نتایج نشان می‌دهد که ساکنان مناطق محروم در مقایسه با ساکنان مناطق ثروتمندتر، از تلومراز کوچکتر برخور دارند. 
به گزارش آوا به نقل از ایسنا، نتایج پژوهش جدید محققان مرکز تحقیقات پیشرفته استنفورد حاکی از آن است که کیفیت دی‌ان‌ای افراد فقیر به دلیل وجود تنش و مشکلات زیاد در زندگی آن‌ها کاهش می‌یابد.
این نتایج نشان می‌دهد که ساکنان مناطق محروم در مقایسه با ساکنان مناطق ثروتمندتر، از تلومراز کوچکتر برخور دارند.
این پژوهش به بررسی تلومرازهای ساکنان سیاه‌پوست، سفید پوست و مکزیکی طبقات فقیر و متوسط رو به پایین منطقه دیترویت پرداخته است.
تلومرازها به کلاهک‌های محافظ در انتهای رشته‌های کروموزوم گفته می‌شود که ژنها در آن‌ها قرار دارند. در انسان‌های جوان، تلومرازها حدود ۸ هزار تا ۱۰ هزار نوکلئوتید طول دارند و با هر تقسیم سلولی یا در اثر استرس، کوتاهتر می‌شوند.
پژوهش‌های پیشین نشان داده بود که طول تلومرازها می‌تواند بطور قابل اعتمادی به پیش‌بینی امید به زندگی در انسان‌ها بپردازد. تحقیقات جدید نشان داد که ساکنان کم درآمد دیترویت صرفنظر از نژاد آن‌ها از تلومراز کوتاهتری نسبت به میانگین مردم امریکا برخوردارند. ارتباط نژاد و درآمد با طول تلومراز در این گروه‌ها بطور چشمگیری متفاوت بود.
کوتاهترین تلومرازها متعلق به انسان‌های سفید فقیر بود، در حالیکه سفیدپوستان ساکن دیترویت در طبقه متوسط رو به پایین از بالاترین طول تلومراز برخوردار بودند. سیاه‌پوستان صرفنظر از سطح درآمدشان از طول تلومراز مشابهی برخوردار بودند، در حالیکه مکزیکی‌های دارای تلومراز بلندتر دارای درآمد بیشتر بودند. 
به ادعای محققان، سکنه مکزیکی فقیر در این پژوهش از تلومراز بلندتری در مقایسه با مکزیکی‌های غیرفقیر برخوردار بودند که احتمالا به دلیل پرورش یافتن آن‌ها در محیطهای پرتنش کمتر بوده است.
این پژوهش در پی یک مطالعه مشابه دانشگاه پنسیلوانیا و دانشگاه پرینستون انجام شد که سال گذشته نشان داده بود محیطهای پرتنش می‌توانند بر دی‌ان‌ای کودکان زیر ۹ سال تأثیر بگذارند. بررسی ۴۰ پسربچه ۹ ساله که در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده بود، نشان داد که آن دسته از کودکانی که در محیط‌های محروم بزرگ شده بودند، تلومراز کوتاهتری داشتند.
این محققان همچنین گزارش دادند که پسربچه‌های دارای حساسیت ژنتیکی به محیط پس از تجربه محیط اجتماعی تنش‌زا نسبت به پسرهای بدون حساسیت‌های ژنتیکی از تلومراز کوتاهتری برخوردار بودند. این حساسیت‌ها مبتنی بر انواع ژن مرتبط با فرستنده‌های عصبی سروتونین و دوپامین هستند.