یک نهاد وابسته به سازمان ملل اخیرا با انتشار گزارشی درباره تاثیر سیاست های امریکا بر وضعیت کودکان افغان نوشته است که در چهارسال گذشته ۱۱۰ کودک افغان در اثر حملات هوایی نیروهای ناتو در افغانستان کشته و نزدیک به ۷۰ کودک دیگر مجروح شده اند.
کمیته نظارت بر حقوق کودکان سازمان ملل متحد، در هشتم فبروری سال جاری میلادی با انتشار گزارشی اعلام کرد که بیشتر کودکان افغان در چهار سال گذشته در اثر حملات هوایی، کشته شده اند. این در حالی است که در افغانستان از ده سال به این سو، این تنها نیروهای خارجی اند که قادر به راه انداری عملیات هوایی هستند.
آیساف اما نسبت به این گزارش واکنش نشان داده، آن را مردود دانسته و با انتشار اعلامیه ای گفته است که مرگ کودکان در سال ۲۰۱۲ چهل درصد نسبت به سال های قبل کاهش یافته است.
در اعلامیه آیساف همچنین آمده است که تلفات غیرنظامیان در کل، در سال ۲۰۱۲ در مقایسه با سال ۲۰۱۱ حدود ۴۹ درصد کاهش یافته است.
بر اساس ادعای آیساف، ۸۴% افراد غیرنظامی در افغانستان، توسط نیروهای شورشی کشته شده اند و آیساف و نیروهای امنیتی افغان، تنها مسئول مرگ ۸% از تلفات غیرنظامیان در این کشور دانسته شده اند. در همین حال، در بهار سال ۲۰۱۱ نیز نماینده دبیر کل سازمان ملل متحد در امور کودکان و جنگ، در گزارش خود به شورای امنیت سازمان ملل گفته بود که تعداد کودکانی که در عملیات هوایی نیروهای طرفدار دولت در افغانستان جان خود را از دست می دهند، نسبت به سال قبل، دوبرابر شده است.
صرف نظر از اینکه کودکان در افغانستان به وسیله کدامیک از طرف های جنگ کشته می شوند، واقعیت تلخی که در این میان، هیچیک از طرف ها قادر به انکار آن نیستند این است که کودکان افغان هنوزهم طعمه هیولای جنگ اند؛ بنابراین باید به صورت جدی به این پرسش، پاسخ گفته شود که جنگ را چه کسی بر مردم افغانستان تحمیل کرده است؟
رییس جمهور کرزی، اخیرا در پاسخ به این پرسش، انگشت اتهام را به سوی خارجی ها نشانه رفته و مدعی شده است که با حضور نیروهای خارجی در افغانستان، جنگ و ناامنی و خشونت افزایش پیدا کرد و خارجی به دنبال منافع استراتژیک خود برآمدند.
از سوی دیگر، واقعیت های دیگری نیز هست که نمی توان تنها با انتشار یک اعلامیه مبنی بر رد یا تایید آمار و ارقام ارائه شده، آنها را پوشیده نگهداشت. یکی از آن واقعیت ها این است که حملات هوایی نیروهای خارجی، برخلاف آنچه گفته می شود،‌ از دقت لازم برخوردار نیست و همین امر، همواره سبب کشتار وسیع غیرنظامیان و از جمله کودکان شده است.
البته در این میان، نیروهای مسلح مخالف دولت نیز بی تقصیر نیستند؛ زیرا آنها در میان غیرنظامیان و زنان و کودکان،‌ موضع گیری می کنند و به نحوی از آنان به مثابه سپر انسانی استفاده می کنند؛‌ اما متاسفانه این نیروها به هیچ مرجعی پاسخگو نیستند؛ اما این امر نمی تواند عملکرد نیروهای خارجی در این زمینه را نیز توجیه کند؛ زیرا خارجی ها مدعی دفاع از حقوق زنان و کودکان و رعایت کنوانسیون ها، مقررات و معاهدات بین المللی در زمینه حقوق جنگ و حقوق بشردوستانه اند!
سؤال دیگری که در این زمینه شکل می گیرد و همچنان بی پاسخ می ماند این است که به فرض اینکه بپذیریم نیروهای خارجی تنها به درصد اندکی از کشتار غیرنظامیان از جمله کودکان در افغانستان نقش و سهم دارند؛ آیا آنها هیچگاه در قبال همین درصد اندک، پاسخگو بوده اند؟!
متاسفانه پاسخ این سؤال منفی است؛ زیرا خارجی ها اساسا در برابر هیچ مرجعی در داخل یا بیرون از کشور احساس مسئولیت نمی کنند و انتشار گزارش هایی که هر از چندگاه از سوی نهادهای بین المللی به ویژه سازمان های زیرمجموعه سازمان ملل در زمینه جنایات این نیروها، تهیه می شود نیز اصولا جنبه الزام آوری و توابع مشخص حقوقی ندارند و صرفا ارزش گزارش بماهو گزارش دارند.
در هرحال، انتشار این دست گزارش ها تنها می تواند مبنای عمل و ماهیت سیاست های امریکا و دیگر نیروهای خارجی در افغانستان طی حضور بیش از یک دهه ای آنها را به خوبی روشن سازد؛ تا بتوان برپایه آن در این خصوص به حق و انصاف، داوری کرد.