امریکا و کوریای جنوبی از زمان پایان جنگ کوریا در سال ۱۹۵۳ متحدان نظامی یکدیگر محسوب می‌شوند. این کشور میزبان ۲۸ هزار نظامی امریکایی است.
اوایل ماه میزان سال جاری خورشیدی، خبرگزاری ها گزارش دادند که وزرای دفاع دو کشور برای مقابله با تهدیدات هسته ای کوریای شمالی یک پیمان امنیتی استراتژیک امضا کردند.
آنها توافق کردند که درباره زمانبندی انتقال فرماندهی نیروهای مشترک دو کشور نیز بازنگری کنند.
قرار است فرماندهی نیروهای مشترک ارتش امریکا و کوریای جنوبی در دسامبر ۲۰۱۵ به فرماندهان کوریای جنوبی منتقل شود؛ اما به دنبال تهدیدهای کوریای شمالی، طی ماه‌های اخیر سئول خواستار به تعویق افتادن آن شد.
پارک گئون هه؛ رئیس جمهوری کوریای جنوبی در مراسم شصت و پنجمین سالگرد تاسیس نیروهای مسلح این کشور که با حضور چاک هیگل؛ وزیر دفاع و جنرال مارتین دمپسی؛ رئیس ستاد مشترک ارتش امریکا برگزار شد نسبت به تهدیدهای فزاینده کوریای شمالی هشدار داد و خواستار افزایش قدرت بازدارندگی در مقابل این تهدیدات شد.
نشانه شناسی این تحولات حاکی از آن است که امریکا برای تسری هژمونی نظامی خود و به تبع آن، سودجویی های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی از کشورهای دیگر و همچنین تامین حضور درازمدت امنیتی و نظامی خود در آن کشورها، اقدام به دامن زدن به یک مسابقه تسلیحاتی می کند.
امریکایی ها می دانند که جدای از سودآوری های کلان و استراتژیکی که سلطه بر کوریای جنوبی برای آن کشور به همراه دارد، برای زیر نظر داشتن رقبای بزرگ خود در عرصه بین المللی به ویژه چین و روسیه، حضور نظامی آن کشور در شبه جزیره کوریا ضروری و حیاتی است.
از جانب دیگر، استمرار سلطه نظامی امریکا بر کشور کوریای جنوبی، نیاز به ایجاد یک تهدید واقعی یا غیر واقعی خارجی در شبه جزیره کوریا دارد.
امریکایی ها بارها با اعمال سیاست های برانگیزنده و تحریک کننده سعی کرده اند، دو کوریا را تا مرز جنگی تمام عیار در برابر هم قرار دهند.
یکی از همین اقدامات را بهار امسال انجام دادند که طی آن دو کوریا تا مرز درگیری های مستقیم و مرگبار نظامی به پیش رفتند و امریکا نیز به بهانه حمایت همه جانبه نظامی از متحد به اصطلاح استراتژیک خود یعنی کوریای جنوبی دست به تحرکات تازه نظامی در آب های منطقه زد؛ اما در دقیقه ۹۰ زبان تهدید و تهییج و تحریک را کنار گذاشت و از در تعامل و خویشتن داری وارد شد.
ناظران معتقدند که این اقدامات هرچندگاه یکبار تکرار می شود؛ تا همواره کوریای جنوبی، از بیم تهدیدهای کوریای شمالی، خود را مدیون و نیازمند به امریکا احساس کند و به این ترتیب، حضور نظامی و هژمونی و سلطه ایالات متحده در شبه جزیره کوریا توجیه پذیر جلوه کند.
امضای پیمان امنیتی استراتژیک میان امریکا و کوریای جنوبی، تلاش و توافق برای تجدید نظر بر زمان واگذاری فرماندهی نیروهای مشترک دو کشور امریکا و کوریای شمالی از دسامبر ۲۰۱۵ به زمانی طولانی تر در آینده و همچنین تاکید مقام های سئول بر افزایش توان بازدارندگی کوریای جنوبی در برابر کوریای شمالی، از دستاوردهای مهم تلاش اخیر ایالات متحده در راستای دامن زدن به تنش های دو کوریا بود.
به این ترتیب،‌ واشنگتن قادر است، طی چندین سال دیگر، همچنان بر کوریای جنوبی مسلط باشد و از این رهگذر، به منافع راهبردی و بزرگی در منطقه و جهان دست پیدا کند.
این در حالی است که این کشور نه با کوریای جنوبی به مثابه متحد استراتژیک خود، تا آنجا همکاری می کند که این کشور از هرگونه کمک خارجی برای مقابله با تهدیدهای کوریای شمالی بی نیاز شود و دیگر ضرورتی به حضور نظامی امریکا در آن کشور نیز نباشد و نه اجازه می دهد، دو کوریا به یک توافق جامع و مطمئن صلح دست پیدا کنند؛ تا به این ترتیب، سایه هرگونه تهدید و زورگویی و رقابت تسلیحاتی از شبه جزیره برچیده شود؛‌ زیرا در این صورت، هم بازار فروش تسلیحات امریکایی، راکد می شود و هم دیگر بهانه ای برای سلطه امریکا بر این منطقه باقی نمی ماند.