پاپ فرانسیس؛ رهبر کاتولیک‌های جهان که به فیلیپین رفته، از حق آزادی بیان دفاع کرده؛ ولی همزمان گفته است که تحریک دیگران با توهین به دین آنها خطاست.
او در میانه پروازش به سمت مانیل؛ پایتخت فیلیپین و پیش از ورود به آن کشور، در جمع خبرنگاران با اشاره به یکی از دستیارانش گفت که اگر این فرد به مادر او توهین کند، باید منتظر یک مشت از طرف خود پاپ باشد.
پیش از این در دو اقدام ناموفق، افرادی در پی قتل پاپ پل ششم در سال ۱۹۷۰ میلادی و قتل پاپ ژان پل دوم در سال ۱۹۹۵ میلادی بوده‌اند و به همین دلیل در آستانه سفر پاپ فرانسیس و در طول روزهایی که او در فیلیپین حضور دارد، تدابیر امنیتی شدیدی در نظر گرفته شده است.
پاپ فرانسیس، چهارمین پاپی است که به فیلیپین سفر کرده است. ده‌ها هزار نیروی نظامی و پولیس برای تامین امنیت در طول سفر پاپ به کار گرفته شده‌اند.
۸۰ درصد از جمعیت ۱۰۰ میلیون نفری فیلیپین کاتولیک هستند.
این سخنان رهبر کاتولیک های جهان در حالی ابراز می شود که در هفته های اخیر، انتشار کاریکاتورهای موهن پیامبر اکرم(ص) در یک مجله فکاهی فرانسوی و در پی آن کشته شدن ۱۲ تن از بهترین اعضای کادر مدیریتی و تحریریه آن در نتیجه حمله دو برادر الجزایری تبار به دفتر آن در پاریس، به شدت بحث برانگیز شده است.
انتظار می رفت پاپ فرانسیس نیز به عنوان کسی که اکنون رهبری یکی از بزرگ ترین ادیان توحیدی را بر عهده دارد در این زمینه واکنش نشان دهد.
او در این موضع گیری اما بسیار هوشمندانه سعی کرده است به گونه ای سخن بگوید که استنباط این نکته که آیا او واقعا اقدام نشریه شارلی ابدو را توجیه کرده و آن را «حق» آن نشریه در استفاده از یک حق مدنی و مشروع یعنی آزادی بیان دانسته و یا حق را به دو برادر مسلمانی داده است که با تفنگ به دفتر نشریه حمله کردند و ۱۲ نفر را کشتند.
پاپ فرانسیس به صورت مشخص، اقدام کدامیک از دو طرف را موجه می داند؟ آزادی بیان اولویت دارد یا حفظ احترام به عقاید بیش از یک میلیارد پیرو یک دین آسمانی؟
آزادی بیان از نظر پاپ به چه معناست؟ قداست و احترام ادیان تا کدام مرزها و و محدوده ها قابل احترام است؟ و اینکه آیا خشم و انزجار بخشی از مسلمانان که ظاهرا به نمایندگی از سایر مسلمانان، اقدام شارلی ابدو را با تفنگ و خشونت پاسخ دادند آیا از نظر او موجه است یاخیر؟
برای هریک از این پرسش ها با توجه به اظهار نظری که پاپ انجام داده است هم می توان پاسخ مثبت داد و هم منفی.
او ابتدا حق را به شارلی ابدو می دهد و به این نشریه هتاک و حرمت شکن، زیر عنوان آزادی بیان، اجازه می دهد که حتی مقدس ترین حریم ها را نیز بشکند و محترم ترین شخصیت ها را دستمایه طنز و شوخی قرار دهد و در این میان، حتی اگر هدف اصلی آن از این اقدام، صرف طنز و شوخی هم نباشد و عملا تلاش کند، عقده های ضد اسلامی اش را بروز دهد و به موج اسلام هراسی در اروپا دامن بزند نیز اشکالی ندارد!
پاپ در ادامه اما می گوید که تحریک احساسات دیگران با توهین به دین آنها خطاست و دیگران در چنین موقعیتی حق دارند با مشت یا همان خشونت به توهین کننده پاسخ دهند.
این یک دوگانگی غیر قابل جمع است و نشان می دهد که پاپ تا چه اندازه از قرار گرفتن در برابر لیبرال دموکراسی و ارزش های منحط و مبتذل آن هراس دارد.
این به یک معنا نشانگر حقارت قابل ترحم نظام کلیسا در برابر نظم جدید غربی است که پس از قرون وسطای میلادی و پایان سلطه کلیسا، بر مقدرات کلیسا مسلط شده و آن را در سیطره خود قرار داده است؛ بنابراین، پاپ از یکسو ناگزیر است قداست مذهب و ارزش و حرمت شخصیت های بزرگ دینی را پاس بدارد؛ زیرا دوست ندارد با تجویز این نسخه برای پیامبر اسلام، فردا شاهد اقدامی مشابه در برابر حضرت مسیح نیز باشد و از سوی دیگر، نمی تواند خود را از سلطه لیبرال دموکراسی، رها و رستگار احساس کند و اقدام منحط و هتاکانه گردانندگان مغرض شارلی ابدو را مورد نکوهش قرار دهد و محکوم کند.
بنابراین، توجیه همزمان شارلی ابدو و دفاع از حق مسلمانان برای واکنش خشمگینانه به آن، از سوی رهبر کاتولیک های جهان، به خوبی نشان می دهد که کلیسا در غرب با چه ناگزیری های تحقیرآمیزی روبروست و سران آن، تا چه میزان در بند ارزش های منحط لیبرال دموکراسی اند.