قرآن مجید کتابی است که پیروان خودش را برادر یکدیگر خوانده و آنان را به یکپارچگی و اتحاد فرا خوانده است. قرآن کتاب تعارف و ظاهر سازی نیست؛ وقتی از پیروانش می خواهد تا به اتحاد و همبستگی با همدیگر گردن نهند، در واقع از باطن و حقیقتی خبر می دهد که صلاح و خیر جامعه اسلامی در گرو آن است؛ چنانچه زمانی هم که از تفرقه و پراکندگی، جامعه اسلامی را برحذر می دارد، باطن و حقیقت این آفت و بلای اجتماعی را ملحوظ داشته است.
اهلبیت و عترت رسول گرامی اسلام نیز جدای از وحی نبوده و در هیات قرآنهای ناطق، همواره پرچمدار و منادیان وحدت و اتحاد میان آحاد امت اسلامی بوده اند. به تاسی از قرآن و اهلبیت، علما و اندیشمندان بزرگوار و دلسوز مسلمان نیز این سیره مستمره و خداپسندانه را پیش گرفته و در تمام مدت حیات پر برکت خویش، در کنار سایر فعالیتها و جانفشانی در راه اعتلای کلمه حق، امت اسلامی را به برادری و برابری توجه داده و آنان را به وحدت و یکپارچگی فرا خوانده اند. 

در راستای همین تاسی و فرمان برداری از قرآن مجید و اهل بیت رسول معظم اسلام است که پس از پیروزی انقلاب شکوهمند و بی بدیل اسلامی در ایران، حضرت امام خمینی-ره- با ابتکار بی سابقه و بی مانندی، هفته ای را بنام هفته وحدت بنیان نهاده و نامگذاری کردند.
چنانچه می دانیم آغاز این هفته مبارک دوازدهم ماه میمون و فرخنده ربیع الاول، زادروز ملکوتی پیامبر عظیم الشان اسلام بر طبق منابع اهل سنت و جماعت است که پیوند می خورد با هفدهم ربیع الاول که بر اساس منابع تاریخی شیعه، ولادت آن بزرگوار در این تاریخ به وقوع پیوسته است. 

به هر حال، این اتفاق و ابتکار بسیار مناسب و هوشمندانه ای بود که از سوی معمار انقلاب اسلامی، برای امت اسلام هدیه داده شد.
اما حال که حدود سی و چند سال از این ابتکار و آغاز نامگذاری هفته ای بنام هفته وحدت می گذرد و نیز حدود هزار و پنجصد سال و یا پانزده قرن تمام از ندای وحدت خواهی و اتحاد طلبی قرآن و عترت و علما و اندیشه وران اسلام می گذرد، مسلمانان چقدر خواسته و توانسته اند به این ضرورت درجه یک جامعه اسلامی، توجه و عمل کنند؟! 

آنچه واقعیت جامعه امروز مسلمانان نشان می دهد، درصدی تاثیر این همه ابرام و تاکید نسبت به لزوم وحدت و حفظ آن در جامعه اسلامی، به مراتب فروتر و پایین تر بوده از میزان تاثر پذیری جامعه اسلامی از اغواهای تفرقه افکنانه و ضد وحدت که از سوی دشمنان قسم خورده اسلام و عزت مسلمانان، در جامعه اسلامی طرح و اجرا شده و می شود. 

این درست است که دشمنان عزت و اقتدار امت اسلام، از آن آغاز طلوع آئین پویا و زندگی بخش این دین مبین، ابداً ساکت ننشسته و از هر راه و به هر شکلی، در پی ضربه زدن به اسلام و مسلمانان برآمده اند؛ اما به نکته تلخی نیز باید اعتراف کرد و آن وجود زمینه و بسترهایی از تفرقه و ناهمپذیری مذهبی در میان امت اسلامی بوده و است! چالشی ویرانگر و خانمانسوزی که بیشتر از هر عامل دیگری باعث اختلاف و تشدت در میان پیروان آئین محمدی(صلوات الله علیه) شده است. 

با تاسف در این فتنه بزرگ، تعدادی از دولتمردان کشورهای اسلامی، با پشت کردن به بسیاری از آیات محرز و مسلم قرآن کریم، با دشمنان قسم خورده اسلام و امت اسلامی، از در صلح و سازش در آمده و به دلیل حفظ منافع و قدرت خویش و نیز ترس از قدرتهای اهریمنی، منافع و مصالح امت اسلامی را قربانی امیال و خواهشهای سیری ناپذیر خویش کرده اند.
واقعیت آنست که بیشتر ملل و کشورهای اسلامی، امروزه تنها و بدون حامی و پشتیبان رها شده اند و رهبران و دولتمردان آنان به جای دفاع از آنان، دست در دستان کسانی از یهود و نصارا گذاشته اند که به خون امت اسلامی و غارت اموال و سرزمینهای شان تشنه اند!. 

امروزه ملتهای مظلوم فلسطین، بحرین، عراق، افغانستان، سوریه، لیبیا، مصر، یمن و... در اثر خیانت و سیاستهای فاسد و کفرپسند همین دولتمردان عربی، در بدترین وضعیت ممکن قرار گرفته اند و اما این رهبران و دولتمردان کشورهای اسلامی، به جای کمک به آنان و نجات آنها از این اوضاع رقت انگیز و استخوان سوز، بر سر خون و دار و ندار این مسلمانان مظلوم و تنها، با دوستان امریکایی و اروپایی خویش معامله می کنند!. 

با تاسف بررغم آنکه در جهان اسلام هفته ای بنام وحدت نامگذاری شده و همه ساله نیز از آن تجلیل و تکریم می شود، اما این مناسبت در حد همان پوسته و لفظ باقی مانده و به دلایل بسیاری، از جمله عدم مدیریت درست و منطقی این برنامه از سوی مدیران کشورهای اسلامی و نیز عدم صداقت بیشتری از دولتمردان، نتوانسته بازدهی لازم و قابل انتظاری را نوید دهد. 

بر خلاف شعارها و خوشبینی های موجود، در چند سال اخیر، نه تنها شاهد پیشرفت ملموس و قابل قبولی در عرصه اتحاد میان مسلمانان در سراسر دنیا نبوده ایم که به عللی چون ایجاد تفرقه به وسیله بیگانگان و نیز رشد و تقویت نحله تکفیری در میان امت اسلامی و آنهم به دست دشمنان اسلام و عوامل منطقه ای آنان، با تاسف، روز تا روز فاصله میان آحاد امت اسلامی، بیشتر و بیشتر می شود و این، خطری است که اگره جدی گرفته نشده و تدبیری برای آن اندیشیده نشود، نه تنها وحدت که شیرازه وجودی امت اسلامی و کشورهای آنان را در هم خواهد شکست. 

بدون هیچ گونه گزافه و تعارفی، محوریت قرآن و اهل بیت رسول خدا(صلوات الله علیه) همان اکسیر و اعجاز خارق العاده ای است که می تواند مسلمانان جهان را کنار هم جمع کرده و یک بار دیگر، عزت، غرور و سرفرازی را به آنان برگرداننده و سیادت و آقایی شان را بر دنیا تثبیت کند.
ضمن تبریک خجسته زادروز رسول گرامی اسلام و هفته وحدت، اتحاد و همبستگی واقعی امت اسلامی را از بارگاه ایزد منان آرزو می کنیم.