مخالفت دولت افغانستان با برگزاری هرگونه نشست و مذاکره ای بین الافغانی در بیرون از کشور، بار دیگر، اما و اگرها در خصوص روند صلح را افزایش داده است.
زلمی رسول؛ وزیر امور خارجه به عنوان آخرین موضع گیری یک مقام بلندپایه دولتی اظهار داشت که لزومی ندارد  مذاکرات بین الافغانی در خارج از افغانستان برگزار شود.
او در عین حال تاکید کرد که اما دولت افغانستان در مورد طالبان، استثنا قایل شده و در این خصوص به تفاهمنامه ای اشاره کرد که میان کابل و دوحه به امضا رسیده است.
به نظر می رسد اشاره آقای رسول به تلاش هایی است که اخیرا از سوی نمایندگی سیاسی سازمان ملل متحد در افغانستان به راه انداخته شده که طی آن گفته می شود، گروه طالبان اعلام کردند که از مشارکت در هرگونه نشستی که در داخل افغانستان برگزار شود، اجتناب خواهد کرد؛ براین اساس مقام های دفتر نمایندگی سیاسی سازمان ملل در افغانستان، ناگزیر شدند ترکمنستان را به عنوان یکی از گزینه ها برای برگزاری چنین نشستی در نظر بگیرند؛ اما این بار دولت افغانستان اعلام می کند که در هیچ نشستی بین الافغانی با میزبانی غیر افغانی شرکت نخواهد کرد.
این در حالی است که قرار است در نشستی که به ابتکار نمایندگی سیاسی سازمان ملل در کابل برگزار شود، علاوه بر دولت و طالبان، دیگر جریان های سیاسی داخلی بیرون از دایره قدرت نیز شرکت داشته باشند که این امر، همانند نشست پاریس می تواند ضریب تاثیرگذاری مشارکت نمایندگان دولت در این نشست را به صورت قابل توجهی کاهش دهد.
تحلیلگران می گویند این تصمیم حکومت افغانستان بنا به هر دلیلی که اتخاذ شده باشد تنها یک معنای قریب و یک دلیل روشن دارد و آن اینکه دولت افغانستان، برای خود جایگاهی مستقل و مردمی قایل است و نمی خواهد به عنوان یک دولت غیرمستقل و به زعم طالبان دست نشانده امریکا،‌ تابع اراده عناصر خارجی باشد.
نکته مهمتر دیگر نیز این است که برگزاری چنین نشست هایی در بیرون از خاک افغانستان، می تواند امتیازات مجانی و البته ارزشمندی را به حساب کشور میزبان واریز کند و این در صورتی است که گاه اینگونه نشست ها هیچ دستاورد ملموس و مشخصی برای صلح افغانستان ندارند. همانند نشست پاریس که علی رغم دو روز به درازا کشیدن آن، سرانجام بدون صدور هیچ اعلامیه ای پایان یافت.
نمونه مشخص دیگر آن نشستی است که اخیرا در ترکیه برگزار گردید و در آن رؤسای جمهور سه کشور افغانستان، پاکستان و ترکیه شرکت داشتند.
به باور تحلیلگران این نشست نیز بدون آنکه نتیجه ای در پی داشته باشد، تنها به ارتقای جایگاه سیاسی ترکیه در بازی های منطقه ای کمک کرد و به هدف تقویت راهبردهای بلندپروازانه نوعثمانیست های حزب حاکم عدالت و توسعه برای آینده جهان اسلام برگزار شد.
این در حالی است که این نشست، هیچ نتیجه قابل توجهی برای روند صلح افغانستان به دنبال نداشت.
نکته دیگری که در این میان نباید مورد بی توجهی قرار گیرد این است که تمکین های بی چون و چرای دولت افغانستان به خواسته های امتیازطلبانه گروه طالبان از جمله بهانه گیری و اعلام مخالفت آن گروه در مورد مکان برگزاری گفتگوهای صلح، به اقتدار و حاکمیت ملی دولت افغانستان آسیب می زند و دولت را در برابر اراده و تصمیم طالبان در موضع ضعف و انفعال قرار می دهد.
اگرچه این بدان معنا نیست که مخالفت دولت کابل با برگزاری نشست بین الافغانی در ترکمنستان،‌ به نرم تر شدن موضع طالبان منجر شده و آن گروه را مرعوب اقتدار و اراده قاطع دولتمردان افغانستان خواهد کرد؛ اما در نهایت و به لحاظ سیاسی سبب می شود که دولت افغانستان از سقوط به یک انفعال تام در برابر خواست های طالبان، رهایی یابد و در برابر موضع گیری های آن گروه، حرفی از موضع استقلال و حاکمیت خودمختار سیاسی برای گفتن داشته باشد.