"بر اساس خبر رسانه ها، حامد کرزی رئیس جمهوری اسلامی افغانستان در راس یک هیات عالی رتبه دولتی، عازم واشنگتن پایتخت امریکا شد.
رئیس جمهوری کرزی در این سفر با بارک اوباما رئیس جمهور امریکا و بعضی دیگر از مقامات عالی رتبه آن کشور به طور جداگانه دیدار و گفتگو خواهد کرد. 

محور های اصلی این مذاکرات، مسایل مربوط به پروسهء انتقال مسئولیت های امنیتی، سیاسی و اقتصادی، تجهیز و تقویت نیروهای امنیتی افغانستان، پروسه صلح و صحبت در رابطه به موافقتنامه دو جانبه امنیتی میان افغانستان و امریکا خواهد بود. 

رئیس جمهور کشور را در این سفر، داکتر زلمی رسول وزیر امور خارجه، داکتر رنگین دادفر سپنتا مشاور امنیت ملی، ستر جنرال بسم الله محمدی وزیر دفاع ملی، حضرت عمر زاخیلوال وزیر مالیه، صلاح الدین ربانی رئیس شورای عالی صلح، داکتر اشرف غنی احمدزی رئیس کمیسیون تنظیم پروسه انتقال و عبدالکریم خُرم رئیس دفتر مقام عالی ریاست جمهوری، همرایی می کنند." 

سفر رییس جمهور و هیات همراه ایشان در شرایط کنونی و در آغاز سال نو میلادی، از چند منظر می تواند حایز اهمیت و توجه باشد. پیش از همه این سفر را می توان به یک سفر تشریفاتی شبیه دانست که رییس جمهور کشور و هیات همراه، جهت عرض تبریک انتخاب دوباره اوباما به مقام ریاست جمهوری امریکا و همچنین تبریکی سال نو میلادی، به آن کشور سفر کرده اند. 

اما پس از جهت تشریفاتی این سفر، تحولات مهم و اخیر در افغانستان، بر اهمیت آن بیشتر افزوده است. یکی از زاویه های مهم و سرنوشت ساز این دیدار، صحبت و توافق بر سر موضوع پیمان امنیتی میان کابل و واشنگتن است. 

صرف نظر از سایر بندهای پیمان مذکور، آنچه برای سران کاخ سفید بیش از همه اهمیت دارد و گمان نمی رود مقامات امریکا نسبت به آن کوتاه بیایند، عدم پیگرد قضایی نظامیان آنان در افغانستان است؛ موضوعی که موجب شد دولت عراق با آن مخالفت کند و امریکایی ها نیز نیروهای شان را از آن کشور بیرون کنند. 

اما اینجا افغانستان است با تفاوت اساسی و ماهوی در بسیاری از جهات با کشور ثروتمند عراق! سران کاخ سفید اگر در عراق این توفیق را نیافتند، دلیل نمی شود که در افغانستان فقیر و ضعیف و متکی به کمکهای جامعه جهانی هم نتوانند این بند ننگین را بر دولت و ملت آن تحمیل کنند.
با وجود همه ی دلواپسی ها و نگرانی های کارشناسان و ملت افغانستان، به نظر می رسد هیات اعزامی در امریکا نتوانند در برابر فشارها و پافشاری های مقامات واشنگتن نسبت به پذیرش این بند از پیمان، از خود استواری و مقاومت نشان بدهند و اگر این توافق و این بار در واشنگتن انجام نگیرد، به همین زودیها در کابل و یا در یک مکان دیگری، صورت خواهد گرفت.
موضوع بعدی، مساله مصالحه با طالبان و مخالفان مسلح است. یکسال مانده به ۲۰۱۴ و انتخابات ریاست جمهوری در کشور، فرصتی است برای دولت و نیروهای خارجی تا بتوانند طالبان را قانع کنند تا به پای میز مذاکره حاضر شوند. 

رهایی زندانی های طالب از زندان های افغانستان و پاکستان و نیز حذف اسامی سرکردگان آنها از لیست سیاه شورای امنیت سازمان ملل، همه و همه نشانگر یک اجماع جهانی و منطقه ای است مبنی بر بازگرداندن طالبان به بدنه قدرت و حاکمیت در افغانستان.
مطمئناً رییس جمهور و هیات همراه در این زمینه نیز صحبتهایی را با مقامات واشنگتن خواهند داشت و مهم تر از آن چانی زنی هایی است که مقامات کابل و واشنگتن در باره انتخابات آینده ریاست جمهوری در افغانستان و اینکه چه کسی به عنوان رییس جمهور آینده این کشور، به ارگ راه بیابد، خواهند داشت. 

آنچه واضح است و بسیاری از آگاهان امور نیز بدان پرداخته اند، برای رییس جمهور و تیم کاری ایشان، فرصت بسیار مناسبی فراهم شده تا از مقامات امریکایی بخواهند که در دور بعدی ریاست جمهوری در افغانستان نیز گوشه ی چشمی به کابینه فعلی داشته باشند.
اگر چه این جلب حمایت دوباره امریکا و غرب برای دولت کابل که در مبارزه با فساد اداری، توفیق چندانی نداشته و از طرفی، شرط جامعه جهانی از دولت افغانستان، مبارزه با این پدیده و حکومت داری سالم بوده، چندان آسان به نظر نمی رسد؛ اما حکومت بر آن است تا آخرین سعی و تلاشش در این مورد را بکند. 

از طرفی نیز اگر امریکا موفق شود تا مقامات کابل را وادار به پذیرش لغو تعقیب قضایی نظامیانش در افغانستان بکند، دور از ذهن هم نیست تا مقامات کاخ سفید در انتخابات ریاست جمهوری در کشور، گوشه چشمی هم به اعضای کابینه کنونی داشته باشند.
اما یک چیزی که در این میان گنگ و مبهم می نماید، مخالفت گاه و بیگاه طالبان با برنامه مصالحه است؛ به خصوص اگر موضع اخیر این گروه مبنی بر نشر اعلامیه داغ و ضد امریکایی آنان در سایت مربوط به خود شان را در نظر بگیریم، از آنان چهره غیر قابل انعطافی را به نمایش گذاشته است. 

اما به نظر می رسد، این گروه نیز آماده ی برای مصالحه است و مخالفتهای هر از گاه آنان نیز، معنی دیگری جز چانه زنی های سیاسی و تبلیغاتی جهت کسب امتیاز بیشتر، نخواهد داشت. به هر حال، باید منتظر ماند و دید تا رییس جمهور و هیات همراه ایشان، با چه دستآوردی از واشنگتن به کابل باز خواهند گشت؟. 

نویسنده: فاضل محجوب