تروریستی مشاهده شده است، نام دولتهایی چون عربستان، قطر، ترکیه و وابستگان آنها به عنوان حامی و پشتیبان اصلی تروریزم و دهشت آفرینی، مطرح بوده و به نوعی با یکدیگر کورگره خورده است.

نگرانی بعدی آگاهان و مردم افغانستان، وجود و حضور دولت پاکستان در ائتلاف مذکور است. دولت و ملت افغانستان زخم خورده رژیم ظالمانه و جائرانه ای است که در پاکستان حکومت می کند.

وجود پایگاهها و پرورشگاههای تروریستی در پاکستان امروزه چیزی نیست که به آسانی قابل انکار باشد و همه و همه از خود دولت اسلام آباد گرفته تا دول امریکایی و اروپایی و دیگران، به روشنی می دانند یکی از مراکز فعال و چیره دست در عرصه ساخت و صدور تروریزم و دهشت آفرینی، کشور پاکستان زیر نظر مرکز استخبارات آن یعنی (آی.اس.آی) است.

بنابراین، مردم افغانستان حق دارند تا نسبت به این ائتلاف و برخی از اعضای موجود در آن، هیچ گونه خوشبینی و اعتمادی نداشته باشند و حرکت آنها را در راه اندازی یک چنین ائتلافهایی و با هدف مبارزه با ترور و وحشت و دهشت آفرینی، مورد شک و تردید جدی و شدید قرار ندهند.

بنائن بر دولت و حکومت وحدت ملی است تا پیش از هر گونه تصمیم و اقدامی مبنی بر پیوستن و ناپیوستن به ائتلافهای بوجود آمده در سطح منطقه و به خصوص ائتلاف پیشنهادی دولتمردان عربستان، لازم است تا همه ی نگرانی ها و دغدغه های برحق مردم افغانستان را مد نظر قرار بدهند.

چنانچه دولتمردان ما خود بهتر می دانند افغانستان وضعیت شکننده و فوق العاده حساسی دارد که در این شکنندگی و حساسیت، دولت پاکستان و با دخالتهای غیر مسئولانه اش، بیشترین سهم را دارا می باشد و در یک چنین اوضاع و شرایطی، خرد سیاسی سلیم حکم نمی کند تا در کنار این کشور وارد بازی ای شویم که جز آتش و خطر را برای دولت و ملت و کشور ما به ارمغان نمیاورد؛ آنهم در شرایطی که به طفیل دخالتهای همین همسایه بد از در و دیوار این سامان، خون و آتش و تباهی می بارد!.

با توجه به واقعیت های گفته شده امید می رود تا سران و رهبران ما در حکومت وحدت ملی، این بار را لااقل ملی و میهنی و وطنی فکر کنند و با نه گفتن به دعوتی که رفتن و پیوستن به آن هیچ گونه سود و فایده ای بحال دولت و ملت و کشور ما ندارد، اراده و اختیار ما را به عنوان یک دولت و کشور آزاده و مستقل به دیگران ثابت کنند.