حامد کرزی؛ رئیس جمهور برای شرکت در مراسم گشایش طرح ساخت راه آهن ترکمنستان-افغانستان-تاجیکستان، به عشق آباد رفت.
در افتتاحیه این طرح امام علی رحمان، قربان قلی بردی محمدف؛ رؤسای جمهور تاجیکستان و ترکمنستان حضور کردند.
با ساخت این راه آهن افغانستان به شبکه راه آهن بین المللی وصل می شود.
به گفته احمدشاه وحید؛ معاون وزارت فواید عامه افغانستان ۸۵ کیلومتر از این راه آهن در ترکمنستان و بیش از ۳۰۰ کیلومتر آن در ولایت های شمالی افغانستان ساخته می شود.
آقای وحید افزود که این راه آهن از طریق بندر شیرخان در ولایت قندز، افغانستان را با کشور تاجیکستان وصل می کند.
معاون وزارت فواید عامه افغانستان گفت که هر چند هنوز آن بخش از راه آهن که در افغانستان ساخته خواهد شد، نیاز به بررسی و نقشهبرداری دقیق دارد؛ اما به طور تخمینی حدود ۳۵۰ میلیون دالر هزینه می برد که بانک توسعه آسیایی آن را خواهد پرداخت.
تفاهمنامه ساخت این راه آهن بین سه کشور در روز نوروز امسال توسط رئیسان جمهوری این کشورها امضا شده بود.
کارشناسان می گویند که اگر چالش ها و موانعی که فراروی این طرح وجود دارد برداشته شود و روزی این طرح به مرحله بهره برداری عملی برسد آنگاه است که می توان به شکل گیری یک انقلاب اقتصادی و صنعتی در افغانستان امیدوار بود.
بخش عظیمی از این خط آهن استراتژیک در خاک افغانستان قرار خواهد داشت و همچنین این خط آهن افغانستان را به چندین کشور در حال توسعه در آسیای میانه متصل خواهد کرد؛ این برای کشوری که تاکنون همچنان وابسته به شیوه های ساده؛ اما پرهزینه و خطرناک حمل و نقل جاده ای است، از سوی دیگر در زمینه حمل و نقل هوایی نیز مشکلات فراوانی دارد و همچنین هیچ راهی به دریا ندارد؛ تا از مزیت حمل و نقل مرسوم جهانی یعنی مسیرهای دریایی برخوردار گردد، می تواند مایه امید و خوش بینی فراوانی باشد.
کشورهای تاجیکستان و ترکمنستان در آسیای مرکزی، کشورهای رو به توسعه و در عین حال امنی هستند. مهم تر از آن، اکنون به لحاظ چشم اندازی که تئوری پردازان اقتصادی برای آینده اقتصاد جهانی تعریف می کنند این امکان نیز وجود دارد که اقتصاد جهانی در آینده ای نه چندان دور، از شهرهای مهم اقتصادی مانند دبی به آسیای میانه به ویژه قزاقستان نقل مکان کند؛ زیرا دبی اکنون به دلایل مختلف از جمله شکننده بودن وضعیت امنیتی کشورهای حوزه خلیج فارس، چشم انداز مبهمی دارد و این برای سرمایه گذاران مایه نگرانی فراوانی است. ساخت برج خلیفه نیز که یکی از انگیزه های آن جذب توریسم و غول های سرمایه گذار اقتصادی به این شهر عربی حاشیه خلیج بود، به نظر می رسد کمک چندانی به این مامول نکرده است؛ بنابراین، برای افغانستان این نیز مهم است که از هم اکنون موقعیت خود به مثابه یکی از مسیرهای نزدیک و ارزان به پایتخت اقتصادی آینده جهان در آسیای مرکزی را تقویت کند و زمینه های لازم برای بهره وری از چنین فرصتی را فراهم نماید.
نکته دیگر، درآمدهای حاصل از حق العبور قطارهای تجاری است که قرار است از مسیر این خط آهن از قلمرو افغانستان عبور کنند و این برای دولتی که به شدت وابسته به اقتصاد کمکی خارجی است و دست آن از معادن سرشار و گران زیرزمینی نیز کوتاه است، زمینه مناسبی برای توسعه درآمد اقتصادی است.
برای منطقه هم ایجاد این خط آهن، مزیت های فراوانی خواهد داشت. داد و ستدهای اقتصادی و تجاری را رونق خواهد داد، حتی از این رهگذر زمینه ساز همگرایی سیاسی خواهد شد و همچنین موقعیت افغانستان به مثابه یک چهارراه استراتژیک برای پیوند اقتصادهای رو به رشد منطقه ای با بازارهای پررونق جهانی را تقویت خواهد بخشید؛ افزون بر آنکه این امید نیز وجود دارد که در آینده، افغانستان از این مسیر بتواند به خط آهن بین المللی وصل شود و به این ترتیب وارد جریان اقتصاد و تجارت جهانی گردد.
در این میان اما یک نکته مهم را نباید از یاد برد: امنیت! افغانستان کشوری ناامن است و اگر در زمینه احداث این خط آهن، امنیت مناطقی که قرار است این خط از آن عبور کند به درستی تامین و برای همیشه تضمین نشود، ممکن است کل این پروژه با بن بست مواجه شود. ضمن آنکه نباید نادیده گرفت که رقابت های منطقه ای هم در این زمینه، ریشه در درازنای تاریخ دارد.
دریافت صفحه با کد QR