مراسم آخرین دور از مراحل انتقال مسئولیتهای امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای بومی افغان، روز سه شنبه۲۸ جوزا، در تالار کنفرانسهای اکادمی علوم نظامی برگزار شد و بدین گونه، از روز چهارشنبه ۲۹ ماه جوزا، اردو و پولیس کشور، مسئولیت امنیت و ثبات تمامی خاک کشور را بر عهده خواهند داشت.
در اینکه این روز، یکی از روزهای مهم و ارزشمند در تاریخ کشور قلمداد شده و تک تک افغانها باید بدان افتخار کنند و ببالند، تردیدی وجود ندارد. چرا که پس از گذر یازده سال تمام، اردو و پولیس و نیروهای امنیتی کشور در حدی از آمادگی و توانایی رسیده اند که خود می توانند مسئولیت حفظ و دفاع از جان و مال و خاک خویش را به دست بگیرند و این تحول شگرف و ملی در واقع نیز جای مسرت و شادمانی دارد و شایسته است تا همه مردم شریف کشور، آن را به فال نیک گرفته و برای ثبات و آبادانی کشور و آسایش و رفاه خویش، با نیروهای امنیتی وطن، همکار و همراه باشند.
در مراسم آخرین مرحله انتقال مسئولیتهای امنیتی که مقامات بلند رتبه ای از دولت افغانستان و آیساف شرکت داشتند، هر کدام از سخنرانان محفل از زاویه دید و نگاه خویش به برنامه انتقال و مسایل آینده افغانستان نظر انداخته و حرف زدند. رییس جمهور حامد کرزی، ضمن اظهار خوشی از پروسه انتقال، به دو نکته مهم توجه دادند که یکی از آن دو ضرورت تجهیز نیروهای نظامی کشور به اسلحه مدرن و مناسب بود و دیگری درخواست از مقامات پاکستانی برای مبارزه صادقانه با تروریزم و اینکه آنان از تروریزم و افراطیت استفاده ابزاری نکنند.
رییس جمهور به گونه تلگرافی به امضای پیمانهای راهبردی با کشورهای دیگر اشاره کرد و گفت:" در صورتی با کشورها پیمان امنیتی امضا می کنیم که منافع ملی و صلح واقعی در افغانستان تامین شود؛ در غیر این صورت امضاء نمی کنیم".
تجهیز اردو و پولیس افغانستان با سلاح مناسب و مدرن، بحث امروز و دیروز نیست؛ بلکه این بحث از بدو حضور نیروهای خارجی و به خصوص امریکایی در افغانستان مطرح بوده و است. شاید این بار صدم و بیشتر باشد که رییس جمهوری کشور، این درخواست تکراری را مطرح می کند.
به خوبی به یاد داریم سخنان رییس جمهور حامد کرزی را که در سفر به کشور هند، به نوعی به مقامات امریکا و سایر اعضای ناتو هشدار داد که در صورت امتناع آنان از تجهیز نیروهای نظامی افغانستان، این کشور مجبور است تا تجهیزات مورد نیاز خویش را از کشورهایی چون هند و روسیه و...، تهیه کند.
هشداری که در همان زمان با بی اعتنایی مقامات امریکایی و ناتو مواجه شد و مردم به خوبی به یاد دارند پاسخ مقام ارشد ناتو همین جناب راسموسن را که گفته بود:" نیروهای افغان هنوز آمادگی دریافت اسلحه مناسب و مدرن برای دفاع از کشور خویش را ندارند و اول باید آموزش دیده و بعد اسلحه لازم در اختیار آنان قرار داده خواهد شد!". نکته جالب آنکه باز هم آقای راسموسن و در مراسم آخرین مرحله از انتقال مسئولیتهای امنیتی، در پاسخ به درخواست حامد کرزی و نیز یکی از خبرنگاران داخلی، همان سخن خویش را تکرار کرد و گفت:" هر زمان وقتش برسد، تجهیزات لازم به افغانستان داده خواهد شد".
عجیب است که در میان آن همه خبرنگار داخلی و خارجی، کسی نبود تا از آقای راسموسن بپرسد که جناب دبیر کلِ ناتو! به نظر شما چه زمانی نیروهای افغان آماده تحویل گیری سلاح مناسب خواهند شد و آیا به نظر شما ۱۱ سال فرصت کمی است برای آموزش اردو و پولیس افغان جهت آماده شدن و تحویل گرفتن اسلحه لازم برای دفاع از ملت و کشور شان؟!
بلی از جهتی نیز حق با سرمنشی عمومی ناتو است؛ چرا که هنوز دولت افغانستان تمامی خواسته های امریکا در پیمان راهبردی را نپذیرفته و عمده شرط آن که عدم پیگرد قضایی سربازان امریکایی در افغانستان است، بلاتکلیف مانده و معلوم هم نیست که کار این شرط کذایی به کجا خواهد رسید. بنابراین به مقامات امریکایی باید حق داد تا نسبت به تجهیز مناسب و لازم ارتش و پولیس افغانستان، تعلل به خرج دهند.
موضوع بعدی که رییس جمهور کشور ما بدان البته کوتاه اشاره کردند، در خواست از سران پاکستان برای مبارزه با تروریزم و اینکه آنان از تروریزم استفاده ابزاری نکنند. با توجه به ماهیت دولت و استخبارات همسایه جنوبی ما که بنای سیاست خارجی خویش نسبت به افغانستان را بر دخالت و استعمارگری گذاشته است، باید گفت که این درخواست رییس جمهور بیشتر به یک امید و آرزو شباهت دارد تا یک دیالوگ دیپلماتیک و سیاسی!.
چنانکه بسیاری از تحلیل گران مسایل کشور معتقدند، پاکستان کشوری است که دولت و استخبارات آن، پایه های منافع ملی خویش را بر ضرر و زیان جانی و مالی همسایگان و به خصوص افغانستان، استوار کرده است. بنابراین، برای دولتمردان اسلام آباد و نیز پایگاه جهنمی استخباراتی این کشور، ابداً اهمیت ندارد که دولت، ملت و کشور افغانستان در چه وضعیتی از بی ثباتی و نابسامانی قرار دارد؛ بلکه مهم برای آنان بهره برداری بهینه از هر گونه شرایط در این کشور است. بنائاً برای اجابت درخواست رییس جمهور، ضمن آنکه هیچ امیدی از ناحیه سران اسلام آباد به چشم نمی خورد، دو راه به نظر می رسد. راه اول آنکه دولت افغانستان با استفاده از اهرمهای فشار قوی، مقامات پاکستانی را وادار به پذیرش خواسته های خویش کند.
اما از آنجا که چنین توانی در دولت ما وجود ندارد، ناچار به راه دوم متوسل شویم و آن درخواست از جامعه جهانی و سازمان ملل جهت فشار آوردن به سران اسلام آباد در جهت عدم استفاده از تروریزم و افراطیت علیه منافع همسایگان و منطقه است. اما این راه نیز به دلیل عدم انگیزه لازم در میان دولتمردان امریکایی و سایر اعضای ناتو، البته که راه به جایی نخواهد برد و ما می مانیم و افغانستانی که باید قوی شود و مستقل، تا بتواند از منافع ملی و تمامیت ارضی خویش دفاع کند.