این قاعده درستی است که سیاستمداران تا زمانی که از قدرت کنار نرفته اند، همیشه نمی توانند آدم های خوبی باشند؛ آدم هایی که همواره واقعیت ها را می گویند، با مردم و مخاطبان خود صادق اند، یا آنچه در یک نشست پشت درهای بسته با یک مقام بلندپایه یا دیپلمات ارشد یک کشور خارجی می گویند یک به یک در نشست خبری خود با رسانه ها نیز در میان بگذارند؛ همین موضوعات است که مرز میان مردم و سیاستمداران را مشخص می کند. مردم همواره مجبور اند؛ تا زمانی که فردی در راس یک دستگاه یا سازمان سیاسی قرار دارد، از زبان او، اطلاعات دست چندم،‌ فیلترشده، مبهم، بی مصرف و نه چندان مهم را بشنوند؛‌ اما این رویه دیگر از یک سیاستمدار بازنشسته یا در مواردی در آستانه بازنشستگی، سر نخواهد زد.
سیاستمداران بازنشسته،‌ همواره آدم های خوبی هستند، آنها با مردم و افکار عمومی همراه اند،‌ همگام و همصدا با مردم از دولت انتقاد می کنند و در مواردی نیز دست به افشاگری و بیان واقعیت هایی می زنند که در زمان تصدی یک سمت سیاسی از سوی آنها روی داده است؛ اما جالب اینجاست که مردم و حافظه جمعی به اندازه ای کم هوش و فراموشکار اند که هیچگاه نمی پرسند آنها چرا این سخنان را در زمان قدرت سیاستمداران از آنها نمی شنوند؟ و آیا این برخلاف روح دموکراسی و فی نفسه یک عمل غیردموکراتیک نیست؟
به هرحال، سخنان اخیر برنارد باژوله؛ سفیر فرانسه در افغانستان در مراسم تودیع وی در کابل که توجه شماری از رسانه های غربی و منطقه ای را به خود جلب کرده هم درست از همین نوع است.
آقای باژوله در مراسم خداحافظی خود به عنوان سفیر فرانسه در کابل این سخنان را بیان داشته و به نوشته روزنامه نیویارک تایمز، زمانی که او سخنان خود را به پایان برد، فضای سالون که مملو از دیپلمات ها، برخی عساکر ارشد و تعدادی از بزرگان افغانستان بود، در سکوت کامل فرورفت.
در اینجا چون پاسخ این سوال مهم که چرا او در زمان تصدی این سمت مهم دیپلماتیک، هیچگاه این سخنان را بر زبان نراند را نمی دانیم،‌ از پیگیری آن صرف نظر می کنیم و به جای آن، سوال دیگری مطرح می کنیم مبنی بر اینکه سخنان جالب توجه آقای باژوله در مراسم تودیع وی در کابل، چه بوده است؟
براساس گزارش ها، سفیر فرانسه در آخرین روزهای اقامتش در کابل گفت:"پروژه افغانستان در مرحله بسیار خطرناکی قرار دارد، غرب مسئول بسیاری از اشتباهاتی است که در این کشور روی داده است با این وجود، مسبب بیشتر مشکلات، خود افغان ها بوده اند".
وی افزود که غرب تلاش خوبی برای مبارزه با تروریزم کرد؛ اما بیشتر آن در خاک پاکستان انجام شد و نه در افغانستان.
وی با بیان اینکه جامعه بین المللی و دولت افغانستان موفق شده اند، شرایطی ایجاد کنند که تحولات مهمی مانند انتخابات، تعیین رئیس جمهور جدید، تغییرات اقتصادی و نظامی و غیره در افغانستان روی دهند، ابراز تاسف کرد که هنوز مذاکرات صلح به طور واقعی آغاز نشده است.
اما صرف نظر از واکنشی که این سخنان آقای باژوله برانگیخته، بخشی از این سخنان وی، واقعیت های تلخی است که در افغانستان وجود دارد. مخصوصاً همان بخشی که به اشتباهات غرب یا افزایش کشت مواد مخدر و فساد اداری اشاره دارد؛ اما اینکه غرب در مبارزه با تروریزم تلاش خوبی کرده است؛‌ ولی اکثر این تلاش ها معطوف به پاکستان بوده به نظر می رسد، واقعیتی است که آقای باژوله بنا به هر دلیلی سعی کرده است آن را وارونه بیان کند.
این خواسته اساسی و همیشگی دولت افغانستان بوده که غرب در مبارزه با تروریزم،‌ تمام توان خود را صرف آن سوی مرزها کند؛ زیرا پاکستان هم خاستگاه اولیه تروریزم است و هم زیستگاه کنونی آن.
رییس جمهور کرزی بارها به تندی انتقاد کرده و گفته است که تروریزم در روستاها و شهرهای افغانستان نیست؛ بلکه در بیرون از مرزها در پاکستان است.
اگر حملات هواپیماهای بدون سرنشین امریکایی بر مناطق مرزی پاکستان را دلیل بر عطف توجه غرب در مبارزه با تروریزم به پاکستان بدانیم، با توجه به میزان خسارات،‌ آسیب ها، خون ریزی ها و ویرانی هایی که افغانستان از رهگذر جنگ با تروریزم و تروریزم متحمل شده،‌ به نظر اندکی غیرعادلانه می آید.
بنابراین یکی از همان اشتباهاتی که آقای باژوله آن را به غرب نسبت می دهد همین است که تروریزم در پاکستان، امن و مصون بود و هست؛ ولی افغانستان تاوان سنگین آن را پرداخت و هنوز هم می پردازد.