حدود چهار دهه است که مردم محروم و مظلوم افغانستان، نه بهاری داشته اند و نه عیدی! مردم ما چه آنهایی که در عرض و طول این چهل سال در داخل کشور بوده و چه آنهایی که در خارج از کشور و در کوچه و پس کوچه های همسایگان و سایر کشورها، آواره و سرگردان بوده اند، هیچکدام در طول این سالهای سیاه و دردآلود، روی آرامش و آسایش را ندیده اند.
آن عده از هموطنان ما که در افغانستان ماندند و با هر شرایط و اوضاع کشور ساختند و سوختند، بدترین و کابوس واره ترین شبها و روزها را به سختی و تلخی هر چه تمامتر، تجربه کردند و تعدادی هم که از سر ناچاری و درماندگی، دامن پرمهر مادر و پدر وطن را رها کرده و آواره سرزمینهای دور و نزدیک شدند نیز حال بهتری از هموطنان ساکن در کشور نداشته و با هزاران نوع طعنه و تحقیر و توهین شدنها، روزهای غمبار مسافری و غربت را به شام کسالت و بی حوصلگی می رساندند.
در این میان اما چه در داخل و چه در خارج از کشور، فقط به کسانی خوب و خوش می گذشت که رخت مسئولیت و انسانیت از تن های شان برکنده و پوست بی تفاوتی و بی اعتنایی و حیوانیت را بر اندام های ناموزون و نحس خویش کشیده بودند!

این عده از مسخ شدگان در میان همه اقشار جامعه بوده و هستند و به قشر و دسته خاصی نیز محدود و منحصر نمی شوند. در میان بی سوادان هستند، چنانکه در جمع باسوادان هم حضور دارند. در میان علما و روحانیون هستند، چنانچه در سلک دانشجویان و محصلان هم وجود دارند. در میان دولتمردان به وفور دیده می شوند، چنانکه در جمع رهبران و نمایندگان مردم نیز دیده می شوند. مخلص کلام که در هر جا و مکانی حضور دارند و ریشه های مسموم و زهراگین شان در تمامی زوایای پیدا و پنهان حیات انسانی، گسترش یافته است.
این تعداد از موجودات بی تفاوت و بی ریشه در هر شراط و اوضاعی، به تنها چیزی که می اندیشند و برای شان اهمیت دارد، زندگی شخصی و خانوادگی خود شان است و ابداً برای آنان اهمیتی ندارد که دیگران و به خصوص هموطنان شان در چه وضعیتی از فشار و سختی و مرارت و بدبختی قرار دارند.
همین دسته از جنبندگان اند که در سخت و بدترین شرایط کشور، شاد و بشاش ترین قیافه ها را داشته و از هر گونه امکانات رفاعی و آسایشی، خود و خانواده های بی درد آنان، برخوردار بوده و هستند. اینها همان مردمان نامردمِ نان به نرخ روز خورها هستند که در هر نظام و شرایطی، چوکی و کرسی داشته و در هر قالبی به آسانی قرار می گیرند.
بنابراین، حساب این دسته از موجودات به ظاهر انسان، از اکثریت محروم و فقیر جامعه افغانستان جداست. عید و نوروز کسانی در جامعه ما کم رنگ و بی فروغ است که به نوعی مظلوم ظلم همین دسته مذکور قرار گرفته و در واقع، همه ی خوشی ها و شادمانی های شان در پای عیش مدام و نوش مستدام آن جماعت بی درک و بی درد، قربانی و مچاله شده است.
منظور این قلم، مردمان تنها و بی کسی است که در طول نیم قرن تمام، بازیچه دست بازیگران و معامله بدوشان سیاسی و نظامی دولت و منطقه و جهان قرار گرفته اند و به جز درد و داغ و زخم و تباهی، بهره ای از انسان و افغان بودن خویش نبرده اند.
همین اکثریتِ محروم و گرفتار است که روزهای عید و شبهای برات آنان، با خون پدران و برادران و فرزندان و همسران و کودکان آنان، کورگره خورده و آغشته شده است. همین مردم اند که هر ساله عید و نوروز شان را با گل زخم های دهن واکرده و سرخ فام بدنهای خود و عزیزان خویش، جشن گرفته و تجلیل می کنند.

غم سیه پوش کرده است مرا
داغ گلپوش کرده است مرا

چندین سالِ غم و درد و آه است که مردم این سامان بی سامان، به جای شنیدن فیرهای توپهای دهمزنگ، با صدای مهیب انفجارهای دهشت انگیز جنت خواهان انتحاری، به استقبال عید و نوروز می روند! شادمانی ها و پایکوبی های کودکانه، دیرگاهیست که از این دیار رخت بربسته و جای خود را به ناله ها و ضجه های دلخراش و طاقت سوزِ مادران جوان از دست رفته و فرزندان پدر و مادر از دست رفته داده است.
مگو سخن ز بهاران که ما بهار نداریم
به سر هوای گل و میل مرغزار نداریم

واقعیت آن است که با حاکم شدن سنگ و آهن بر زندگی بشریت، انسانیت و عواطف و احساسات پاک و ارزشمند انسانی نیز، دستخوش تغییر و تحول آزار دهنده و مسخ شده ای در جهت نزول و سقوط همه جانبه روح و روان بشری شده است؛ به گونه ای که دولتها و به خصوص قدرت های اهریمنی و سلطه جو، هیچ اهمیتی برای انسان و آموزه های اخلاقی و الهی بشر قایل نیستند.
انسان در دید منحط و مبتذل قدرتها و دولتهای شیطان محور، حکم ابزار و پیچ و مهره هایی را دارد که در قسمتی از ماشینهای آهنی بزرگ و غول آسا، به کار می رود. با این دید سخیف و غیر انسانی اقتصادی، هر گونه سوء استفاده از انسانها، مجاز شمرده می شود.
لشکر کشی به کشورها و قتل عام مردمان آنها و وداشتن انسانها بر انتحار و کشتار دیگران در هر زمان و مکانی؛ در مکه و بیرون از آن و در شب و روز عید و برات و نوروز، برای آنان و عوامل فاقد شعور آنان، هیچ تفاوتی ندارد.
هدف اهریمنان و مزدوران تشنه قدرت آنان، آن است که به اهداف شوم و غیر انسانی شان نائل شوند و از برای رسیدن به این هدف، از هر وسیله و روشی، مشروع و نامشروع و انسانی و غیر انسانی، بهره می برند؛ حتی اگر این روش، قتل عام و راه اندازی جوی خون در شبهای ماه مبارک رمضان و روزهای عید سعید فطر، در افغانستان و یا جاهای دیگر از سرزمینهای اسلامی باشد.