پس از آنکه حامد کرزی رییس جمهور از امضای پیمان امنیتی با امریکا سر باز زد، امریکا و متحدان غربی و منطقه ای آن، نبرد روانی پیگیر و بی امانی را علیه دولت و ملت افغانستان به راه انداختند. با نزدیک شدن به موعد خروج نیروهای خارجی و زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان، جنگ روانی و فشارهای تبلیغاتی مقامات امریکایی و غربی و رسانه های وابسته به آنان نیز سرعت بیشتری گرفته است.
اگر چه مقامات امریکایی و غربی با گرفتن ژست مقتدرانه بارها ادعا کرده اند که خیلی نیازمند به بستن پیمان با دولت افغانستان و در نتیجه ماندن در این کشور نیستند و بر عکس این دولت و ملت افغانستان است که اشتیاق و اصرار به این دو مهم دارند؛ اما امتناع رییس جمهور کرزی از امضای پیمان، دست آنان را به روشنی رو کرد و اینک سران کاخ سفید و همپیمانان آنها در سازمان ناتو و منطقه، با دست پاچگی و وارخطایی غیر قابل وصف اما قابل درکی، به دنبال رییس جمهور افغانستان و سایر مقامات دولتی راه افتاده و خواهان امضای پیمان امنیتی به همین زودیها هستند.
مقامات امریکایی و غربی در این مسیر از بهره وری از هر وسیله و ابزاری جهت فشار آوردن به رییس جمهور افغانستان و مخالفان امضای پیمان در بدنه دولت وی، دریغ نورزیده و در آینده نیز نخواهند ورزید. در همین جهت و در امتداد فشارها و جنگ تبلیغاتی، اظهارات اخیر فرمانده اردوی بریتانیا قابل تحلیل و ارزیابی است.
جنرال پیتر وال گفته که با خروج نیروهای بریتانیایی در پایان سال آینده، شاید “خبرهای بدی” مبنی بر تسخیر بعضی مناطق در افغانستان شنیده شود.
جنرال پیتر وال، به دیلی‌ تلی‌گراف گفته است:” در نتیجه “عملیات شدید” هدف اولیه مختل کردن شبکه القاعده بدست آمده است تا این شبکه نتواند دیگر از پناه‌گاه‌های امن در افغانستان دسیسه‌چینی کند.
اما طالبان برای تصرف مناطقی که ما ترک می‌کنیم جنگ خواهند کرد. مناطق نمادین مثل موسی‌قلعه که ما برای آن زیاد جنگیدم و متحمل تلفات نیز شدیم. این واقعا خبر ناخوشایندی خواهد بود اگر طالبان بتوانند دوباره به این مناطق دست پیدا کنند.”
سخنان این جنرال کارکشته به گونه مشخص حاوی دو پیام خاص برای دولت و ملت افغانستان است که با اندک توجهی، هر صاحب خردی بدانها پی می برد. نخست هراساندن دولت و ملت افغانستان از القاعده است که در صورت عدم امضای پیمان امنیتی با شریک امریکایی اش، دولت و مردم افغانستان را با این گروه تروریستی و دست آموز امریکا و غرب، مواجه می داند و البته که امریکا و غرب این کار را خواهند کرد.
بحران حساب شده و هدفمندی را که به وسیله القاعده و نظیر آن از گروههای تروریستی در عراق به وجود آوردند و آن کشور اسلامی را به دهکده ای از آتش و خون و البته در قالب جنگهای فرقه ای و مذهبی، تبدیل کرده ند! تا آنجا که اخیراً و پس از گذشت چند سال و نابسامانی اوضاع امنیتی در این کشور، برخی از مقامات طراز اول دولت عراق از اشتباه شان در عدم پذیرش شروط امریکایی ها برای ماندن آنها در عراق سخن می گویند!.
چنانکه وزیر امور خارجه عراق در سفر اخیرش به افغانستان، مقامات حکومت کابل را از امضا نکردن پیمان امنیتی با امریکا بر حذر دانسته و می گوید:” دولت افغانستان، اشتباه دولت عراق را مرتکب نشود”.
پیام دیگر سخنان لوی درستیز قوای مسلح انگلیس، میدان دادن به طالبان در صورت عدم امضای پیمان مذکور از سوی دولت افغانستان است که به روشنی هر چه تمامتر در اظهارات وی دیده می شود. تردیدی وجود ندارد که امریکا و همپیمانانش در ناتو به این گونه تهدیدها جامه عمل می پوشانند.
به هر حال، دامنه فشارها و تهدیدهای مقامات و رسانه های وابسته به امریکا و غرب در همین حد و حدود متوقف نمانده و این حرکت تا امضای پیمان امنیتی با امریکا و ناتو، همچنان سیر سریع و شتابنده خویش را می پیماید.
در راستای همین فشارها و جنگ روانی علیه دولت و ملت افغانستان، یکی از رسانه های امریکایی با تکرار سخنان فرمانده ارتش بریتانیا، بر این شبیخون رسانه ای- تبلیغاتی بیشتر دامن می زند.
“روزنامه امریکایی واشنگتن پست نوشت که بر اساس ارزیابی یک اداره‌ی استخباراتی ایالات متحده، دستاوردهای سه سال گذشته در افغانستان امکان دارد تا سال ۲۰۱۷ با خطر جدی مواجه شود.
پس از کمرنگ شدن حضور امریکا در جنگ افغانستان، نفوذ طالبان به صورت گسترده ای افزایش خواهد یافت.
اگر توافقنامه امنیتی میان کابل و واشنگتن به زودی به امضا نرسد، شاید افغانستان در یک فرصت کوتاه با آشفتگی های زود هنگام روبرو گردد.”
چنانچه مشاهده می شود این روزنامه نیز هدف واقعی از نشر و پخش این گونه ترفندهای رسانه ای را پنهان نداشته و به آشکارا، دولت و ملت افغانستان را از عواقب عدم امضای پیمان با امریکا و متحدان غربی آن می ترساند.
به هر روی، این روند همچنان ادامه خواهد داشت و به نظر می رسد مقامات واشنگتن مصمم اند تا به هر شکل ممکن و با استفاده از هر ابزار و وسیله ای، دولت افغانستان را وادار به امضای سند امنیتی با خویش کنند.
تصور اینکه مقامات کاخ سفید و شرکای غربی آنها، به این سادگی ها افغانستان و منطقه را ترک کنند، صادقانه باید گفت که خواب و خیالی بیش نیست و آنان چنانچه خود بارها گفته اند:” در افغانستان خواهند ماند” و بنا بر دیدگاه برخی از آگاهان نیز، امریکا و غرب به خواست رییس جمهور افغانستان در این کشور لشکرکشی نکرده اند تا به اراده او، این کشور را ترک کنند!.
واقعیت نیز همین است که آنان با زور و حیله سیاسی و نظامی آمده اند و با همین دو شیوه نیز در افغانستان و منطقه خواهند ماند و این بستگی به دولت افغانستان و سایر دولتهای منطقه ای دارد تا با این چالش به وجود آمده و منطقه ای، چگونه برخورد کنند تا بتوانند اوضاع را به سود دولتها و ملتهای خویش برگردانند.