در طول ۱۳ سال جنگ طالبان با دولت، تقریباً روزی نیست تا مردم افغانستان در اثر حملات انتحاری مخالفان مسلح، جانهای خویش و بستگان شان را از دست ندهند و یا معلول یا معیوب نشوند. در همه ی این سالها یک چیز به یک رسم و سنت مضحک و مشمئز تبدیل شده و آن محکومیت هر حمله و عملیات انتحاری است والبته آنهم با الفاظ بسیار شدید بوسیله سران حکومتی به خصوص جناب رئیس جمهور کشور. 

در تازه ترین مورد از این حملات دهشت افکن انتحاری،"یک حمله انتحاری در مقابل ساختمان پولیس واکنش سریع و شورای ولایتی لوگر به وقوع پیوست.
به گزارش رسانه ها، در این انفجار تروریستی سه نظامی و سه فرد ملکی کشته شده اند.
حسیب استانکزی؛ رییس شورای ولایتی ضمن تایید این رویداد می گوید که یک حمله انتحاری ساعت هفت صبح روز پنجشنبه در مقابل ساختمان شورای ولایتی و قطعه واکنش سریع این ولایت روی داد که ده ها کشته و زخمی بر جای گذاشت.
به گفته او، علاوه بر کشته شدن سه نظامی و سه فرد ملکی ده ها نظامی و غیر نظامی دیگر زخمی شدند.
او همچنین می افزاید که احتمال می رود شمار کشته شدگان افزایش یابد.
رییس شورای ولایتی افزود که فرد انتحاری سوار بر یک موتر باربری مملو از مواد انفجاری بوده است.
گفته می شود که ساختمان های اطراف این حادثه، نیز تخریب شده اند."
سران و مقامات ما عادت کرده اند تا به محض شنیدن خبر انتحار و انفجار، بلا فاصله به محکوم نمودن آن مبادرت بورزند و حملات و عملیات انتحاری ای را که موجب کشته و زخمی شدن دهها و بلکه صدها تن از هموطنان بی گناه و بی دفاع ما در سراسر میهن اسلامی ما می شود را با یک پیام تسلیت به بازماندگان قربانی ها و نیز یک محکومیت و البته از نوع شدید و غلیظ آن، حل و فصل کنند.
در طول حکومت ۱۳ ساله آقای حامد کرزی وضعیت از همین قرار بود و ایشان پس از انجام هر عمل انتحاری و انفجاری، نخست شدیدا عصبانی می شدند و به دنبال این خشم مقدس، اعلامیه غلیظ و شدیدالحنی را در نکوهش و مذمتِ جنایتِ ضد بشری طالبان صادر می فرمودند.
سالها به همین روال و منوال گذشت؛ طالبان خویش را همراه با دهها تن از هموطنان بی گناه و بی دفاع ما منفجر می کردند و خود را به دوزخِ قهر و غضب الهی و دیگران را به بهشت رضایت و خوشنودی خداوندی، رهسپار می کرند؛ اما سران و مقامات حکومتی، به جز آنکه طی اعلامیه های غرا و شدیدالحنی به محکومیت ظاهری و نمایشی برادران ناراضی، بسنده کنند، کار بیشتری انجام نمی دادند.
در دوره کنونی و زیر زعامت رئیس جمهور کنونی جناب آقای اشرف غنی احمدزی نیز اوضاع تغییری نکرده و ایشان نیز بر اساس شعار انتخاباتی خویش یعنی (تحول و تداوم)، بر سیره حامد کرزی مهر تائید زده و البته با ـ تحولی- مختصر و آنهم در بخش تغییر نام دشمن از برادر به مخالف سیاسی، همان مسیر رئیس جمهور پیشین را در پیش گرفته و تا کنون نیز به جز نشر و پخش اعلامیه های داغ و شدیدالحن در برابر هر حمله ای از دشمن، کار دیگری انجام نداده است.
"رئیس جمهور غنی حمله انتحاری در نزدیکی قطعه واکنش سریع در پل علم مرکز ولایت لوگر را به شدیدترین الفاظ محکوم کرد.
به گزارش رسانه های کشور، این حمله منجر به کشته و زخمی شدن تعدادی از هموطنان ما گردید.
رئیس جمهور غنی ضمن محکوم نمودن شدید این حمله بزدلانه، گفت که کشتار افراد بی گناه که بخاطر حل مشکلات شان به شورای ولایتی آمده بودند، عمل نابخشودنی و جنایت بزرگ است که در هیچ دین و آئینی توجیه ندارد."
چنانچه دیده می شود حتی متنهای اعلامیه های دو رئیس جمهور سابق و برحال کاملاً با یکدیگر همخوانی و سازگاری دارد و در هر یک از اعلامیه های صادر شده از سوی دفاتر دو رئیس جمهور، می توان به کلمات و عبارات مشابه و تکراری ای بر خورد که بواقع این تعابیر و عبارات بدون پشتوانه و تشریفاتی، ذهن و فکر مردم را خسته کرده است.
به نظر می رسد زمان آن رسیده باشد که سران و مقامهای حکومتی به خصوص جناب رئیس جمهور، پا از محدوده حرف و محکومیت های لفظی شدید و ضعیف فراتر بگذارند و با دشمن این سرزمین و این مردم به گونه ای برخورد داشته باشند که آنان با این خاک و این ملت دارند. 
 
بسیار شایسته است که رئیس جمهور مردم افغانستان، همه مردم و ساکنان کشور را به یک چشم نگاه کنند و به آرا و افکار متعصبانه و تبعیض آمیزی که به دور ایشان حلقه زده و یکریز مشوره های پلید فاشیستی و ناسیونالیستی ارائه می دهند، توجه نکنند؛ چرا که این همه ی اقوام و نژادهای ساکن در کشور بودند که رئیس جمهور و تیم ایشان را با آرا و انتخاب خویش وارد ارگ قدرت و ریاست کردند و نه یک قوم و یا نژادی خاص.
بنابر این، می طلبد تا رئیس جمهور و رئیس اجرائی و سایر سران و مقامهای حکومت وحدت ملی، با وحدت فکر و تشریک مساعی، به جنگ دشمنان این آب و خاک بروند و به هیچ ندای شیطانی قومی که ممکن است از حلقوم حلقاتی خاص در فضای کشور پخش می شود، توجه نکنند.
اگر چنین شد، دشمن هم حساب کار خود را می کند و هر چند قوی، باز هم در برابر اراده واحد ومشترک دولت و حکومت و ملت، نمی تواند کاری را از پیش ببرد و پیروزی نهایی نیز بطور قطع و حتم از آن دولت و ملت افغانستان خواهد بود.