بان کی مون؛ دبیر کل سازمان ملل، استعفای اخضر ابراهیمی؛ نماینده این سازمان در امور سوریه را پذیرفت.
آقای بان در یک کنفرانس مشترک با اخضر ابراهیمی در مقر سازمان ملل گفت که پایان کار آقای ابراهیمی ۳۱ ماه مه، یعنی ۱۸روز دیگر خواهد بود.
اخضر ابراهیمی دیپلمات ۷۴ ساله الجزایری، ماموریت خود را به عنوان نماینده سازمان ملل در امور سوریه از ۲۰ سنبله ۱۳۹۱ آغاز کرده بود.
او همزمان با برعهده گرفتن این مقام گفته بود که عمیقا نسبت به موفقیت ماموریتش "بدبین" است.
ماموریت آقای ابراهیمی برای حل بحران سوریه در حالی آغاز شده بود که اختلاف نظرها بین روسیه و امریکا بر سر چگونگی رو به رو شدن با بحران سوریه در اوج خود قرار داشت.
از جمله ماموریت های موفق آقای ابراهیمی، میانجیگری میان دولت سوریه و شورشیان حمص برای تخلیه این شهر بود که پس از ماه‌ها مذاکره امکان‌پذیر شد.
او در مدت ماموریتش، دو نشست میان دولت سوریه و شماری از مخالفان دولت بشار اسد در ژنو برگزار کرد.
نشست های ژنو تا قبل از برگزاری، از دید بسیاری از ناظران، تنها راه عبور از بن بست خوانده و تاکید می شد که این آخرین چانس برای طرف های جنگ و قدرت های جهانی است؛ تا به یک چارچوب صلح در بحران سوریه دست یابند؛ در غیر آن، این جنگ است سرنوشت و آینده سوریه را قبضه خواهد کرد.
اکنون مدت ها از کنفرانس ژنو می گذرد و طرفین جز لفاظی و اتهام زنی،‌ عملا هیچ دستاوردی از آن نشست ها کسب نکردند. جنگ در سوریه نیز با شدت تمام جریان دارد؛ اما اوضاع در سوریه امروز با سوریه دو سال پیش و حتی چند ماه قبل تفاوت بسیار دارد.
امروزه دولت به رهبری بشار اسد، ابتکار عمل را در نبرد با تروریست ها به دست گرفته و معادله جنگ به شدت به نفع ارتش سوریه و رزمندگان حزب الله سنگین شده و روند اوضاع به زیان گروه های تکفیری و تروریستی است.
پیروزی هایی که دولت و ارتش سوریه در نبرد با تروریست ها به دست آورده اند، در کنار شکست هرگونه تلاش عملی برای تغییر نظام در سوریه و یا برقراری صلحی که به روی کار آمدن یک دولت انتقالی بدون حضور بشار اسد کمک کند –چیزی که مطلوب غرب بود- امروز این گزینه را در برابر قدرت های معارض سوریه و حامیان اصلی جریان های تروریستی و تکفیری قرار داده است که با سوریه به رهبری بشار اسد در آینده کنار بیایند یانه؟
تروریست ها محکوم به شکست اند و دولت و ارتش سوریه با وجود آنکه یکی از پشتوانه های راهبردی خود یعنی سلاح های کیمیایی را از دست دادند؛ اما با استفاده از محبوبیت مردمی، نیرو و روحیه مقاومت و شناسایی نقاط ضعف تروریست ها از جمله اختلافات داخلی و میان گروهی آنان، توانسته اند اوضاع را تحت کنترول خود قرار دهند.
معامله ای که در حمص انجام شد و در آن نمایندگی سازمان ملل به سرپرستی اخضر ابراهیمی نیز نقش ایفا کرد، به نحو چشمگیری حاصل قدرت گیری قابل ملاحظه ارتش سوریه و نیروهای حزب الله در برابر تروریست ها بود و تروریست ها ناگزیر به چنین معامله ای شدند.
با این حساب، از این نظر که آقای ابراهیمی نتوانست تروریست ها را به پذیرش یک راه حل مسالمت آمیز واداشته و به این ترتیب، آتش جنگ و خشونت و ترور و کشتار و ناامنی و ویرانگری در سوریه، فروکش کند، می توان گفت که او در این ماموریت شکست خورده است؛ اما از این جهت که او دو کنفرانس گفتگو میان دولت سوریه و تروریست های ضد سوری راه اندازی کرد و کشورهای زیادی در آن مشارکت کردند و از جانب دیگر، میانجیگری تعیین کننده او در آزادی حمص، شاید بتوان گفت ماموریت وی با دستاوردهایی نیز همراه بوده است.
در هر حال، به دنبال کوفی عنان، آقای ابراهیمی دومین نماینده سازمان ملل است که از پیگیری بحران سوریه، عقب می نشیند و دلیل اصلی این عقب نشینی نیز عدم همکاری تروریست ها، نبودن انسجام در سطح رهبری آنها و وجود اختلافات عمیق فکری و سیاسی میان آنان بوده است.
این بدان معناست که تروریست های ضد سوری، تنها از راه سرکوب و مبارزه مسلحانه باید درهم کوبیده شوند؛ در غیر آن، آنها قابلیت و ظرفیت کنار آمدن به شیوه صلح آمیز را نخواهند داشت و این همان کاری است که در حال حاضر، ارتش سوریه با تمام توان در حال انجام آن است.