مردم افغانستان در قرن معاصر، به خصوص در چهار دهه ی اخیر همواره قربانی کشمکش ها و رقابت قدرت های استعماری شده و رنج و عذاب های فراوانی کشیده اند.
محمد اکبری؛ نماینده مردم درشورای ملی و یکتن از رهبران جهادی در گفتگو با خبرگزاری آوا با بیان مطلب فوق افزود: نفوذ ویرانگرانه ایادی استعمار و سرسپردگان داخلی آنها و همچنین ضعف و بی کفایتی رهبران جهادی، سبب خانه جنگی ها، اغتشاشات داخلی، رقابت‏های خونین قومی؛ پس از پیروزی مجاهدین در کشور شد.
پس از پیروزی مجاهدین در سال ۱۳۷۱ و سقوط دولت داکتر نجیب، انتظار می رفت که رهبران مجاهدین فرشته نجات افغانستان شوند و کشور را از نا هنجاریهای اجتماعی سیاسی و اقتصادی نجات داده و به رفاه و امنیت برسانند، اما به گفته آقای اکبری، برخلاف انتظار اختلافات داخلی و جنگهای تنظیمی، افغانستان را در گرداب دیگری فرو برد.
این فعال سیاسی با بیان اینکه در بی نظمی های رهبران مجاهدین، عوامل داخلی و خارجی نقش داشته است افزود: وقتیکه حکومت مجاهدین به وجود آمد صدهزار نیروی مجهز و تعلیم دیده نظام سرنگون شده کمونیستی در کشور موجود بود که از هرگوشه و کنار تلاش می کردند تا مجاهدین به قدرت نرسند.
به گفته آقای اکبری، همزمان با پیروزی مجاهدین درحدود یک میلیون قبضه اسلحه در سراسر افغانستان توزیع شده بود و هزاران تن مجاهدین مسلح پیروز میدان جنگ نیز وجود داشت که هر کسی سنگ پیروزی را به سینه خود می زدند، این امر باعث شد که حکومت منسجم به رهبری مجاهدین شکل نگیرد و هر کسی در هر گوشه ی حکومت تشکل دهد.
او در ادامه به عوامل های خارجی نیز اشاره کرد و گفت: هرچند غربی ها در ابتدا برای کوبیدن رقیب خود شوروی با مجاهدین همکاری می کردند تا روسها شکست خورده و بتوانند حکومت سکولار در افغانستان تشکیل دهند، اما پس از آنکه غربیها به هدف خود نرسیدند و حکومت سکولار دلخواه خود را به وجود آورده نتوانستند، روابط دپلماتیک را قطع کردند و نه تنها حکومت مجاهدین را به رسمیت نشناختند که آنان را به جان هم انداختند.