مرکز عدم خشونت بدون مرز افغانستان، با ابراز نگرانی از افزایش کودکان خیابانی و کارگر از دولت و کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان خواست که برای این اطفال مکتب درست نمایند.
به گزارش خبرگزاری آوا، منازعات دوامدار در کشور ما باعث شده است که خیلی از خانواده ها نان آور خود را از دست بدهند، به همین خاطر شماری زیادی از کودکان بجای پدر امروزه نان آور خانواده محسوب می شوند.
این کودکان به جای رفتن به مکتب و آموختن به کار های شاقه پرداخته و به خیابان ها برای کار می روند.
با سقوط رژیم طالبان امیدواری های جهت فراهم شدن شرایط تحصیل و آموزش برای کودکان بیشتر شد، اما با گذشت بیش از یک دهه این مسئله همچنان به صورت جدی مطرح می باشد.
بصیر احمد؛ عضو مرکز عدم خشونت بدون مرز افغانستان به این خبرگزاری گفت: همه ساله به تعداد ۴۰۰ هزار نفر وارد بازار کارگری می شوند و اطفال خیابانی و کارگر نیز با توجه به مشکلات اقتصادی منحیث نان آور خانواده همه ساله در حال افزایش است.

وی افزود: برای جلوگیری از افزایش اطفال خیابانی و کارگر کمیسیون مستقل حقوق بشر و دولت افغانستان باید مکاتب مخصوصی را برای این اطفال درست نمایند تا برعلاوه دروس مکاتب برنامه های چون زندگي سالم و به دور از خشونت، زندگي مسالمت آميز، ترويج روحيه برابري و برادري و خلاقيت و هنر تدريس نمایند.

به گفته ی این عضو مرکز عدم خشونت بدون مرز افغانستان، اگر توجه جدی در این راستا صورت نگیرد آینده کشور با خطر مواجه خواهد شد، چرا که این اطفال آینده سازان فردا هستند.

قابل ذكر است بر اساس آمار رسمي منتشر شده از سوي وزارت كار و امور اجتماعي در اوايل ماه جوزاي سال ۱۳۹۳ نشان میدهد که در افغانستان بيش از شش ميليون كودك كارگر وجود دارد.
اين كودكان با تلاش بي پايان روزمره سعي مي كنند با انجام كارهاي سخت و طاقت فرسا و در برخي موارد توهين آميز نيازهاي اوليه خود و خانواده شان را تامين كنند.

همچنین براساس منشور سازمان ملل كودكان، حق زندگي، حق دسترسي به آموزش و دور نگه داشتن از اماكن كاري تا سن ۱۸ سالگي مي باشد.
اما در کشور ما كودكان از بنيادي ترين نيازشان كه تعليم و تربيت مي باشد يا محروم هستند يا اگر هم دسترسي داشته باشند به گونه اي نيست كه بتواند آينده اي سالم و سازنده را براي آنها رقم بزند.
در همین حال یک تعداد از اطفال روی سرک می گویند که بخاطر فقر اقتصادی مجبور شده اند که برای پیدا کردن لقمه نان، به روی سرک دست به کار شوند.
آنها می گویند که همین وضعیت سبب شده که آنها از درس و تعلیم به دور بمانند.
جمال کودک پلاستیک فروش می گوید که پدرم مریض است نمی تواند کار کند من پلاستیک و خواهرم ساجق می فروشد خواهرم مکتب می رود اما من تا صنف چهارم مکتب رفتم؛ بعد از آن دیگر نرفتم تا شام پلاستیک می فروشم.
گفتنی است که براساس آمارها که هم اکنون تنها در کابل بیش از هفت هزار طفل در روی سرک مصروف کار های شاقه اند که بیشتر آنها با خطرات گوناکونی روبرو می باشند.