دوران ما، ویژگی هایی دارد که آن را از قرن های پیشین متمایز می‌سازد. و نه قرنها که حتی سالیانی پیش از این نیز، وضعیت فرهنگی و اجتماعی کشورهای جهان، خصوصیاتی متفاوت با زمان حاضر داشت. آغاز هزاره سوم به نوعی، زمان تقابل فرهنگها و ادیان گوناگون است. این تقابل از یک منظر – که همان ظهور حقانیت ادیان الهی است – مایه‌ی خرسندی است. اما سوء استفاده‌ی برخی از نحله های فکری از وضعیت موجود و استفاده از ابزارهای غیر فرهنگی برای پیشبرد مقاصد و نیّات خود، هوشیاری در مقابله با اینگونه جریانات فکری را ایجاب می‌نماید.
از میان این فرقه‌ها، وهابیت اهمیتی ویژه دارد. از یک سو دالرهای نفتی و امکانات مادی، گسترش آن را سهل و آسان نموده و از سوی دیگر مشکلات موجود در کل جهان، زمینه برای تبلیغ آن را فراهم ساخته است. در این مسیر، وهابیان از هیچ ابزاری برای توسعه‌ی افکار منحط خود رویگردان نیستند. از قتل و غارت گرفته تا اتحاد با هر گروه و اندیشه‌ی غیر اسلامی، صدور فتواهای وقیح، شرم آور و ضد اسلامی.
اخیرا یک شیخ اردنی به نام یاسر العجلونی مدعی شده بر اساس " فتوای شرعی" به اسارت در آوردن زنان سوری در جریان نبردهای جاری در این کشور و بهره برداری جنسی از این زنان جایز است.
سایت خبری شبکه سی. ان. ان عربی با انتشار این خبر نوشت: این شیخ سلفی وعده داده است که "ان شاء الله در یک فایل ویدیویی، فتوای جایز بودن گرفتن کنیز از میان زنان سوری برای جنگجویانی که آنها را در نبردهای سوریه اسیر کرده اند، تشریح خواهم کرد. آنها می توانند زنان اسیر سوری را بدون مهریه و بدون ازدواج، به تملّک خود در آورند و البته باید در مراجع حکومتی، انتساب فرزندانی که از این زنان به دنیا می آید به خود را ثابت نمایند.
این مفتی جاهل و فاجر سلفی، دقیقاً فتوایی را نسبت به دختران و زنان مومن و مسلمان سوری صادر کرده است که علمای اسلام نظایر این فتوا را در باره دختران و زنانی از کافرهای حربی ای می دهند که با کشورهای اسلامی در حال جنگ و مبارزه هستند.
این در حالی است که در حدود ۷۴ در صد جمعیت سوریه را مسلمانان سنی، ۱۳ در صد علوی " شیعه دوازده امامی" و ۱۳ در صد دیگر را مسیحیان و دروزیان تشکیل می دهند.
با توجه به آمار فوق باید از این شیخ وهابی سوال نمود که بر اساس کدام فقه اسلامی این فتوای جاهلانه را صادر و اسارت زنان و دختران سوری را جایز می داند؟.
با نگاهی در تاریخ سیاه وهابیت به وضوح صدور چنین فتواهایی حتی از بزرگان این مکتب ضاله دیده می شود که نه تنها به دین و مقدسات اسلامی رحم نکرده اند بلکه فراتر از آن حتی به نبی مکرم اسلام حضرت محمد مصطفی(ص) نیز توهینات زیادی نموده اند.
باید گفت امت اسلام که با الهام گرفتن از رهنمود های حیات بخش اسلام توانسته بودند در میان خود اخوت ایجاد نمایند و در پرتو کلمه توحید با همدلی و وحدت در برابر تهاجمات دشمنان استوار و ثابت بمانند، با ظهور مکتب ضاله وهابیت این وحدت از بین رفت و صدمات جبران ناپذیری در پیکره آن وارد شد.
ریشه های مکتب وهابیت را می توان در قرن ۸ ه.ق در آثار و دست نوشته های مکتوب ابن تیمیه حرانی و شاگردش ابن قیم جوزیه مشاهده کرد. مکتبی که مورد اعتراض و انتقاد بسیاری از علمای وقت دنیای اسلام قرار گرفت و حتی چندین مرتبه ابن تیمیه به خاطر همین افکار پلیدش به زندان رفت و نهایتا هم در سال ۷۲۸ ه.ق در زندان دمشق درگذشت
بسیاری از دانشمندان دنیای اسلام ابن تیمیه را به افراط، تفریط و بی اطلاعی از نص و سنت اسلامی متهم و برای اثبات این ادعا به فتاوا و آثار موجود او استناد می کنند.
این فتوایی هم که توسط این شیخ فاجر وهابی صادر شده یکی از همین اندیشه های افراطی بر گرفته از تفکر ابن تمیه می باشد که در تضاد با نص و سنت اسلامی است. 

نویسنده: سید محمد موسوی