حامد کرزی؛ رئیس جمهور بار دیگر حمله هوایی مرگبار نیروهای خارجی به ولایت کنر را به شدت محکوم کرد.
در یک حمله هوایی که به تازگی در ولسوالی شیگل ولایت کنر انجام شده، افزون بر کشته شدن شماری از اعضای طالبان، ۱۱ کودک کشته و ۶ زن نیز زخم برداشته اند. گفته می شود این حمله هوایی در جریان یک عملیات مشترک نیروهای افغان و خارجی در این ولسوالی صورت گرفته است.
در پی این رویداد، مردم خشمگین و داغدیده،‌ اجساد ۱۱ کودک را تا مرکز ولسوالی شیگل آوردند؛‌ تا آنها را به خبرنگاران و مقام های دولتی نشان دهند.
این در حالی است که رئیس جمهور کرزی، عملیات هوایی در کشور را پس از آن ممنوع کرد که مشابه حمله اخیر، در اواخر ماه دلو در همین ولسوالی شیگل ولایت کنر به وقوع پیوست که صدور حکم رئیس جمهور مبنی بر ممنوعیت عملیات هوایی از سوی نیروهای خارجی را در پی داشت.
رئیس جمهور کشور اواخر ماه دلو سال گذشته در واکنش به بمباران ولسوالی شیگل ولایت کنر توسط طیاره های نظامیان ناتو که ۱۴ کشته و زخمی برجای گذاشت، راه اندازی عملیات های هوایی توسط قوای خارجی در کشور را ممنوع کرد.
اما با این حال، اکنون به نظر می رسد که این فرمان رییس جمهور نیز از سوی نیروهای خارجی مورد توجه قرار نگرفته و آنها کماکان به این کشتارها و حملات مرگبار خویش علیه اهداف غیرنظامی ادامه می دهند.
نیروهای ناتو در واکنش به کشتار اخیر کنر، بار دیگر همانند همیشه اعلام کرده اند که کشتار غیرنظامیان را بسیار جدی گرفته و درباره آن تحقیق خواهند کرد.
رییس جمهور کرزی هم چنانچه در صدر این نوشته آمد، نسبت به آن شدیداً واکنش نشان داده و آن را محکوم کرده است؛ اما سوال این است که سیر کشتارها و وعده تحقیق ها از سوی ناتو از یکسو و محکومیت های مکرر آقای کرزی از سوی دیگر، برای مردمی که ۱۱ کودک شان در این رویداد از دست داده و ۶ عضو زن خانواده شان نیز زخمی شده اند، این دور باطل چه معنایی خواهد داشت و تا کی می تواند قابل ادامه باشد؟
در این شکی نیست که رییس جمهور کرزی، چنانچه وظیفه قانونی و ملی یک رییس جمهور مردمی و مشروع می باشد نسبت به این رویداد نیز صادقانه و به تندی واکنش نشان داده و آن را محکوم کرده است؛ اما به باور مردم افغانستان و ناظران مسایل این سیاسی، این محکومیت ها دیگر نمی تواند آنان را به پایان این خط خونین و خطرناک برساند و یا حاکمیت ملی کشور را آنگونه که رییس جمهور کرزی می خواهد، تامین نماید.
اخیرا و با انتقال بازداشتگاه بگرام از نیروهای امریکایی به دولت افغانستان پس از یک دوره طولانی تنش و کشمکش و هشدار و التیماتوم و ضرب الاجل، شماری از مقام های افغانستان در واکنش به این امر، چنان موضع گرفتند که گویی این آخرین و مهم ترین گام در راستای تحقق کامل استقلال و حاکمیت ملی افغانستان بود و از این پس،‌ دیگر هیچ مساله حل ناشده ای میان امریکا و افغانستان وجود نخواهد داشت؛ اما واقعیت هایی که همه روزه در کنر، غزنی و سایر نقاط کشور اتفاق می افتد، نشان می دهد که هنوز تا دست یافتن کامل به یک حاکمیت ملی متضمن سلامت، امنیت و استقلال مردم، زمین و فضای کشور از سلطه نیروهای خارجی، راه درازی در پیش است.
تاکنون مشخص نیست که تصمیم آقای کرزی برای برخورد با آن دسته از نیروهای خارجی که مسبب کشتارهای اخیر کنر بوده اند، چه خواهد بود؛ اما انتظار اولیه مردم، ناظران و به ویژه آن عده از شهروندان کشور که در کنر قربانی این جنایت شده اند، این خواهد بود که رییس جمهور کرزی، شیوه ای غیر از آنچه در گذشته در این خصوص، اتخاذ کرده و آزموده است را در پیش بگیرد؛ در غیر آن، آنانی که با حمل اجساد کودکان کشته شده شان تا مرکز ولسوالی شیگل رفتند، تصور خواهند کرد که به دادخواست دردمندانه آنها آنگونه که انتظار می رفت از سوی دولت که نماینده مردم و متعهد به حفظ جان و مال و منافع آنان است پاسخی داده نشده است و این امر، مسلماً تاثیر بسیار بد و ناگواری بر روابط دولت و مردم خواهد گذاشت.