دولت پاکستان روز جمعه اعلام کرد که تمامی زندانیان طالبان را از زندان های این کشور، آزاد خواهد کرد. به گفته مقامات وزارت خارجه پاکستان، این امر شامل ملا عبدالغنی؛ برادر معاون ملا عمر؛ رهبر گروه طالبان نیز می گردد.
جلیل جیلانی؛ معاون وزارت خارجه پاکستان گفته است که هماهنگی برای رهایی تمامی زندانیان طالب از زندان های پاکستان در جریان است.
در همین حال، شورای عالی صلح افغانستان نیز از این اقدام دولت پاکستان، استقبال کرده و اعلام داشته است که این زندانیان باید زیر نظر دولت افغانستان آزاد شوند؛ تا بار دیگر به صفوف مخالفان نپیوندند.
عطاءالله لودین؛ معاون شورای عالی صلح افغانستان در این زمینه گفته است:"ما از این پروژه استقبال می کنیم. البته پیشنهادهایی هم داریم. این زندانیان باید از طریق تفاهم با شورای عالی صلح و موافقت حکومت افغانستان و پاکستان رها شوند؛ تا در آینده سرنوشت شان معلوم باشد. اینطور نشود آنها آزاد شوند و بعد دوباره به جبهه بروند. این پیام خوبی برای صلح نخواهد بود."
با اینهمه شماری از ناظران سیاسی منتقد دولت افغانستان نسبت به این روند ابراز تردید کرده می گویند که این اقدام، نوعی امتیازدهی زودهنگام به طالبان است.
به باور این دسته از ناظران، این امتیازات در حالی به طالبان داده می شود که آن گروه، اساساً حاضر به مذاکره نیستند و تاکنون حتی یکبار نیز با دولت افغاستان وارد مذاکرات مستقیم نشده اند.
اما این، همه ماجرا نیست. طالبان در گذشته حتی برخلاف همان چیزی عمل کرده اند که خود در ظاهر آن را شعار داده اند. سفرای صلح این گروه،‌ این دومین باری است که مقامات ارشد سیاسی و امنیتی کشور را آماج حمله انتحاری قرار می دهند.
براساس اطلاعات برخی مراجع امنیتی، فردی که اخیرا اسدالله خالد؛ رییس عمومی امنیت ملی را هدف قرار داد، از آزادشدگان پیشین طالبان بوده است؛ بنابراین سیر آزادی بدون محاکمه طالبان، نوعی امتیاز دادن زودهنگام، غیرمنطقی و البته خطرناک به آن گروه خواهد بود.
از طرف دیگر، نادیده گرفتن عملکردهای تروریستی و خونبار طالبان علیه دولت، مردم و نیروهای امنیتی کشور که نمونه اخیر آن بازهم در کابل روی داد، آنها را به طلب امتیازات بیشتر از دولت ترغیب کرده و سبب خواهد شد؛ تا آن گروه نسبت به امتیازاتی که دریافت می کند، هیچ تعهدی احساس نکند.
در این شکی نیست که صلح در شرایط کنونی، ضرورت اصلی و اولی افغانستان است و این نبرد خونین، یکجانبه و بی سرانجام نهایتا باید پایان پیدا کند؛ اما این بدان معنا نخواهد بود که این مامول، به هر قیمتی باید تحقق پیدا کند!
رییس جمهور کرزی بعضاً تاکید کرده است که صلح با طالبان، هرگز به معنای فراموش کردن و بخشیدن جنایت هایی که طی این سال ها از سوی اعضای این گروه انجام شده، نخواهد بود و این گروه، در برابر عملکردهای جنایتکارانه خویش در قبال مردم افغانستان، پاسخگو خواهند بود؛ اما در این میان، باید پرسیده شود که آیا آزادی بی رویه و بی حساب و کتاب زندانیان طالبان از زندان های افغانستان و پاکستان،‌ عملا و علنا در تناقض با این اظهارات قرار ندارد؟!
چگونه است که برادر فرد شماره دوم این گروه، بدون محاکمه و مجازات قرار است از زندان آزاد شود، در حالی که ممکن است در بسیاری از جنایت های این گروه، مستقیم یا غیرمستقیم نقش داشته باشد؟ و یا ملاترابی؛ وزیر عدلیه پیشین آن رژیم که چندی پیش از زندان های پاکستان آزاد شد، به عنوان فردی که بسیاری از خط و نشان های قضایی آن گروه، مستقیما زیر نظر و با تایید و دستور وی صادر شده است، آیا نمی تواند به مثابه یک مجرم، مورد محاکمه و پیگرد قضایی قرار گیرد؟
نمونه های فراوان دیگری نیز وجود دارد که در این مقال کوتاه، مجال شمارش آن نیست؛ اما مرجعی که از آزادی بی رویه و بدون محاکمه این زندانیان، دفاع، استقبال و حمایت می کند، باید نسبت به این پرسش ها، احساس مسئولیت کند و به آنها پاسخ دهد.
راه صلح، با توجه به عدم تعهد و عهدشکنی های مکرر طالبان، راه لغزان و دشوارگذاری است؛ اما گام هایی که از سوی حکومت افغانستان در این راستا برداشته می شود، بیش از اندازه، عجولانه و شتابناک است و این چیزی نیست که بتواند خواسته های عادلانه،‌ واقعی و مشروع مردم افغانستان را در این روند مبهم و غیرشفاف، تامین و تضمین نماید.