طی هفته های اخیر ناامنی ها در سراسر کشور به صورت چشمگیری افزایش یافته است. این امر نگرانی های گسترده ای را در سطح افکار عمومی برانگیخته و اما و اگرها در مورد توانایی نیروهای امنیتی در مورد تامین امنیت را بیش از گذشته افزایش داده است.
روز گذشته پس از ولایت پنجشیر، ولایت ننگرهار نیز شاهد حمله گروهی عوامل انتحاری بود.
بر اساس گزارش های رسیده از جلال آباد، یکی از دفاتر متعلق به کمیته بین ‌المللی صلیب سرخ در این شهر هدف حمله مهاجمان انتحاری قرار گرفت.
به گفته سخنگوی والی ننگرهار یک عامل انتحاری مواد منفجره همراه خود را در مقابل ساختمان صلیب سرخ منفجر کرد و دو فرد مسلح وارد ساختمان شده و با نیروهای امنیتی درگیر شدند.
درگیری با کشته شدن یک محافظ دفتر صلیب سرخ و دو مهاجم خاتمه یافت.
این در حالی است که صبح دیروز، هفت تروریست ملبس به یونیفورم پولیس با انجام یک حمله تروریستی به ساختمان مقام ولایت پنجشیر با نیروهای امنیتی درگیر شدند که در نتیجه آن یک پولیس کشته و چهار تن دیگر زخمی شدند.
بر اساس اعلام وزارت داخله همه تروریست ها در مدت ۲۰ دقیقه کشته شدند و یک موتر مملو از مواد انفجاری نیز خنثی گردید.
پنجشیر یکی از امن ترین ولایت های افغانستان است که در گذشته به صورت بسیار محدود شاهد ناامنی هایی در مقیاس کوچک بوده است؛ اما حمله روز چهارشنبه طالبان به این ولایت اگرچه به سرعت مهار شد و تروریست از پای درآمدند؛ اما در حمله دیروز ساختمان اداری تالار ولایت پنجشیر در آتش سوخت و همچنین این حمله از نقطه نظر روانی و تبلیغاتی پیام های هشداردهنده ای را به مردم و مقامات ارسال کرد.
آیا این نشانگر آن است که طالبان به اندازه ای قدرتمند شده اند که در حالی که در دوران جنگ با ائتلاف شمال،‌ قادر به تصرف پنجشیر نشدند؛‌ اما اکنون می توانند مهم ترین ساختمان دولتی را در مرکز آن ولایت هدف قرار دهند؟
به جز پنجشیر دیگر ولایت های شمالی نیز طی از نزدیک به یکسال پیش تاکنون شاهد ناامنی های رو به افزایش بوده اند.
این امر، زنگ خطری جدی در زمینه احتمال گسترش ناامنی ها در آستانه سال ۲۰۱۴ و انتقال کامل مسئولیت های امنیتی به نیروهای داخلی به حساب می آید.
از سوی دیگر، برخی تحرکات منطقه ای نیز نمی تواند در این زمینه بی تاثیر باشد. پاکستان اکنون یکی از سردترین دوره های روابط خود با افغانستان را سپری می کند و رویدادهای داخلی آن کشور مانند پیروزی جریان نواز شریف و تحریک انصاف که دارای روابط نزدیک با طالبان می باشند و همچنین افزایش مراودات استراتژیک افغانستان و هند می توانند تاثیرات به سزایی بر وضعیت امنیت و ثبات در افغانستان داشته باشد.
از سوی دیگر، گروه طالبان نیز به لحاظ تصمیم گیری های درون سازمانی ممکن است این امر را در دستور کار خود قرار داده باشند که با توجه به پذیرش بیش از ۸۰ درصد مسئولیت تامین امنیت کشور از سوی نیروهای داخلی،‌ توانایی این نیروها را در برخورد با حملات تروریستی و ناامنی های سازمان یافته، محک بزنند.
در این میان به باور کارشناسان مسایل نظامی،‌ اگرچه واکنش نیروهای امنیتی در برابر این حملات بسیار سریع،‌ مثبت، تاثیرگذار و پردستاورد بوده است؛ اما این نیروها هنوز هم در زمینه کشف و پیشگیری از این حملات با مشکلات جدی مواجه اند و همچنین عدم دسترسی نیروهای امنیتی کشور به سلاح های سنگین و تجهیزات دقیق و پیشرفته نظارت و کنترل و غیرفعال بودن بازوی هوایی قوای مسلح، از دیگر مشکلاتی است که آنها را در زمینه پیشگیری از وقوع این حملات مرگبار پیش از رسیدن تروریست ها به اهداف خود، ناتوان می سازد.
از سوی دیگر، افزایش حملات همچنین نشانگر آن است که تلاش های صلح دولت اکنون به مرحله ای از ناکامی و ناتوانی رسیده است که دیگر نمی توان به آن به مثابه یکی از بهترین راه ها به منظور غلبه بر ناامنی ها تکیه کرد.
دولت ناگزیر است در برابر کسانی که به خون ریزی و خشونت دست می یازند و منافع کشورهای خارجی را نسبت به منافع ملی، ثبات و امنیت ملی افغانستان ترجیح می دهند با زبان و ابزار خود شان سخن گفته و مواجه شود؛‌ در غیر آن، استراتژی یکجانبه صلح از یکسو بر روحیه نیروهای امنیتی و قوای مسلح کشور تاثیر منفی می گذارد و از سوی دیگر، سبب شکل گیری این برداشت در میان تروریست ها می گردد که گویی دولت در پی اعطای امتیاز به این نیروهاست و در عرصه نبرد نظامی شکست خورده است؛ در حالی که مسلما چنین نیست و نباید هم باشد.