از آنجا که اسلام دین خرد و عقل است و عقل نیز به رفتار و کردار انسانها توجه دارد نه افکار و پندار آنان، لذا قرآن حکیم با مواخذه انسانهای حرف مدار، آنان را به رفتار و کردارگرایی توصیه می کند:" ای مومنان! چرا چیزهایی را می گویید که به آن عمل نمی کنید؛ این گناه بزرگی است که چیزی را بگویید و به آن عمل نکنید".(۱(
شاید در میان ما مسلمانان و به خصوص شیعیان کمتر کسی باشد که به امام خمینی- ره- محبت و علاقه نداشته باشد و از طرفی نیز هستند در میان ما شیعیان و هواداران امام بزرگوار، کمتر کسانی که توانسته باشند محبت و علاقه خود را در عرصه رفتار و عمل نیز ثابت کرده باشند! و اما بسیاری از ما شیعیان، با تاسف، بیشتر اهل حرف و ادعا مانده ایم تا مردِ میدانِ رفتار و عمل!
دلیل بر این ادعا نیز این است که هیچ چیز ما شباهت به امام خمینی-ره- ندارد؛ نماز ما، دعای ما، برخورد ما با پدر و مادر و اقارب و همکاران ما، کدام یک با روش تربیتی امام راحل- ره- همخوانی و سازگاری دارد؟ از اینها گذشته تعامل ما به عنوان یک انسان مسلمان با موارد کفر و شرک، با کدام یک از معیارهای ارائه شده از سوی امام خمینی- ره- مطابقت دارد؟!
ما دوستداران امام خمینی- ره- تنها به این دل خوش کرده ایم که سالی یکبار برای آن بزرگوار، مراسمی بگیریم و مقداری از بیت المال خرج کنیم و مقداری هم پس انداز! و پس از آنهم و در طول کل سال، زندگی عادی خویش را از سر بگیریم؛ آنهم چه زندگی عادی ای؛ زندگی ای که مردهای ما از اول صبح تا اول شب، برای بدست آوردن یک لقمه نان، دهها نوع دروغ گفته و سوگندهای ناحق می خورند و شب، همان نان آغشته به حرام را برای خانواده های شان به ارمغان می آورند.
این وضعیت مردان ما است و اما روز و حال زنان و دختران ما به خصوص در جامعه کنونی افغانستان، به مراتب رقتبار و اسفبارتر از مردان است؛ برای زن و دختر افغان، دیگر نه محیط خانه امنیت دارد و نه بیرون از خانه! در درون خانه ها، تلویزیونها و رسانه های دیداری و شنیداری، تمام حریم های عفت و پاکدامنی را نشانه گرفته و در بیرون از خانه ها، کورس ها و مراکز مختلط آموزشی، جوانان دختر و پسر را به ورطه سقوط روحی و اخلاقی کشانده است.
با تاسف در بسیاری از مناطق کابل، اوضاع به حدی از نظر اخلاقی وخیم و منحط است که قلم از بیان آن شرم دارد. خوب! با این وضع و حال، انصافاً می توان ادعا کرد که ما پیرو راه و مرامِ مردی هستیم که تمام عمر مبارکش، چشم در چشم پیامبران داشت و نَفس در نَفسِ فرشتگان و قدسیان سراپرده اسرار خداوندی؟!
معروف است که محبت، مشاکلت بوجود می آورد! انصافاً در این همه مدت که سنگ محبت و ارادت به امام خمینی را به سینه زده ایم، چقدر شبیه او شده ایم؟ و در چه صفات و ویژگی هایی توانسته ایم خود را به ایشان نزدیک کنیم؟ آیا نگاه ما شبیه نگاه او به اسلام و مسلمانان است؟ آیا نسبت به بیت المال و مصرف آن، آنقدر محتاطیم که او بود؟ آیا از خداوند آنقدر می ترسیم که او می ترسید و پروای او(ج) را داشت؟ آیا به دنیا بها نمی دهیم و اعتنایی به آن نداریم، آنچنانکه او نمی داد و اعتنایی به آن نداشت؟ و هزاران آیاها و اگرهای دیگر.
واقعیت آن است که اگر ما مسلمانان و به خصوص ملت افغانستان، امام خمینی- ره- را به عنوان رهبر و رهنمای خویش می پذیرفتیم و از ایشان در تمامی امورات شخصی و جمعی زندگی خویش الگو می گرفتیم، وضع و حال ما به مراتب بهتر از وضعیتی بود که اکنون در آن گرفتاریم.
به نظر می رسد از امام خمینی- ره- و علمای عاملِ جهان اسلام، دو گونه تجلیل و بزرگداشت باید انجام گیرد؛ یکی همین تجلیل های ظاهری و سیاسی در قالب برگزاری سمینارها، کنفرانس ها و گفتمان های بزرگ و کوچک در سراسر جهان اسلام که در واقع نمایانگر ارادت ظاهری جهان اسلام و امت اسلامی به پیشگامان و خبرگان آنان است و نیز اعلام موضع امت اسلامی در برابر استعمار و استکبار جهانی نیز به شمار می رود.
دوم بزرگداشت و تجلیل عملی و رفتاری امام خمینی- ره- در زندگی فردی و اجتماعی ما مسلمانان و به خصوص شیعیان است. ما شعیان باید بدانیم و مطمئن باشیم که همین تجلیل رفتاری از امام- ره- و امثال ایشان است که خواسته اصلی آن بزرگواران از امت اسلامی است. آنچه آن بزرگوار را از ما راضی و خوشنود می کند، قدم گذاشتن در راه انبیاء، صلحا و خوبان و عمل نمودن به احکام و قوانین خداوند سبحان است.
به نظر می رسد هر دو نوع تجلیل عملی و ظاهری، لازم و ملزوم یکدیگر بوده و هر کدام دیگری را به کمال و قوام می رساند که اگر یکی نباشد، دیگری نیز به کمال مطلوب نخواهد رسید.
در پایان به یک نکته اساسی توجه می دهیم و آن اینکه باید مطمئن بود که این تجلیل عملی از امام خمینی- ره- و سایر بزرگان دینی است که موجب تکامل روحی و معنوی امت اسلامی شده و باعث خواهد شد تا استعمار و استکبار جهانی نیز با دیده ولَع و طَمَع، به مسلمانان و سرزمین های آنان ننگرند.

سوره صف/ آیه ۲ و۳