حضور طالبان در شماری از ولایات همجوار، سبب سرازیر شدن تعداد زیادی از باشند‌گان این ولایات به هرات شده است، برخی از بی جا شدگان مدت ۱۲ سال است که به این ولایت آمده اند اما تاکنون از وضعیت زندگی خوبی برخوردار نیستند.
به گزارش خبرگزاری آوا، نزدیک شدن فصل سرما به مثابه زنگ خطری است که غم نیستی و دشواریهای زندگی در این فصل را برای بیجاشدگان هرات تازه می کند.
"تاج بی‌بی" پیرزنی است که از ۱۲ سال به این طرف نظر به شرایط سخت زندگی و حضور مردان تفنگ دار به همراه خانواده ی خود منطقه آبایی اش، ولسوالی جویند ولایت بادغیس را ترک گفته است.
از گفته های این بانو این چنین می شود برداشت کرد که او و خانواده اش قبل از مهاجرت به هرات، در فکر زندگی راحتی در این شهر بوده اند.
اما انگار تاحال داشتن چنین زندگی برای او و دیگر بی‌جا شدگان داخلی در هرات همچنان یک رویا مانده است.
نداشتن نان و آب روزانه یک طرف و نبود مواد سوخت دیگر کفه ترازوی غصه‌ی وی را سنگین می کند.
غم نیستی او را به یاد روزهای می اندازد که خانه، پول و زمین‌داری داشت، اما دشواری های زندگی این همه را از او و خانواده اش گرفت.
"تاج بی بی" از ۷تن اعضای فامیل خود می گوید و یک نان آور که در هوای سرد و بارانی هم مصروف چاه کندن برای بدست آوردن پول نان شب است.
وی چشم امید به نهادهای دولتی و بازرگانی دوخته است که تا فصل سرما کمکی به آنان بکنند.
رسیدن فصل سرما "تاج بی بی" و فامیل اش که زیر سقف گِلی زندگی می کند را هراسان کرده است.
سوال اینجاست که وضعیت زندگی بیجا شدگان چادر نشین در این فصل چگونه خواهد بود؟.
سید فایض وصال، سرپرست اداره مهاجرین و عودت کنندگان هرات می گویند: این اداره بیجا شدگان داخلی را تا ۶ ماه تحت پوشش کمک های خود دارد.
وی در ادامه گفت: بیجاشدگان کمپ منارها که برای شان زمین توزیع شده و از سالها است در هرات زند گی می کنند بیشتر ازمهاجر، شهروند به حساب می آیند.
قابل ذکر است که این بیجاشدگان خشکسالی و ناامنی درمناطق شان را باعث مهاجرت خود به هرات عنوان می کنند.