انتخابات در پاکستان برگزار شد؛‌ اما همانگونه که انتظار می رفت این انتخابات هرگز به معنای گذار اسلام آباد از یک کشور استبدادزده و غیردموکراتیک به کشوری دارای حکومتی مردم سالار نبود.
اکنون آنچه براساس نتایج انتخابات دیروز رقم خورده، اساسا نمی تواند نویدبخش پاکستانی صلح جو دست کم برای افغانستان باشد.
براساس گزارش ها دو حزب اصلی برنده انتخابات دیروز، از نزدیک ترین احزاب سیاسی به گروه طالبان هستند. آنها همواره با طالبان اهل تعامل بوده و در بسیاری موارد حتی عملکردهای آن گروه علیه دولت افغانستان را "جهاد" تلقی کرده و مشروع خوانده اند.
نواز شریف؛ نخست وزیر سابق و عمران خان؛ کریکت باز پاکستانی دو فردی هستند که احزاب آنها بیشترین کرسی های پارلمانی را از آن خود کرده اند.
همچنین گفته می شود این دو حزب در جریان کمپاین های انتخاباتی نیز هیچ آسیبی از ناحیه طالبان تندرو که تهدید کرده بودند نامزدهای انتخاباتی را هدف قرار خواهند داد ندیدند.
نواز شریف، در جریان کمپاین های انتخاباتی خود وعده سپرد که در صورت پیروزی، اتحاد با ائتلاف جهانی به رهبری امریکا را پایان خواهد داد.
عمران خان نیز افزون بر آنکه چندین راه پیمایی بزرگ ضد امریکایی را در قلب اسلام آباد رهبری کرد، باری در یک اظهارنظر جنجال برانگیز،‌ "جهاد علیه نیروهای اشغالگر امریکایی" در افغانستان را مجاز و مشروع خوانده و حکومت رییس جمهور کرزی را "دست نشانده" خوانده بود!
اکنون و براساس نتایجی که از انتخابات اخیر پاکستان به دست آمده، به احتمال قوی، نواز شریف، نخست وزیر خواهد شد و دولت ایالتی خیبر پشتونخواه به عمران خان واگذار می شود. هردو این رویدادها برای وضعیت صلح و امنیت در افغانستان خطرناک خواهد بود.
اگرچه براساس خبرنامه‌ دفتر ریاست جمهوری افغانستان، آقای کرزی گفته است:"ما آرزومندیم حکومتی که در نتیجه این انتخابات به میان می ‎آید، فضای صلح و برادری را با افغانستان ایجاد نماید و در از بین بردن لانه‌ های تروریزم و ریشه‌ کن کردن این آفت، همکاری صمیمانه کند؛ تا ملت‌ های برادر هر دو کشور از این مصیبت نجات یابند."
اما با اینهمه، به نظر می رسد از این پس به احتمال قوی، یک دوره تنش شدید میان دولت های کابل و اسلام را شاهد خواهیم بود که طی آن دولت اسلام آباد، روابط مستحکم تری را با طالبان برقرار کرده و با دولت کابل به دلیل ضدیت آن طالبان و همسویی اش با امریکا، از در تنش وارد خواهد شد.
این امر، برای وضعیت داخلی در پاکستان نیز نویدبخش نیست؛‌ زیرا در دوره نخست وزیری نواز شریف، طالبان همچنان بر نفوذ سیاسی و اجتماعی خود در جامعه پاکستان خواهد افزود و در آینده به یکی از قدرت های انکار ناپذیر و چه بسا قدرت بلامنازع تبدیل خواهد شد که بر تمام تصمیمات سیاسی و امنیتی آن کشور، مستقیما تاثیر خواهد گذاشت.
با این حساب،‌ پاکستان این بار از دام دیکتاتوری رهایی یافت و به دامن دموکراسی سقوط کرد؛ اما دموکراسی با شاخصه های پاکستانی و طالبانی.
اینکه چرا باید این اتفاق را "دموکراسی طالبانی" نام داد، دلیل آن این است که در پاکستان، این بار و برای اولین بار در تاریخ آن کشور،‌ انتخابات برگزار شد؛ انتخاباتی که سکولارها و احزاب غیرمذهبی به دلیل ترس از تهدیدهای طالبان نتوانستند آزادانه به مبارزات انتخاباتی بپردازند و این در حالی بود که حزب مسلم لیگ شاخه نواز و همچنین تحریک جنبش برای عدالت به رهبری عمران خان، به دلیل حمایت و همسویی با طالبان، از آزادی عمل کاملی در این زمینه برخوردار بودند.
از این پس، اسلام آباد یک حکومت برآمده از انتخابات خواهد داشت؛ اما انتخاباتی که شاید تهدیدهای مرگبار طالبان، نتایج آن را به نفع افراط گرایی رقم زد و موجب سر کار آمدن حامیان طالبان شد.