دانشجویان معترض به تغییر نام دانشگاه تعلیم به و تربیه به دانشگاه برهان الدین ربانی، دیروز شنبه در اطراف مجلس تجمع کردند و سعی کردند راه را بر نمایندگان و کارمندان مجلس ببندند و مانع ورود آنها به درون ساختمان ولسی جرگه گردند. 

با این حال، بر اساس گزارش ها حدود 50 نماینده توانستند به درون مجلس راه یابند؛ اما عبدالرئوف ابراهیمی؛‌ رییس ولسی جرگه این تعداد نماینده را برای برگزاری احلاس رسمی مجلس ناکافی دانست و جلسه را ملغی اعلام کرد. 

آقای ابراهیمی همچنین از رییس جمهور خواست برای پایان دادن به این بن بست، خود شخصا دخالت و راه حلی برای آن پیدا کند. شماری از نمایندگان اما می گویند در صورتی که رییس جمهور کرزی بخواهد به اعتراضات دانشجویان مخالف تغییر نام دانشگاه تعلیم و تربیه گوش فرادهد باید نظر موافقان آن را نیز بشنود. 

دانشجویان معترض می گویند تا زمانی که نام برهان الدین ربانی از فراز دانشگاه تعلیم و تربیه برداشته نشود به اعتراضات خود ادامه می دهند. در رویداد دیروز، دانشجویان مدعی اند که در اثر برخورد موترهای وکلا که به منظور شکستن صف دانشجویان معترض و ورود به مجلس تقلا می کردند دو یا سه دانشجو زخمی شده اند؛‌ اگر این ادعا درست باشد این نخستین برخورد خشونت آمیز با اعتراضات این دانشجویان است. 

به نظر می رسد با لغو جلسه رسمی ولسی جرگه و زخمی شدن تعدادی از دانشجویان معترض،‌ بن بست تغییر نام دانشگاه تعلیم و تربیه اندک اندک به مرحله حساسی می رسد.
ناظران می گویند ادامه این روند می تواند دامنه صف بندی های مخالفان و موافقان تغییر نام دانشگاه تعلیم و تربیه را به دیگر دانشگاه ها و مراکز تحصیلات عالی کشور نیز بکشاند و این مطمئنا به بی ثباتی های اجتماعی و فرهنگی بیشتری در محیط های آکادمیک منجر خواهد شد و به سود هیچ یک از طرفین مخالف و موافق نیست.
سرانجام، مقامات مسئول به ویژه مسئولان وزارت تحصیلات عالی باید مشخص کنند که مایل اند این اعتراضات تا کی و کجا باید ادامه پیدا کند؟
تشتت و تنش در یک محیط دانشجویی، بدون هیچ تردیدی آثار بسیار مخربی را در دیگر بخش های جامعه نیز به دنبال خواهد داشت.
دانشجویان معترض در جریان اعتراض های دیروز، پلاکاردهایی را حمل می کردند که روی آن نوشته شده بود: پروژه منحط قهرمان سازی را متوقف کنید؟ 

این نشان می دهد که اعطای سخاوتمندانه القاب و عناوین بزرگ و درشت از سوی ریاست جمهوری به قربانیان تروریزم و رهبران فقید جهادی،‌ چندان که تاکنون به نظر می رسید بی بازتاب نیز نبوده است. سرانجام جامعه، روزی در مورد این عملکردهای حکومت، داوری خواهد کرد و نیک و نحس آن را خواهد سنجید؛ پس بهتر آن است که از همین اکنون به تبعات سیاسی و اجتماعی این بخشش های سخاوتمندانه توجه شود. حکومت، نماینده مردم است و به نمایندگی از مردم، تصمیم می گیرد و عمل می کند. در جامعه متشتت و چهل تکه افغانستان که رهبری مورد وفاق و اتفاقی وجود ندارد، به گفته معترضان، قهرمان تراشی به نمایندگی از مردم و آن را به همه طیف های اجتماعی یک جامعه ناهمسو نسبت دادن، به صلاح ثبات اجتماعی نیست. 

جنجالی که هم اکنون ادامه دارد سرانجام باید به جایی ختم شود که خواسته دوطرف دعوا،‌ در آن مدنظر قرار گیرد؛‌ اما به نظر می رسد تحقق این مامول، آنچنان که تصور می شود چندان هم آسان نیست. اکنون دو طرف موافق و مخالف تغییر نام دانشگاه،‌ خواسته ها و انتظاراتی دارند که راه میانه ای برای آن وجود ندارد؛ زیرا یکی از آنها می گویند نام دانشگاه، تعلیم و تربیه باشد و دیگری می گوید برهان الدین ربانی باشد، گزینه سومی در کار نیست؛ پس این بن بست چگونه می تواند پایان پذیرد؟ این در حالی است که به باور منتقدان، حکومت خود با سخاوت‌پیشگی های ناعاقبت اندیشانه، زمینه چنین بن بست هایی را فراهم می کند و به اختلاف های اجتماعی ناخواسته و ناآگاهانه دامن می زند؛ اختلاف هایی که همانند رویداد جاری، پایان آن نیز مشخص نیست.