نمایندگان مجلس عوام انگلیس با ۲۷۴ رای موافق در مقابل ۱۲ رای مخالف، به شناسایی "کشور فلسطین" رای دادند.
این رای گیری به لحاظ نمادین اهمیت زیادی دارد؛ چون اکثریت نمایندگان شرکت کننده در رای گیری از هر سه حزب اصلی انگلیس از جمله حزب محافظه کار، از شناسایی کشور فلسطین حمایت کرده‌اند. البته بسیاری از نمایندگان مجلس ۶۵۰ نفره انگلیس نیز در رای گیری شرکت نکرده یا در جلسه مجلس عوام غایب بوده اند.
دیوید کامرون؛ نخست وزیر انگلیس پیشتر گفته بود که رای گیری مجلس انگلیس، بر سیاست رسمی دولت این کشور تاثیر نخواهد گذاشت.
پیش از رای‌گیری نمایندگان مجلس انگلیس، صدها نفر از شخصیت های چپگرای اسرائیلی، از جمله اعضای سابق مجلس این کشور، از انگلیس خواسته بودند که همچون سویدن، کشور فلسطین را به رسمیت بشناسند.
این منتقدان بنیامین نتانیاهو، تاکید کرده بودند که امنیت درازمدت اسرائیل را در گرو وجود یک کشور مستقل فلسطینی می دانند.
پیشتر تصمیم دولت سویدن در شناسایی کشور فلسطین، با انتقاد رژیم اسرائیل و امریکا مواجه شد.
این اقدام نمادین مجلس عوام انگلیس نیز که صرفا جنبه تشریفاتی و فرمالیته دارد و هرگز نمی تواند سیاست های رسمی دستگاه سیاسی حاکم بر انگلیس در مورد رژیم اسراییل را تحت تاثیر قرار دهد شاید با واکنش تند اسراییل مواجه شود؛ اما این بدان معنا نیست که این تصمیم، تغییری در وضعیت فلسطین ایجاد کرده است.
با این حال، باید توجه داشت که در این میان، چه اهدافی در پشت این حرکت قرار دارد و تبعات این تصمیم در عرصه های سیاسی و حقوقی چیست.
فراموش نمی کنیم که در جریان جنگ ۵۱ روزه اخیر میان حماس و ارتش رژیم اسراییل که وسیعا مورد حمایت امریکا و انگلیس نیز است، یکی از شهرهایی که مدام شاهد واکنش های خشم آلود اجتماعی و تظاهرات هزاران نفری بود لندن پایتخت انگلیس بود.
پارلمان انگلیس، مقر نخست وزیری انگلیس و دفتر بی بی سی از جایگاه هایی بودند که روزانه تظاهرات وسیعی در مقابل آنها برگزار می شد و نسبت به سیاست این نهادها در قبال رویدادهای خونین غزه و جنایت های اسراییل به شدت انتقاد می شد.
همین واکنش ها بود که چندین مقام انگلیسی از جمله یک مشاور ارشد نخست وزیر انگلیس که مسلمان بود از مقام خود استعفا دادند و برخی از نمایندگان پارلمان آن کشور نیز به دلیل مخالفت یا انتقاد از سیاست های جنایتکارانه رژیم اسراییل در برابر فلسطین، مورد ضرب و شتم و توهین و تهدید قرار گرفتند.
بنابراین، این رویدادها از نظر کارشناسان، بازتاب و آثار تبعی خود را در کنش سیاستمداران و دستگاه های دولتی انگلیسی نشان خواهد داد و با توجه به اینکه پیش از این، سویدن طلسم عدم رسمیت کشور مستقل فلسطین در اتحادیه اروپا را شکسته است، مجلس عوام انگلیس که قاعدتا نماینده افکار عمومی در دستگاه حاکمه آن کشور به حساب می آید، ناگزیر است در قبال این کنش های اجتماعی، واکنش متناسب و همسو با اقتضائات و انتظارات مردم و جامعه نشان دهد؛ با این حساب، تایید رسمیت کشور مستقل فلسطین در مجلس عوام انگلیس، در واقعیت امر، نوعی انجام وظیفه قانونی این نهاد در قبال خواسته های موکلان خود به حساب می آید.
اما چرا این تصمیم، از سوی دولت انگلیس جدی گرفته نشد؟
برای یک لحظه اگر میان این تصمیم مجلس عوام انگلیس با آنچه در مورد همه پرسی استقلال اسکاتلند روی داد مقایسه ای انجام دهیم به خوبی متوجه می شویم که واکنش دولت این کشور در مورد یک مساله الزام آور و یک رویداد غیر الزامی چقدر تفاوت می کند.
این در حالی است که رابطه با اسراییل و عدم رسمیت فلسطین به رغم مخالفت رژیم اسراییل، شاید کمتر از استقلال اسکاتلند برای دولت انگلیس اهمیت نداشته باشد؛ اما چون این تصمیم مجلس عوام، الزامی نبود، دولت انگلیس هیچ توجهی به آن نکرد.
در مورد اسکاتلند اما رهبران ارشد و اصلی این کشور، مدت ها به کمپاین رسمی پرداختند و حتی در فاصله کمی از برگزاری همه پرسی، به اسکاتلند رفتند؛ تا به نفع عدم استقلال آن کشور، تبلیغ کنند.
واقعیت این است که انگلیس هرگز فلسطین را در کنار اسراییل به رسمیت نمی شناسد؛ کاری که امریکا هم نمی کند؛ بنابراین، سخن گفتن از طرح صلح خاور میانه، یک دروغ بزرگ بیش نیست.
جنایات وحشیانه ای که در غزه اتفاق افتاد نه انگلیس و نه امریکا را هیچ تکانی نداد؛ زیرا آنها از اسراییل بدون هیچ چون و چرایی حمایت می کنند؛ حتی اگر به قیمت نابودی فلسطین یا محو هویت سیاسی این کشور تمام شود.