رئیس جمهور کرزی در سخنرانی افتتاحیه لویه جرگه از اعضای آن خواست که پس از غور بسیار دقیق تصمیم خود را در مورد موافقتنامه امنیتی بر اساس مصالح افغانستان بگیرند؛‌ اما خود در پایان سخنرانی‌اش گفت که استقلال و دوستی با جهان در کنارهم افغانستان در مسیری خوشبختی رهنمایی خواهد کرد.
او در عین حال گفت:"بین ما و امریکا اعتماد لازم وجود ندارد؛ زیرا من با آنها جنجال کردیم و آنها هم علیه ما تبلیغات زیادی کردند".
آقای کرزی گفت:"از قبل گفته‌ام تصمیم نهایی با شما اعضای لویه‌جرگه است؛ اما در مورد سود این قرارداد باید بگویم افغانستان هنوز در مرحله انتقالی قرار دارد و ادامه حضور و حمایت جامعه بین‌المللی از افغانستان بسیار مهم است در صورتی که برای افغانستان صلح و آرامش بیاورد. من می‌دانم که آوردن صلح به دست امریکایی‌هاست و تجربه که در ده سال گذشته بدست آورده ام به من نشان می‌دهد که صلح به دست امریکاست. اول اگر امریکا و دوم اگر پاکستان در کنار افغانستان ایستاد شوند، هم در افغانستان و هم در پاکستان صلح تامین خواهد شد".
سخنان آقای کرزی در مراسم افتتاحیه این جرگه،‌ ناظران مسایل سیاسی را سردرگم کرد. این طبیعت سخنرانی های اوست؛ سخنانی که ظاهرا به زبان مردم نزدیک است و از ادبیات عامیانه بهره مند می باشد؛ اما در عین حال، ظریف ترین نیاتی را در خود مستتر دارد که کمتر کسی از عوام قادر است آن را دارای جنبه های سیاسی تلقی کند.
آقای کرزی در طول سخنرانی اش هرگز سعی نکرد؛ تا امریکا را کشوری نشان دهد که در پی سلطه بر افغانستان است،‌ می خواهد منابع زیرزمینی افغانستان را تاراج کند و برای نیروهای امنیتی و مردم افغانستان طی ۱۲ سال گذشته کار در خور توجهی نکرده و این نیروها همچنان بدون بازوی هوایی و سلاح های سنگین هستند،‌ کشت مواد مخدر افزایش یافته، تروریزم و هراس افکنی گسترش یافته و در خصوص حملات خارجی نیز هیچگاه امریکا به تعهدات خود عمل نکرده است و نیز بارها به معتقدات مردم توهین شد، قرآن کریم به آتش کشیده شد، حریم خصوصی مردم هتک شد، خون های زیادی بدون هیچ جرم و مجازاتی به زمین ریخته شد و...
این در حالی است که او بارها در گذشته در این موارد سخن گفته و خود از آنها پرده برداشته است؛ اما چرا در اجلاسی که در خصوص تعیین سرنوشت رابطه آینده افغانستان با امریکاست هرگز از این حقایق سخنی به میان نیامد؟
کارشناسان می گویند که آقای کرزی با وجود آنکه سعی می کند ساده سخن بگوید؛ اما به ظرافت مراقب دایره تاثیرگذاری بیانات و همچنین کنش ها و واکنش های احتمالی مخاطبانش به این موضع گیری ها هست.
در گذشته این آقای کرزی بود که از مذاکرات پنهانی امریکا با طالبان پرده برداشت و از آن به تندی انتقاد کرد. این او بود که گفت امریکا در پی تاراج منابع زیرزمینی افغانستان است. او بارها نسبت به بازرسی ها سرزده و شبانه، بمباران های هوایی و کشتار زنان و کودکان اعتراض کرده است؛ اما او با هوشمندی از هیچیک از این موارد در جرگه مشورتی سخن نگفت؛‌ زیرا این امر، ممکن بود بر نتیجه ای که او از جرگه انتظار دارد تاثیر بگذارد.
او در عوض از امضای پیمان آشکار حمایت کرد؛ در حالی که به مثابه کسی که نظر جرگه را مقدم بر همه امور می داند نباید چنین اظهارنظری می کرد؛ چون این خود نشان می دهد که او سعی می کند نظر خود را بر اعضای جرگه اعمال کند.
سخنان آقای کرزی‌،‌ نقش جرگه مشورتی را به یک تناقض بزرگ و آشکار تقلیل داد؛ زیرا وقتی او خود موافق پیمان است؛ پس اعضای جرگه را برای چه چیزی فراخوانده است؟
البته این تنها تناقض آقای کرزی در برخورد با جرگه مورد نظر نیست. پیش از این نیز دولت او اعلام کرده بود که لویه جرگه مشورتی با لویه جرگه ای که در قانون اساسی آمده،‌ تفاوت دارد و به همین دلیل به آن «مشورتی» گفته می شود؛ اما بعدا خود اعلام کرد که نمی تواند تصمیمات جرگه را رد کند! اکنون نیز بار دیگر تاکید کرد که این جرگه تصمیم گیرنده اصلی است!
در حالی که نه اعضای این جرگه توسط مردم انتخاب شده اند؛ تا نماینده مردم به حساب آیند و نه شرایط و قواعدی که در قانون اساسی برای لویه جرگه در نظر گرفته شده در این مورد رعایت شده است؛ پس آنها این صلاحیت را از کجا به دست آورده اند؟
مشخص است که آقای کرزی با تناقض قصد دارد امضای پیمان را توجیه کند و آن را به نام مردم، به کام امریکا ختم نماید.