رئیس‌جمهور اشرف غنی پیش از انتخابات ریاست جمهوری گذشته، وعده داده بود که مناطق مرکزی را از زندان جغرافیای طبیعی خارج خواهد کرد. برخی از اعضای شورای ولایتی بامیان و دایکندی می‌گویند که اقداماتی برای پیشرفت این مناطق انجام شده، اما این اقدامات کافی نیست.
به گزارش خبرگزاری آوا، رئیس‌جمهور غنی قبل از نشستن بر کرسی ریاست‌جمهوری گفته بود؛ مناطق مرکزی را از زندان جغرافیای طبیعی خارج می‌کنیم. اما این مناطق هنوز هم یکی از محروم‌ترین نقاط کشور است که سال‌هاست از امکانات دولتی بهره کافی نبرده‌است.
در همین حال اعضای شورای ولایتی دایکندی و بامیان می‌گویند که در سال‌های اخیر پروژه‌های خوبی در این مناطق روی دست گرفته شده است، اما این مناطق هنوز هم در محرومیت قرار دارد.
سیدزکریا هاشمی عضو شورای ولایتی دایکندی به خبرنگار صدای افغان (آوا) می‌گوید که رئیس جمهور در سفر چند ماه قبلش به این ولایت، وعده‌هایی داد، اما این وعده‌ها تا چه حد تحقق پیدا می‌کند، زمان زیادی لازم دارد.
آقای هاشمی گفت که در سال‌های اخیر یک سری اقداماتی در زمینه پیشرفت در این ولایت انجام شده و خوشبینی‌هایی نیز وجود دارد، تا این مناطق توسعه یابد اما به آن صورت که توقع می‌رفت، اقدامات اساسی صورت نگرفته است.
این عضو شورای ولایتی دایکندی افزود: در 4 الی 5 سال قبل اقداماتی در زمینه پیشرفت سرک گردن‌دیوال، میدان هوایی و بند برق دایکندی صورت گرفته، اما این اقدامات چشم گیر نبوده تا واقعن مناطق مرکزی را از محرومیت خارج کند.
سرک گردن دیوال که حدود ٧٠٠ کیلومتر طول دارد، از منطقه گردن‌دیوال ولسوالی حصه اول بهسود ولایت میدان وردک آغاز و از مسیر ولایت‌های بامیان، دایکندی وغور به هرات کشیده می‌شود.
در همین حال محمدیوسف مظهری یکی از اعضای شورای ولایتی بامیان به خبرنگار آوا گفت: در بامیان اقدامات مهمی روی دست گرفته شده است، که از جمله آنها دو شاهراه بزرگ است که می‌تواند در توسعه این ولایت نقش پررنگی داشته باشد.
آقای مظهری گفت که در حال حاضر کار روی دو جاده مهم در این ولایت یعنی جاده یکاولنگ - دره صوف و بامیان – دوشی جریان دارد که در صورت اتمام این پروژه‌ها، می‌توان امید زیادی داشت تا ولایت بامیان از زندان جغرافیای طبیعی خارج شود.
او افزود: حکومت در چند سال توجه ویژه به مناطق کم توسعه یافته داشته است که بامیان نیز در حال پیشرفت است.
این در حالیست که برخی از شهروندان در ولایت دایکندی از عدم انکشاف این ولایت گلایه‌مند هستند، آنان می‌گویند که وعده‌های رئیس جمهور فقط در حد شعار بوده است و پیشرفتی در این ولایت صورت نگرفته است.
احمد نصیری یکی از باشندگان ولایت دایکندی که در کابل مصروف تحصیل است، به آوا گفت که مسیر اصلی که این ولایت را به بامیان و سپس به کابل متصل می‌کند در وضعیت بدی قرار دارد و هر ساله بر اثر خرابی‌های جاده، تعدادی از موترهای مسافربری دچار حادثه می شود و برخی از مسافران جان خود را از دست می‌دهند.
رئیس جمهور غنی روز 22 حوت سال قبل در جمعی از حاضران در ارگ ریاست جمهوری گفته بود که "پروژه‌های زیربنایی در مناطق مرکزی، سرعت بیشتر خواهد گرفت. ما مصمم هستیم که زندان جغرافیای طبیعی را از بین برده و افغانستان مرکزی را به نقطه وصل تجارت و ترانزیت و قلب متحرک افغانستان و آسیا مبدل نمائیم."
آقای غنی همچنین پاییز سال قبل در سفر به ولایت دایکندی گفته بود که زندان جغرافیایی در حال شکسته شدن است و حکومت روی شاهراه‌هايی هزینه می‌کند که مناطق مرکزی به ویژه دایکندی را از زندان طبیعی بیرون سازد.
مناطق مرکزی افغانستان یکی از محروم‌ترین نقاط افغانستان است که در طی 18 سال گذشته کمترین پیشرفت را داشته است.
در این مناطق دانش‌آموزان از بسیاری امکانات لازم آموزشی محروم هستند و بخشی از ساختمان‌های مکتب‌ها، گلی و خام می‌باشد و حتی در برخی از مناطق دانش‌آموزان زیر درخت‌ها و مکان‌های غیر معیاری درس می‌خوانند.
به گزارش خبرگزاری آوا، رئیس‌جمهور غنی قبل از نشستن بر کرسی ریاست‌جمهوری گفته بود؛ مناطق مرکزی را از زندان جغرافیای طبیعی خارج می‌کنیم. اما این مناطق هنوز هم یکی از محروم‌ترین نقاط کشور است که سال‌هاست از امکانات دولتی بهره کافی نبرده‌است.
در همین حال اعضای شورای ولایتی دایکندی و بامیان می‌گویند که در سال‌های اخیر پروژه‌های خوبی در این مناطق روی دست گرفته شده است، اما این مناطق هنوز هم در محرومیت قرار دارد.
سیدزکریا هاشمی عضو شورای ولایتی دایکندی به خبرنگار صدای افغان (آوا) می‌گوید که رئیس جمهور در سفر چند ماه قبلش به این ولایت، وعده‌هایی داد، اما این وعده‌ها تا چه حد تحقق پیدا می‌کند، زمان زیادی لازم دارد.
آقای هاشمی گفت که در سال‌های اخیر یک سری اقداماتی در زمینه پیشرفت در این ولایت انجام شده و خوشبینی‌هایی نیز وجود دارد، تا این مناطق توسعه یابد اما به آن صورت که توقع می‌رفت، اقدامات اساسی صورت نگرفته است.
این عضو شورای ولایتی دایکندی افزود: در 4 الی 5 سال قبل اقداماتی در زمینه پیشرفت سرک گردن‌دیوال، میدان هوایی و بند برق دایکندی صورت گرفته، اما این اقدامات چشم گیر نبوده تا واقعن مناطق مرکزی را از محرومیت خارج کند.
سرک گردن دیوال که حدود ٧٠٠ کیلومتر طول دارد، از منطقه گردن‌دیوال ولسوالی حصه اول بهسود ولایت میدان وردک آغاز و از مسیر ولایت‌های بامیان، دایکندی وغور به هرات کشیده می‌شود.
در همین حال محمدیوسف مظهری یکی از اعضای شورای ولایتی بامیان به خبرنگار آوا گفت: در بامیان اقدامات مهمی روی دست گرفته شده است، که از جمله آنها دو شاهراه بزرگ است که می‌تواند در توسعه این ولایت نقش پررنگی داشته باشد.
آقای مظهری گفت که در حال حاضر کار روی دو جاده مهم در این ولایت یعنی جاده یکاولنگ - دره صوف و بامیان – دوشی جریان دارد که در صورت اتمام این پروژه‌ها، می‌توان امید زیادی داشت تا ولایت بامیان از زندان جغرافیای طبیعی خارج شود.
او افزود: حکومت در چند سال توجه ویژه به مناطق کم توسعه یافته داشته است که بامیان نیز در حال پیشرفت است.
این در حالیست که برخی از شهروندان در ولایت دایکندی از عدم انکشاف این ولایت گلایه‌مند هستند، آنان می‌گویند که وعده‌های رئیس جمهور فقط در حد شعار بوده است و پیشرفتی در این ولایت صورت نگرفته است.
احمد نصیری یکی از باشندگان ولایت دایکندی که در کابل مصروف تحصیل است، به آوا گفت که مسیر اصلی که این ولایت را به بامیان و سپس به کابل متصل می‌کند در وضعیت بدی قرار دارد و هر ساله بر اثر خرابی‌های جاده، تعدادی از موترهای مسافربری دچار حادثه می شود و برخی از مسافران جان خود را از دست می‌دهند.
رئیس جمهور غنی روز 22 حوت سال قبل در جمعی از حاضران در ارگ ریاست جمهوری گفته بود که "پروژه‌های زیربنایی در مناطق مرکزی، سرعت بیشتر خواهد گرفت. ما مصمم هستیم که زندان جغرافیای طبیعی را از بین برده و افغانستان مرکزی را به نقطه وصل تجارت و ترانزیت و قلب متحرک افغانستان و آسیا مبدل نمائیم."
آقای غنی همچنین پاییز سال قبل در سفر به ولایت دایکندی گفته بود که زندان جغرافیایی در حال شکسته شدن است و حکومت روی شاهراه‌هايی هزینه می‌کند که مناطق مرکزی به ویژه دایکندی را از زندان طبیعی بیرون سازد.
مناطق مرکزی افغانستان یکی از محروم‌ترین نقاط افغانستان است که در طی 18 سال گذشته کمترین پیشرفت را داشته است.
در این مناطق دانش‌آموزان از بسیاری امکانات لازم آموزشی محروم هستند و بخشی از ساختمان‌های مکتب‌ها، گلی و خام می‌باشد و حتی در برخی از مناطق دانش‌آموزان زیر درخت‌ها و مکان‌های غیر معیاری درس می‌خوانند.