تقریب مذاهب اسلامی آرزویی است که هر مسلمان آزاداندیش و متعهد می تواند آن را در سر داشته باشد؛ مسلمانی که هیچ تفاوتی نمی کند شیعه باشد یا سنی؛ اما این آرزوی دیرینه سال هاست که دیگر به یک خیال محال تبدیل شده است.
تلاش های زیادی از سوی برخی کشورهای مسلمان، به منظور ایجاد تقریب و نزدیکی میان مذاهب و قرائت های مختلف اسلامی در منطقه و جهان صورت می گیرد؛ تلاش هایی که به رغم هزینه های فراوانی که به منظور اجرا و اعمال آن می شود به نظر می رسد هنوز با موانع فراوانی مواجه است.
در طی سال های گذشته، متفکران و صاحب ‌نظران پرشمار اسلامی و غیراسلامی معاصر، دلیل واماندگی جوامع اسلامی از دست‌یابی به موقعیت ممتاز مدنیت اسلامی در دنیای مدرن را بیگانگی مسلمانان از خویش و فراموشی پیام ‌ها و آموزه‌ های جاودانه و همیشه زنده‌ اسلام در همه‌ عرصه‌ ها قلمداد کرده و از انفصال و دورافتادگی روزافزون مسلمانان و جوامع مسلمان از رهنمودهای پیشوایان دینی و پیامبران الهی که همواره همساز و همپای تحولات و نیازهای زمان و پا به پای رشد و تکامل و پیشرفت جامعه‌ بشری و پرسش‌ ها و نیازهای برخاسته از آن حرکت می‌ کنند و همیشه پاسخ ‌ها، رهیافت ‌ها و راهکارهای تازه ‌ای را با چشمداشت به پرسش ‌های ناظر بر این مسایل، فراروی انسان ‌ها می ‌گذارد، هشدار داده اند.
اما در این میان کشورهای زیادی هم هستند که متاسفانه با تظاهر به اسلام گرایی،‌ خود عامل و حامل پیام های دشمنان اسلام قرار می گیرند و زمینه ساز فتنه انگیزی، نفاق و دوری مسلمانان از همدیگر و ایجاد تفرقه و اختلاف میان مسلمانان می شوند.
متاسفانه در دوران معاصر شاهد تجدید سازمان و بازسازی تفکر اموی برپایه اندیشه های وهابی و تکفیری هستیم و این اندیشه خشن و سطحی به کمک دالرهای نفتی و حمایت های ضمنی و گاه آشکار غرب و تبلیغات گسترده توانسته به تفرقه در دنیای اسلام دامن بزند.
ده ها هزار شیعه کشته شده در سال های اخیر در پاکستان و هزاران شیعه و سنی کشته شده در عراق و توفان سهمگینی که در سوریه وزیدن گرفت تنها بخشی از عوارض تجدید حیات تفکری است که با شعار "لبیک یا یزید" و "لبیک یا معاویه" و شیوه های انتحاری در میان مسلمانان بذر خشونت می پاشد. البته برخی تندروی ها در سمت مقابل نیز گاه بهانه ای می شود برای تشدید این خشونت ها.
آنچه به نظر می رسد عمده ترین دشمن تقریب مذاهب اسلامی محسوب می شود، تقویت جریان های موسوم به تکفیری است. این جریان ها که برآیند عقیدتی و ایدئولوژیک آنها سلفی گری و وهابیت است که از سوی برخی کشورهای منطقه به ویژه عربستان سعودی حمایت و تقویت می شوند به جای آنکه به مصاف دشمنان اصلی و واقعی اسلام و مسلمانان بروند تیشه به ریشه اسلام اصیل می زنند؛ دلیل این امر نیز مشخص است؛ زیرا منابع اصلی تغذیه و تقویت این گروه ها دشمنان اصلی اسلام و مسلمانان اند؛ همان کسانی که امروزه در سوریه، لبنان، عرأق،‌ پاکستان و بخش هایی از افغانستان و سایر سرزمین های اسلامی مانند مصر و ترکیه و... سرگرم نبرد با مسلمانان،‌ ویرانی خانه های آنان و اعدام های خودسرانه در مقیاس ده ها نفری اند؛ تا به این ترتیب به زعم خود اسلام را ریشه دار سازند؛ اما در واقع ریشه اسلام را برمی اندازند و اهداف و آمال و امیال و آرمان های دشمنان اسلام را برآورده و عملیاتی می کنند.
آنها به اندازه ای بی بصیرت اند که حتی نمی بینند که در همسایگی سوریه و لبنان، اسراییل قرار دارد؛ رژیمی که فلسفه وجودی آن، ضدیت و دشمنی با اسلام و مسلمانان است و جنایت های مستند آن در غزه و سایر نقاط فلسطین و لبنان و... در برابر دیدگان جامعه بشری، امری غیرقابل انکار و کتمان می باشد.
اما کاری که امروزه تکفیری ها و جریان های پرتعداد تروریستی منسوب به این جریان می کنند، در واقع اسراییل خود مستقیما نمی کند؛ زیرا تکفیری های بی بصیرت، خود عامل اجرایی اسراییل و سایر دشمنان وحدت و تقریب مذاهب اسلامی اند.
بر این اساس، بزرگ ترین دشمن تقریب و وحدت مذاهب اسلامی، جریان های تروریستی و تکفیری اند و مقابله با این جریان نیاز به یک اجماع همگانی و سراسری شیعه و سنی دارد؛ تا جوامع اسلامی را از چنگ این هیولای مهیب و براندازنده، نجات دهد.