حامد کرزی رئیس جمهور از ناتو به "دلیل ناکامی در آوردن ثبات در افغانستان" انتقاد کرد.
آقای کرزی گفت:"در عرصه امنیت، عملکرد ناتو باعث رنج افغانستان شد، جان های بسیاری گرفته شد و هیچ پیشرفتی به دست نیامد و افغانستان امنیت ندارد."
آقای کرزی گفت تمرکز ناتو بر جنگ در روستاهای افغانستان، به جای هدف قرار دادن پایگاه‌های امن طالبان در پاکستان، نادرست بوده است.
رئیس جمهور کرزی که فقط شش ماه دیگر به دوره ریاستش باقی مانده، افزود:"من خشنود نیستم که بگویم امنیت نسبی داریم. این چیزی نیست که به دنبال آن باشیم. آنچه ما می‌خواستیم امنیت کامل و جنگ مشخص و واضح بر ضد تروریزم بود."
وی گفت:"آنها می‌خواهند وقتی غیرنظامیان کشته می‌شوند، خاموش باشیم؛ اما ما سکوت نمی‌کنیم. ما نمی‌توانیم سکوت کنیم."
سخنان آقای کرزی، روایت درست، صادقانه، واقعی و صمیمی مردمی است که ۱۲ سال تمام زیر سلطه ناتو متحمل رنج و مشقت و محنت و بدبختی شدند.
ناتو که روزی در قامت فرشته نجات افغانستان وارد کشور شد و مردم به بمب افکن های مهیب و مخوف ناتو و ایالات متحده به مثابه کبوتران صلح می نگریستند که بر سر لشکر سیاه سپیدپرچم، بمب های خشم و نفرت می ریزند، به زودی جای خود را به نیروی متوحشی داد که کمر به قتل غیرنظامیان،‌ ویرانی روستاها، بازرسی های شبانه، توهین سیستماتیک به مقدسات مردم افغانستان،‌ شکستن حریم خصوصی مردم و نقض گسترده و بی ملاحظه حقوق انسانی شهروندان افغانستان بسته است.
این تصویری است که مردم از ناتو دارند و رییس جمهور کرزی نیز به درستی درباره چرایی تغییر رفتارش با نیروهای خارجی از سال ۲۰۰۵ به اینسو سخن گفته است؛ اما در این میان سؤالات و تردیدهایی وجود دارد که ناگزیر باید طرح و پرسیده شوند.
یکی از آن سؤالات این است که آیا تغییر رفتار آقای کرزی با نیروهای خارجی پس از اقدام آنان به کشتار غیرنظامیان از سال ۲۰۰۵ میلادی تاکنون توانسته است رفتار این نیروها را تغییر دهد یاخیر؟ نکته دیگر اینکه این تغییر رفتار تا چه حد توانسته است رضایت مردم افغانستان را از عمل حکومت به مسئولیت های ملی خود در برابر اعمال خارجی ها جلب کند و بر زخم ها و زحمت هایی که آقای کرزی از آنها سخن می گوید، مرهم بگذارد؟ همچنین باید پرسید که این سخنان چرا اکنون بیان می شوند؟ آیا انتخاب زمان کنونی برای بیان و به زبان آوردن آن،‌ دلیل خاصی دارد یانه؟
اکنون هم رییس جمهور کرزی و هم نیروهای خارجی به رهبری امریکا و ناتو حاضر در افغانستان در یک مقطع حساس و تعیین کننده قرار گرفته اند، آنها بر سر دوراهی ماندن یا رفتن و یا به تعبیر بهتر، در آستانه رفتن قرار دارند.
این سخنان شاید مستقیما متاثر از چنین موقعیتی نباشد؛ اما نمی توان انکار کرد که یکی از تبعات وضعی قرار گرفتن در چنین موقعیتی، ابراز نظرهای جنجالی و غالبا کم سابقه نظیر این است.
آقای کرزی با این سخنان، عملا در اردوگاه دفاع از مردم افغانستان در برابر اعمال نیروهای ناتو و خارجی قرار می گیرد؛ اما نباید از یاد برد که اکنون زمان زیادی از عمل به این مسئولیت گذشته است. مردم زخم های عمیق تری برداشته اند و ناتو نیز دیگر هیچ مسئولیتی را در قبال این رنج ها و مشقت ها قبول نخواهد کرد.
از سوی دیگر، رییس جمهور کرزی هم تنها شش ماه فرصت دارد؛ تا عنوان سنگین و پرطمطراق رییس جمهوری افغانستان را یدک بکشد. ۶ ماه در برابر ۱۲ سال مطمئنا زمان زیادی نیست و این در حالی است که مردم افغانستان انتظار داشتند این سخنان را اگرنه زودتر، حد اقل در همان سال ۲۰۰۵ که رییس جمهور مدعی است سال انحراف مسیر ناتو و جنگ با تروریزم و سرآغاز کشتار غیرنظامیان توسط نیروهای خارجی بود ابراز می کرد؛ ولی مردم افغانستان نمی دانند چرا این موضع گیری به حق و واقعی آقای کرزی، اکنون برای آنها تازگی دارد.