جانان موسی زی؛ سخنگوی وزارت امور خارجه امروز یکشنبه در نشست خبری هفتگی خود در کابل به خبرنگاران گفت که افغانستان و پاکستان تلاش دارند؛ تا یک پیمان دوستی را به خاطر حل مشکلات مهاجرین، تروریزم، راه های ترانزیتی و صلح پایدار امضا نمایند.
به گفته وی، صلح یکی از آرزوهای بزرگ حکومت و مردم افغانستان است. پروسه صلح براساس تمایل بسیار واضح یک بخش اعظم رهبری طالبان در مورد شامل شدن در یک اوضاع اساسی مذاکرات بنا شده است.
وی گفت:"تلاش های ما با پاکستان، سطح منطقه و متحدین بین المللی افغانستان صورت می گیرد؛ تا رهبران طالبان احساس امنیت (کرده) و با شورای عالی صلح وارد گفتگو شوند".
وی افزود که برخی از رهبران طالبان که با دولت افغانستان در مورد پروسه صلح تماس برقرار نموده اند از سوی "آنها" به قتل رسیده یا تهدید شده اند.
سخنگوی وزارت خارجه تاکید کرد که فعلاً اکثریت اعضای رهبری طالبان که طرفدار پروسه صلح و خواهان مذاکره با دولت افغانستان اند، گرفتار، تهدید و یا به قتل می رسند.
او افزود:"ما از پاکستان درخواست نمودیم؛ تا حملات ترورستی خود را در افغانستان متوقف بسازد".
آقای موسی زی یکبار دیگر تاکید کرد که گفتگوهای صلح فقط با افراد و گروه هایی ادامه خواهد داشت که از اقدامات هراس افکنی دست کشیده و تمایل به شامل شدن در پروسه های سیاسی کشور را داشته باشند.
به باور تحلیلگران،‌ صدر و ذیل این خبر، با هم در تناقض جدی قرار دارد و این نشانگر آن است که در دستگاه دیپلماسی کشور، هنوز یک رویکرد شفاف و تعریف شده در برخورد با طالبان به وجود نیامده است.
دولت افغانستان،‌ اخیراً به خصوص پس از حملات مرگبار طالبان در فراه، نسبت به این گروه، مواضع تندی اتخاذ کرده و آنها را به وابستگی خارجی متهم نموده است؛ اما در عین زمان از طالبانی سخن می گوید که طرفدار صلح هستند؛ اما از بیان آن هراس دارند؛‌ زیرا از طرف "آنها" یا تهدید می شوند و یا توقیف و ترور.
اما دولتمردان افغانستان هنوز نمی خواهند بگویند "آنها"یی که در راستای روند صلح،‌ مانع ایجاد می کنند کی هستند و چرا دست به این کار می زنند. با وجود آنکه مردم و ناظران می دانند که منظور آنها پاکستان است.
اما در ابتدای همین خبر امروز اظهارات سخنگوی وزارت خارجه، افغانستان از یک امضای پیمان "دوستی" با پاکستان در آینده نزدیک خبر می دهد؛ ولی در ادامه، آن کشور را به قطع حمایت از تروریزم دعوت کرده و تلویحاً متهم می کند که رهبران هوادار صلح طالبان را تهدید، توقیف یا ترور می کند!
این آشکارا نشان دهنده یک تناقض آشکار در موضع گیری دستگاه دیپلماسی افغانستان در قبال طالبان است.
دولت همچنین نمی داند که آیا هزینه ای که باید برای پی گیری روند صلح با طالبانِ به زعم دولت، هوادار صلح، پرداخته شود، متناسب با دستاوردهای این روند هست یاخیر.
به عنوان نمونه رییس جمهور کرزی به قطر رفت؛ تا دفتر طالبان هوادار صلح را افتتاح کند؛ اما این کار به دلایلی صورت نگرفت؛ پس از آن، حملات فراه روی داد که در آن بیش از ۱۵۰ تن کشته و زخمی شدند؛ پس، آیا از نظر دولت افغانستان و دستگاه دیپلماسی کشور، تناسبی میان دستاوردها و هزینه های روند صلح وجود دارد؟
از سوی دیگر، باید پرسیده شود که آیا از نظر دولت افغانستان "آنها"یی که طالبان طرفدار صلح را تهدید می کنند، توقیف می کنند یا ترور می کنند، چرا دست به این کار می زنند و راهکار دولت برای مقابله یا معامله با "آنها" چیست؟ اگر راهکاری وجود دارد؛ پس چرا به کار بسته نمی شود و اگر وجود ندارد؛ چه تضمینی وجود دارد که ادامه روند صلح با طالبان طرفدار صلح به نتیجه ای برسد؟
همه این پرسش ها و چه بسیار پرسش های دیگر، وقتی در برابر تناقضات موجود در دستگاه دیپلماسی افغانستان قرار می گیرد،‌ امیدها نسبت به آینده روند صلح را به یأس و نومیدی تبدیل می کند؛ زیرا هیچ مرجعی نه می خواهد و نه می تواند به این پرسش ها پاسخ دهد؛ مگر آنکه رویکرد جاری در قبال صلح، از بنیاد مورد بازنگری و تجدید نظر قرار گیرد؛ کاری که به نظر نمی رسد در آینده نزدیک در دستور کار دولت افغانستان قرار داشته باشد.