حامد کرزی؛ رئیس جمهور، برای شرکت در نشست سه جانبه افغانستان، پاکستان و امریکا به بروکسل رفت.
دفتر مطبوعاتی ریاست جمهوری با نشر اعلامیه ‌ای خبر داد که رئیس جمهور کرزی در راس یک هیئت بلندپایه امروز عازم بروکسل پایتخت بلجیم شد.
در اعلامیه ریاست جمهوری آمده است که روند صلح و مشکلات اخیر بین پاکستان و افغانستان در ارتباط به تاسیس دروازه مرزی توسط ارتش پاکستان در امتداد خط دیورند در ولسوالی گوشته ولایت ننگرهار موضوعات اصلی این نشست هستند.
این نشست به ابتکار امریکا برگزار می‌ شود و زلمی رسول؛ وزیر خارجه، جنرال بسم الله محمدی؛ وزیر دفاع ملی و رنگین دادفر اسپنتا؛ مشاور امنیت ملی، رئیس جمهور را در این سفر همراهی می ‌کنند.
این نشست در حاشیه اجلاس وزیران خارجه ناتو در بروکسل انجام خواهد شد.
در همین حال، آندرس فوگ راسموسن؛ دبیرکل ناتو در آغاز این نشست گفت که برای وادار کردن طالبان به صلح باید به آنها فشار نظامی وارد شود.
او گفت:"من هنوز فکر می کنم که بهترین راه برای تسهیل روند سیاسی، ادامه فشار نظامی است؛ تا دشمنان افغانستان بدانند که هیچ چانس پیروزی در میدان جنگ ندارند. در این زمینه من در مورد پیشرفت ‌های نیروهای امنیتی افغان خوشبین هستم."
از نظر کارشناسان مسایل سیاسی و نظامی این همان سیاست زردک و چماق است که کشورهای خارجی و دولت افغانستان در برابر طالبان روی دست گرفته اند؛ زیرا در حاشیه اجلاس ناتو در بروکسل، مقام های ارشد افغانستان،‌ پاکستان و امریکا در زمینه صلح،‌ صحبت می کنند؛ اما در متن این اجلاس، دبیرکل ناتو از تشدید فشارهای نظامی بر طالبان سخن می گوید.
با این وصف به باور تحلیلگران به نظر نمی رسد این سیاست، به ایجاد صلح یا دست کم وادار کردن سران طالبان به حضور در پای میز مذاکره کمک کند؛ زیرا این سیاست پیش از این از سوی طالبان به صورت یکجانبه به کار گرفته شده و پیش از آنکه به روند صلح کمکی کرده باشد، بیشتر به ناکامی این روند و کشتار بیشتر غیرنظامیان منجر شده است.
در حالی که گفته می شود نمایندگان طالبان از یکسال پیش به اینسو در قطر حضور دارند؛ اما آنها تاکنون حاضر به مذاکره مستقیم با دولت افغانستان نشده اند؛ در حالی که گزارش هایی وجود دارد دال بر اینکه این گروه با نمایندگان امریکا بارها مذاکره کرده اند؛ بنابراین، اگر قرار است راهکاری برای صلح افغانستان، جستجو شود، ابتدا باید زد و بندهای پنهانی میان امریکا و طالبان، پایان یابد، به دولت افغانستان وضاحت و شفافیت داده شود و اینکه نمایندگان طالبان در قطر وقتی با دولت افغانستان مذاکره نمی کنند و اصولاً آن را به رسمیت نمی شناسند‌ باید مشخص شود که آنها سرگرم چه کاری هستند.
همه این مسایل ایجاب می کند که به جای تاکید بر تشدید فشارهای نظامی بر طالبان یا برگزاری مذاکره میان پاکستان و افغانستان با وساطت امریکا، این امریکاست که ابتدا باید همه این مسایل را مرتفع سازد و مشخص کند که هرگونه مذاکره ای اگر قرار است درباره سرنوشت سیاسی افغانستان صورت گیرد باید به رهبری و مدیریت مستقیم و انحصاری دولت و مردم افغانستان انجام شود؛‌ نه نیروها، سازمان ها و کشورهای خارجی.
البته در این میان، تشدید فشارهای نظامی نیز تنها در صورتی می تواند کارآمد و مؤثر عمل کند که بحث مذاکره برای صلح از اساس، منتفی اعلام شود؛‌ زیرا این امکان پذیر نیست که همزمان در حاشیه یک اجلاس بین المللی برای صلح، گفتگوی سه جانبه ترتیب شود و در متن همان اجلاس، سخن از تشدید فشارهای نظامی باشد.
به نظر می رسد دولت افغانستان و برخی کشورهای خارجی، هنوز هم قایل به تفکیک طالبان خوب از طالبان بد هستند و مذاکره را تنها با طالبان خوب، امکان پذیر می دانند و معتقد اند که با طالبان بد، در هر صورتی باید جنگید؛ اما این چیزی است که هنوز در عمل به اثبات نرسیده؛ زیرا نه طالبان خوب، پای میز مذاکره نشسته اند و نه طالبان، بد در عرصه جنگ، سرکوب شده اند و این است که جنگ افغانستان عملاً به یک جنگ فرسایشی و بدون برنده با آینده ای مبهم تبدیل شده است؛ بنابراین برای پایان این وضعیت، مواضع، باید مشخص گردد، رهبری افغانستان در روند صلح تسجیل شود، مذاکرات پنهانی پایان یابد، از اظهارات و عملکردهای ضد و نقیض پرهیز شود و در نهایت، طرف های اصلی به این جمع بندی برسند که می خواهند مشکلات موجود از مسیر گفتگو حل و فصل شود یا جنگ.