امام صادق (علیه‌السلام) فرموده‌اند: خداوند حرمی دارد که مکه است؛ و رسول خدا حرمی دارد که مدینه است؛ و برای امیرالمۆمنین حرمی دیگر است، که کوفه است؛ و برای ما اهل بیت حرمی دیگر است که آن شهر قم است و به زودی بانویی از اولاد من در آن دفن می‌شود که نامش «فاطمه» است. پس هر که او را زیارت کند بهشت بر وی واجب می‌شود». (مستدرک‌الوسائل، ج ۱۰، ص ۳۶۸).
 وفات شفيعه روز جزا كه در دهم ربيع الثانى سال ۲۰۱ هـ ق در ۲۸ سالگى آن حضرت اتفاق افتاد

نام شریف آن حضرت، فاطمه و مشهورترین لقب آن حضرت، «معصومه» است. پدر بزرگوارشان امام هفتم شیعیان، حضرت موسی بن جعفر (علیه‌السلام) و مادر مکرمه‌شان، حضرت نجمه خاتون (سلام‌الله‌علیها) و مادر امام هشتم نیز هستند.

حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها) دارای شخصیتی رفیع و والا مقام می‌باشند، به طوری که ائمه طاهرین(علیهم‌السلام) از این بانو، با جلالت و تکریم یاد کرده‌اند و نه تنها پیش از ولادت آن حضرت، بلکه پیش از ولادت پدر بزرگوارشان نیز، نام ایشان بر زبان بعضی از ائمه اطهار(علیهم‌السلام) آمده و از مقام والای ایشان سخن گفته‌اند که همه این بیانات، حاکی از شأن و عظمت و فضیلت این بانوی مکرم اسلام دارد.

لقب «معصومه» را نیز امام رضا (علیه‌السلام) به خواهر خود عطا فرمودند: «هر كس معصومه را در قم زیارت كند، مانند كسى است كه مرا زیارت كرده است.» (ناسخ التواریخ، ج ۳، ص ۶۸، به نقل از كریمه اهل‌بیت، ص ۳۲) این لقب، كه از سوى امام معصوم به این بانوى بزرگوار داده شده، گویاى جایگاه والاى ایشان است.
امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند:
بدانید قم، حرم من و حرم فرزندانم پس از من است، زنی از فرزندان من در این شهر در می‌گذرد، که او دختر حضرت موسی است...» (سفینة البحار، ج ۲، ص ۲۷۶).

 در سال ۲۰۱ هـ ق. يك سال پس از سفر تبعيد گونه حضرت رضا(ع) به «مرو» حضرت فاطمه معصومه(س) همراه عده اى از برادران خود براى ديدار برادر و انجام رسالتى كه بر عهده داشتند تجديد عهد با امام زمان خويش راهى ديار غربت شد.در طول راه به شهر ساوه رسيدند،ولى از آن جا كه در آن زمان عده اى از اهالى از مخالفان اهل بيت بودند، با مأموران حكومتى همراهى نموده و با همراهان حضرت وارد نبرد و جنگ شدند و عده اى از همراهان حضرت در اين حادثه غم انگيز به شهادت رسيدند. حضرت در حالى كه از غم و حزن بسيار،بيمار شده بود، با احساس نا امنى در شهر ساوه فرمود: مرا به شهر قم ببريد،زيرا از پدرم شنيدم كه فرمود: «شهر قم مركز شيعيان ماست.» .
بزرگان قم وقتى از اين خبر مسرت بخش مطلع شدند،به استقبال آن حضرت شتافتند. و در حالى كه «موسى بن خزرج » بزرگ خاندان «اشعرى» زمام شتر آن مكرمه را به دوش مى كشيد; ايشان در ميان شور و احساسات مردم قم وارد آن شهر شد و در منزل شخصى «موسى بن خزرج» اجلال نزول فرمود. آن بزرگوار هفده روز در شهرقم به سر برد و در اين مدت مشغول عبادت و راز و نياز با پروردگار متعال بود و واپسين روزهاى عمر پر بركت خويش را با خضوع وخشوع در برابر ذات پاك الهى به پايان رساند.

سرانجام آن همه شوق و شور و شعف از «اجلال نزول كوكب ولايت و توفيق زيارت بانويى از تبار فاطمه اطهر» با افول نجمه آسمان عصمت و طهارت،مبدل به دنيايى از حزن و اندوه شد، و اين غروب غم انگيز،عاشقان امامت و ولايت را در سوگ و عزا نشاند.

در خصوص علت بيمارى نابهنگام حضرت و مرگ زودرس آن بزرگوار،گفته شده است كه زنى در شهر ساوه ايشان را مسموم نمود. اين مطلب با توجه به درگيرى دشمنان اهل بيت با همراهان حضرت و شهادت عده اى از آن ها در «ساوه» و جو نامساعد آن شهر و حركت نابهنگام آن بزرگوار در حال بيمارى به سوى شهر قم،بعيد به نظر نمى رسد.
وفات شفيعه روز جزا در دهم ربيع الثانى سال ۲۰۱ هـ ق در ۲۸ سالگى آن حضرت اتفاق افتاد و بدين سان تربت پاك آن بانوى بزرگ اسلام قبله گاه قلوب ارادتمندان به اهل بيت(ع) و دارالشفاى دلسوختگان عاشق ولايت و امامت شد.
 منابع:
تبیان نت، ویکی پدیا، سایت آوینی