طالبان و پاکستان منتظر خروج کامل نیروهای امریکایی و ناتو هستند و سال ۲۰۱۴ را سال پیروزی خود میدانند و فکر میکنند که در سال ۲۰۱۴ یا کاملاً به قدرت میرسند یا با تسلط یافتن بخشی از جغرافیای افغانستان میتوانند در قدرت سیاسی در افغانستان داخل شوند و دست بالا داشته باشد.

اشتراک آقای کرزی در اجلاس بروکسل، بدون نتایج عملی خواهد بود، زیرا طالبان و پاکستان منتظر خروج کامل نیروهای امریکایی و ناتو هستند و سال ۲۰۱۴ را سال پیروزی خود میدانند.
صالح محمد ریگستانی کارشناس مسایل سیاسی با اظهار این مطلب در یک گفتگوی اختصاصی به خبرگزاری صدای افغان(آوا) گفت: سفر آقای کرزی به بروکسل بدون نتایج عملی خواهد بود، زیرا طالبان و پاکستان منتظر خروج کامل نیروهای امریکایی و ناتو هستند و سال ۲۰۱۴ را سال پیروزی خود میدانند و فکر میکنند که در سال ۲۰۱۴ یا کاملاً به قدرت میرسند یا با تسلط یافتن بخشی از جغرافیای افغانستان میتوانند در قدرت سیاسی در افغانستان داخل شوند و دست بالا داشته باشد.
به باور آقای ریگستانی، آنچه را که دولت افغانستان و امریکا درجنگ بدست نیاوردند، حالا میخواهند از طریق مذاکرات و فشار به پاکستان بدست بیاورند که عبارت است از وادار کردن طالبان برای وارد شدن به پروسه صلح، البته این کار آسانی نیست.
ریگستانی به صدای افغان(آوا) گفت: طالبان بفکر سرنگونی نظام در افغانستان هستند و خودشان را به این مقصد بعد از ۲۰۱۴ نزدیک تر میبینند، طالبان می فهمند که امریکا در شرایطی قرار ندارد که فشار زیادی به پاکستان وارد کند تا طالبان را به پروسه صلح به شکل اجباری بکشاند، چون میدانند که امریکایی ها در حال خروج از افغانستان هستند و در این زمان حساسیت پذیر هستند و به همکاری بیشتر پاکستان نیاز دارند.
وی درباره نقش دو گانه پاکستان در قبال افغانستان اذعان داشت: "پاکستان زمان را به نفع خودش نگه میدارد تا فشار زیاد سیاسی به آنها وارد نشود، آنها چه بخواهند حکومت را سر نگون کنند یا چه بخواهند بخشی از قدرت سیاسی در آینده افغانستان باشند، به هر صورت بعد از سال ۲۰۱۴ فکر میکنم به این هدف میرسند."
این کارشناس مسایل سیاسی اذعان داشت: این نشست مشترک الفکر ختم میشود و باز پاکستان هم مثل همیشه بازی دوگانه را پیش میبرد، اما عملاً چیزی را که میبینیم ادامه جنگ هست.
این اگاه امور سیاسی درباره میان جیگری صلح امریکا گفت: امریکا و ناتو موفق نشدند که طالبان را در جنگ شکست بدهند و پاکستان هم همکاری صادقانه ای را با آنها نکرد، گرچه خودشان هم اشتباهات زیادی را انجام دادند، حالا اگر امریکا فکر میکند که در مذاکره میتواند طالبان را شکست دهد و خلع سلاح کند، چنین چیزی ممکن بنظر نمیرسد.
به نظر ریگستانی، در صورتی طالبان روی میز مذاکره حاضر میشوند که فشار دوام دار بروی طالبان و پاکستان آورده شود تا که آنها با اجبار به سر میز مذاکره حاضر شوند که این بدون فشار نظامی و سیاسی بر پاکستان غیر ممکن هست.
به باور وی تنها مذاکرات ، تشویق طالبان و پاکستان و امتیاز دادن به آنها، نمیتواند افغانستان و جامعه بین المللی را به مقصود برساند.
این آگاه امور خاطرنشان ساخت: پاکستان یک بازی دو گانه را پیش میبرد با این تفاوت که در گذشته چهره اش کمتر معلوم بود، حالا با حضور جامعه بین المللی و تلفاتی که اینها دادند، ثابت شده که پاکستان در یک زمان هم با جامعه بین المللی همکاری میکند و از طرفی از طالبان به عنوان ابزار سیاسی استفاده میکنند.
به گفته وی: امریکا و متحدانش میدانند که پاکستان حاضر نیست سلاح را از دست خود بگذارد و این هم برای دولت امریکا مشخص است که در این جنگ شکست خورده است، با توجه به اینکه پاکستان با پول امریکایی ها، سرباز امریکایی را در افغانستان میکشت.
وی تصریح داشت: امریکا در موقعیتی قرار دارد که در محاصره ی کشورهای ضد امریکایی هست، به شمول ایران، پاکستان و آسیای مرکزی آنها به هیچ وجه موافق حضور انها در منطقه نیستند، بنابراین تنها از راه فشار بر روی پاکستان می تواند که طالبان را برای مذاکره آماده کند.
به باور ریگستانی، این مذاکرات به نفع پاکستان هست، زیرا تلاش میکند که نقش دلسوزانه ای را ایفا کند و از انزوای سیاسی بیرون بیاید، لذا می خواهد خود را اینطور نشان دهد که نه تنها کشور حامی طالبان نیست، بلکه کشوری کمک کننده به صلح است و اهمیت حضورشان در این نشستها نشانگر این است که صلح بدون پاکستان میسر نیست و به وجود نخواهد آمد.