رئیس جمهور کرزی صبح روز چهارشنبه در راس یک هیات سیاسی و اقتصادی به چین رفت.
رئیس جمهور به دعوت همتای همتای چینی خود، به همراه سفر رسمی چهار روزه خود را به چین آغاز کرد.
رئیس جمهور کرزی قرار است در این سفر چهار روزه، با شی جینپینگ؛ رئیس جمهور، لی ککیانگ؛ نخست وزیر و دیگر مقامات چینی دیدار کند.
مسائلی همچون تقویت روابط سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی و همچنین شرایط کنونی منطقه، محور مذاکرات مقامات افغانستان و چین را تشکیل خواهد داد.
همچنین در این سفر دو تفاهمنامه همکاری درباره کمک‌های مالی چین به افغانستان و استرداد زندانیان و توافقنامه همکاری بین دانشگاه شی‌یان چین و دانشگاه کابل، به امضای مقامات دو کشور می رسد.
تحلیلگران می گویند که رییس جمهور کرزی در جستجوی یک بدیل منطقه ای برای امریکاست. تاکنون همواره سیاستمردان افغانستان از امریکا به عنوان بزرگ ترین متحد استراتژیک خود یاد کرده اند؛ اما به نظر می رسد بهره ای که باید از این اتحاد استراتژیک حداقل نصیب کابل می شد، نشده است.
سخنرانی ها، مصاحبه ها، نشست های خبری و اعلامیه های مطبوعاتی منسوب به رییس جمهور کرزی، طی ماه های اخیر، مملو و مشحون از موضع گیری هایی در راستای انتقاد از ایالات متحده و کارکردها و تعهدات آن در قبال افغانستان است.
در همین اواخر نیز رییس جمهور به امریکا هشدار داد که مواضع خود در قبال افغانستان را مشخص کند.
پیش از این هم او تهدید کرده بود که اگر امریکا به تعهدات خود در زمینه تجهیز نیروهای امنیتی به سلاح های سنگین عمل نکند، او به کشورهایی مانند هند، چین و روسیه متوسل خواهد شد.
اکنون هم هند، هم روسیه و هم چین در عرصه کمک به نیروهای امنیتی افغانستان با این کشور وارد معامله شده اند.
با این حساب، سفر ۴ روزه آقای کرزی به چین، هشدار صریح و عملی او به ایالات متحده است مبنی بر اینکه افغانستان اگر بخواهد می تواند انحصار مهم ترین رابطه استراتژیک با امریکا را بشکند و کشورهای دیگری را جایگزین آن کند.
سخنگوی ریاست جمهوری هم این نیت رییس جمهور را پنهان نکرده و آشکارا اذعان کرده است که آقای کرزی در این سفر در پی برقراری رابطه استراتژیک با چین است و رابطه استراتژیک با هر کشوری اگر به مذاق ایالات متحده خوش بیاید دست کم در مورد کشوری مانند چین نمی تواند خبر خوشایندی باشد.
البته امریکا می داند که چین نه در افغانستان و نه در هیچ نقطه دیگری از جهان، تهدیدی نظامی یا امنیتی و سیاسی برای امریکا و منافع آن کشور نیست؛ چینی ها اساساً چنین رویکردی را دنبال نمی کنند. حتی در خصوص موضوع مهمی چون بحران سوریه نیز وقتی چینی ها در کنار روس ها در صف حمایت از دولت بشار اسد ایستاده اند، این امر انگیزه اقتصادی دارد و کمتر جنبه های سیاسی و نظامی آن برای چین اهمیت دارد؛ اما نمی توان انکار کرد که بخش مهمی از اهداف اصلی حضور امریکا در افغانستان نیز اقتصادی است.
رییس جمهور باری صریحا اعلام کرد که جنگ جاری به رهبری امریکا در افغانستان، جنگ بر سر تصاحب منابع بکر و دست نخورده زیرزمینی کشور است.
او حتی به مصادیق عینی این امر نیز اشاره کرد و از فعالیت های مشکوک و مبهم نیروهای انگلیسی در ولایت جنوبی هلمند سخن گفت.
بنابراین، وقتی رییس جمهور کرزی در این مقطع حساس و استراتژیک برای ماموریتی ۴ روزه به پکن می رود و یکی از همراهان وی در این دیدار طولانی و مهم را وزیر معادن کشور تشکیل می دهد و از سوی دیگر، ریاست جمهوری اعلام می کند که هدف از این سفر، برقراری رابطه استراتژیک با چین در تمامی زمینه هاست، این امر مطمئنا برای ایالات متحده، خبر ناگوار و ناخوشایندی است.
حساسیت این دیدار به ویژه زمانی مشخص می شود که گفتگوهای فشرده امنیتی میان افغانستان و امریکا را نیز در کنار آن قرار دهیم. این برای واشنگتن هشداری جدی است که اگر در ادامه این گفتگوها به خواسته های کابل، بی توجهی کند، چین، هند یا روسیه به آسانی جای امریکا را خواهند گرفت.