امریکا هیچ وقت با حسن نیت به افغانها نگاه نکرده است، غرب از همان آغاز می خواست وابستگی را در افغانستان ابدی و احتیاج را در افغانستان نهادینه سازد.
در ۱۳ سال گذشته ۱۵۰ هزار نظامی آمریکایی پا به افغانستان گذاشتند تا با پدیده ای به نام تروریزم مبارزه کنند و در حاشیه ی آن گزینه های دیگری مبارزه با مواد مخدر و فساد نیز در این ماموریت شامل بود، اما سوال این اینجاست که ناتو پس از تکمیل ماموریت خویش چقدر برای مبارزه با تروریزم، مواد مخدر و فساد اداری موفق بوده است؟
موسی فریور استاد دانشگاه کابل در گفتگوی با یکی رسانه های کشور گفت: ناتو از افغانستان رفت اما ای کاش می رفت. ما هنوز در آغاز ماجرا هستیم حتی در وسط آن نیستیم. خوش بینی که نزد تعدادی از خوش بینان ایجاد شده بود این بود که آمریکا و ناتو برای یک مدت معین می آیند دست دولت افغانستان و دولتمردانی که خودشان را برکرسی های دولت نشاندند می گیرد و بعد از آن ملت سرپا می ایستد و نیروهای خارجی دنبال کارشان می روند. ملت افغانستان از آنها تشکر می کند.
فریور با انتقاد از خوشبینی ها و ادعاهای حقوق بشر اظهار داشت: دوران این خوشبینی پایان یافته است. ما واقعیت های تلخ را می دانیم. درست که ۳۴۰۰ سرباز آمریکایی در افغانستان کشته شده است اما چه کسی حساب و کتاب شهیدان این ملت مظلوم، خانه های ویران و تاسیسات روستایی که خراب شد را می کند. آیا همین کمیسیون مستقل حقوق بشری که ما در افغانستان داریم توانسته است به دفاع از قربانی های خود بپردازد یا حداقل خواهان دیه و خونبهای قربانیان شده است؟
وی ادعاهای آمریکا و ناتو را در افغانستان فریب و دور از واقعیت بیان نموده گفت: نیروهای ناتو می گویند ما در افغانستان پیروز شده ایم. شاید از نگاه همان اهدافی که خودشان داشتند پیروز شده اند که از چشم ما پنهان است، اما از نگاه ما که باید در افغانستان یک حکومت خوب را به وجود می آوردند، اقتصاد افغانستان را مستقل می ساختند، زمینه ی اشتغال زایی را باید به وجود می آوردند و مهاجرین مظلوم افغانستان را که در دو کشور همسایه گروگان هستند را به افغانستان بازگردانند و بالاخره حداقل یک دولت تقریبا مشروع را در افغانستان روی کار می آوردند، هیچ کدام از این کارها انجام نشده است بلکه عکس این کارها نیز اتفاق افتاده است. دهشت افکنی از سال ۲۰۰۱ ده ها برابر شده است. آنها چطور با بی شرمی تمام می گویند که ما در افغانستان پیروز شدیم.
فریور خاطر نشان ساخت: آمریکا هیچ وقت با حسن نیت به افغانها نگاه نکرده است. در طی ۱۳ سال با وجود میلیاردها دالری که در افغانستان مصرف شد اگر نیت آمریکا و انگلیس صادقانه بود یک فرصت فوق العادده کافی بود که افغانستان روی پای خود بایستد. غرب از همان آغاز می خواست وابستگی را در افغانستان ابدی و احتیاج را در افغانستان نهادینه بسازد.
به باور وی، زمامداران پاکستان با هوشیاری و زرنگی زمامداران افغانستان را فریب دادند و وعده های سرخ و سبز دادند و گفتند ما مرحله به مرحله به شما کمک می کنیم تا صلح برقرار شود. پاکستان ادعا می کند که اگر موضوع خط دیورند را بپذیریم آنها صلح می کنند اما زمامداران ما گفته اند که ما اگر خط دیورند را هم بپذیرم آنها بازهم به گفته ی خود وفا نمی کنند. این زیرکی زمامداران پاکستان است که دولتمردان ما را به خواب خرگوشی می برند آنها را تطمیع می کنند و یا تهدیدشان می کنند و یا به نحوی افکار آنها را از سیاستهای واقعی پاکستان در کل منطقه و در پاکستان منحرف می سازند.
گفتنی است که با تکمیل شدن ماموریت ناموفق امریکا در افغانستان، مردم هنوز هم امیدوار بودند که پس از امضای پیمان امنیتی افغانستان با امریکا وضعیت امنیتی در کشور بهتر می شود، اما دیده شد که پس از امضای این پیمان وضعیت امنیتی در افغانستان بدتر از گذشته شده و مردم با گذشت هر روز نسبت به آینده شان نگران هستند.