رئیس جمهور کشور ما در دیدار با نمایندگان کشورهای سازمان همکاری‌های شانگهای از آنان خواست که علیه تروریزم و افراطیب مبارزه جدی کنند.
به گزارش رسانه ها، حامد کرزی رئیس جمهوری اسلامی افغانستان با نمایندگان دیپلوماتیک کشورهای سازمان همکاری های شانگهای در اقامتگاه اش در شهر بجینگ پایتخت چین، دیدار کرد. در این دیدار که دیپلوماتهایی از کشورهای قزاقستان، قرقیزستان، فدراتیف روسیه، ازبکستان، هندوستان، ایران، پاکستان، ترکيه و نمایندگان بلاروس و منگولیا شرکت کرده بودند؛ رییس جمهور حامد کرزی به نکات مهم و کلیدی ای اشاره کردند.
رییس جمهور کشور ما در آغاز سخنانش به موضوع لزوم مبارزه جدی و همگانی اعضای سازمان شانگهای با تروریزم و افراطیت پرداخت و در زمینه بر این باور است:" با تهدیدهای امنیتی که افغانستان مواجه است، همان تهدیدات متوجه کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای نیز می باشد.
تهدیدهای ما مشترک است، از همین لحاظ کشورهای عضو سازمان همکاری های شانگهای و در مجموع منطقه ما باید علیه تروریزم و افراطیت به طور جدی مبارزه نمایند. باید برای از بین بردن عوامل ناامنی و پناهگاه های تروریزم، سطح همکاری های کشورهای منطقه گسترش یابد.
رهبران کشورهای عضو سازمان همکاری های شانگهای باید از خود بپرسند و فکر کنند که چگونه می توانند جامعه خویش را از تهدید تروریزم و افراطیت نجات دهند."
باید گفت که در این بخش از سخنان رییس جمهور کشور ما، هیچ گونه مبالغه و گزافه ای دیده نمی شود و چنانچه حامد کرزی می گوید، واقعیتهای تلخ موجود در منطقه نیز آن را تایید می کند. تروریزم و افراطیت، چنانچه رییس جمهور نیز اظهار داشته اند، نه تنها هیچ گونه ارتباطی به افغانستان و دولت و ملت آن ندارد و افغانستان و مردم آن، خود از قربانیان این پدیده شوم و ویرانگر هستند؛ بلکه این پدیده مضر و مخرب، شکل منطقه ای و همگانی به خود گرفته و در تمامی کشورهای منطقه، ریشه های مسموم و مهلک خویش را گسترانیده است.
به گونه ای که هیچ یک از کشورهای منطقه از تهدیدهای جدی و خطرناک آن در امان نیستند. بنابراین، تهدیدهای منطقه ای و مشترک، تمهیدها و مبارزات مشترکِ منطقه ای را نیز خواهان است. این عقلانی نیست که تهدیدها و خطرها، مشترک و همه گیر باشند؛ اما تمهیدها و مبارزه ها را محدود و منحصر به یک دولت و کشور بدانیم و آنهم به دلیلی که از کشور فقیر و ضعیف نگهداشته شده ای چون افغانستان، برای کشورهای منطقه، کمربند امنیتی و دژ دفاعی محکم و استوار در برابر تروریزم و افراطیت بسازیم!.
واقعیتی که رییس جمهور کشور ما بدان واقف بوده و در پاسخ به این برنامه دولتهای منطقه، به گونه روشن آن را رد می کنند:" کمربند امنیتی نمی تواند منطقه را از تهدید تروریزم نجات دهد، بلکه راه حل آن این است که میان کشورهای منطقه همکاری ها در عرصه مبارزه با تروریزم بیشتر گردد تا به طور واقعی مبارزه با تروریزم صورت گیرد."
با توجه به درخواست معقول رییس جمهور کشور ما از اعضای شانگهای مبنی بر مبارزه همگانی و جدی با افراطیت و تروریزم، در تقویت این سخنان باید گفت که افراطیت و تروریزم موجود در منطقه، چندان سنخیت و همخوانی نزدیک و تنگاتنگی با افغانستان و ملت آن ندارد و چنانچه همه از جمله اعضای محترم شانگهای می دانند، این پدیده مسخ شده و غیر انسانی، یک کالای مخوف وارداتی از کشورهای دیگر در افغانستان می باشد.
بنابراین، اگر سایر اعضای سازمان شانگهای، در واقع و صادقانه، خواهان و طرفدار مبارزه و محو افراطیت و تروریزم در منطقه و درون کشورهای خویش هستند، باید ریشه ترور و دهشت افکنی را هدف قرار دهند و آن ریشه و سر و بدن نیز برای همگان معلوم است که در کدام یک از کشورهای منطقه وجود دارد و عناصر ترور و وحشت، با خاطری آسوده و خیالی راحت، در آن سرزمین مسکن و ماوا گزیده و فعالیتهای دهشتبار و غیر انسانی خویش را از آنجا سر و سامان می دهند!.
واقعیت آن است که امثال سازمان شانگهای که اعضای آن در یک جغرافیای خاص و مشترک زندگی می کنند و امنیت و ناامنی هر یک بر دیگری تاثیر مستقیم دارد، می بایست بر سران اسلام آباد فشار وارد کنند تا این کشور دست از بازی دوپهلو در برابر همسایگانش و حمایت همه جانبه از افراطیت و ترور، برداشته و صادقانه با دیگر اعضا در مبارزه با تروریزم، همکار و همراه باشد.
واقعیت تاسفبار و خطرآفرین دیگری که در برار کشورهای منطقه قد برافراشته، وجود پروسه و برنامه کلان تروریست سازی و حمایت سری و مخفیانه از تروریزم و افراطیت در سطح منطقه و جهان است. اگر کشورهای منطقه بتوانند از کمند تروریزم منطقه ای به گونه ای کشور و ملت خویش را برهانند؛ اما رها شدن از چنگ تروریزم جهانی و هدفمند، به این زودی ها و آسانی ها، ممکن و میسر نیست؛ چرا که در پشت این برنامه غیر انسانی و اهریمنی، قدرتهای برتر و استعماری ای خوابیده که در ظاهر، خود را دایه های مهربان تر از مادر برای بشریت معرفی کرده اند؛ اما در باطن و حقیقت، خون آشامانی هستند که از راه آشامیدن و مکیدن خون بی گناهان و ضعیفان، دولت و ملت خویش را فربه و فربه تر می کنند!.
به هر تقدیر، به نظر می رسد برای اعضای سازمان شانگهای و سایر کشورهای منطقه که در برابر افراطیت و ترور، آسیب پذیراند، راه دیگری جز مبارزه صادقانه با مظاهر ترور و افراط وجود نداشته باشد که در صورت تعلل و جدی نگرفتن، بیشترین دود آن به چشم دولت و ملتهای خود شان خواهد رفت.