دانشمندان هشدار داده اند که مقاومت در برابر دوایی که جان میلیون ها نفر را از مالاریا نجات داده در ناحیه ای بسیار وسیع تر از آنچه تاکنون تصور می شد، وجود دارد.
توانایی انگل مالاریا برای در امان ماندن از دوای آرتمیسینین از زمانی که ابتدا در جنوب شرقی آسیا شناسایی شد درحال گسترش بوده است.
آزمایش هایی که نتایج آن در نشریه بیماری های عفونی لنست چاپ شده نشان می دهد که این مقاومت دوایی اکنون به پشت مرزهای هند رسیده است.
کارشناسان گفتند که این تحول یک "زنگ خطر" و "تهدیدی عظیم" است.
آمار مرگ ناشی از مالاریا از سال ۲۰۰۰ به این سو تقریبا نصف شده است و عفونت این بیماری اکنون سالانه ۵۸۴ هزار نفر را می کشد.
اما مقاومت در برابر آرتمسینین ممکن است تلاش ها در این مبارزه را خنثی کند. این مقاومت در کشورهای کامبوج، لائوس، تایلند، ویتنام و میانمار (همچنین موسوم به برمه) شناسایی شده است.
نمونه های خون ۹۴۰ فرد مبتلا به مالاریا از ۵۵ نقطه در میانمار نشان دهنده گستردگی این مقاومت در این کشور بود.
مطالعه تازه نشان می دهد که این مقاومت به ناحیه ساگینگ در ۲۵ کیلومتری مرز هند رسیده است.
داکتر چارلز وودرو یکی از محققان در واحد تحقیقات پزشکی حاره ای ماهیدول-آکسفورد در تایلند به بی بی سی گفت:‌ "ما به روشنی می توانیم مقاومت در برابر آرتمیسینین را در نزدیکی مرز هند ببینیم، که این آشکارا یک تهدید است و در آینده احتمالا به گسترش این مشکل به نواحی مجاور منجر خواهد شد."
آرتمیسینین معمولا به عنوان بخشی از یک درمان چند جانبه تجویز می شود.
به گفته داکتر وودرو در ابتدا سایر دواها شاید درمان چند جانبه را موثر نگه دارد اما در نهایت این مقاومت باعث بی تاثیر شدن آن خواهد شد.
وی می گوید در دراز مدت مشکل این است که گزینه های دوایی کمی وجود دارد.
البته مشکلات مشابه در گذشته هم وجود داشته است. مثلا دوایی به نام کلوروکین جان صدها میلیون نفر را نجات داد تا اینکه در سال ۱۹۵۷ در مرز کامبوج و تایلند مقاومت نسبت به آن ظاهر شد.
این مقاومت در جهان گسترش یافت تا اینکه ۱۷ سال بعد به آفریقا رسید.
در حال حاضر نشانه ای از مقاومت شدن مالاریا به آرتمسینین در آفریقا دیده نمی شود هرچند این نگرانی هست که تاریخ با نتایج مرگبار تکرار شود.