پایگاه بگرام از جمله قلمروهای اختصاصی و ورود ممنوع نیروهای امریکایی در افغانستان است. پایگاهی که به شدت از آن محافظت می شود و یکی از محلات اصلی استقرار نیروهای امریکایی در کشور محسوب می شود. این پایگاه برای نیروها و مقام های امریکایی اهمیتی حیاتی و استراتژیک دارد. مقام های ارشد سیاسی و نظامی واشنگتن، هنگام سفر به افغانستان معمولا ابتدا به بگرام می آیند و از آنجا به کابل عزیمت می کنند. 

باراک اوباما؛ رییس جمهوری امریکا باری در یک سفر از پیش اعلام نشده در اوج تنش های سیاسی و دیپلماتیک خود با رییس جمهور کرزی به بگرام سفر کرد و بدون احترام به حق حاکمیت ملی و استقلال سیاسی افغانستان و در نظر آوردن دولت افغانستان به عنوان نماینده ملت و مردم خویش، در یک اقدام غیردیپلماتیک تنها به یک تماس تلفنی با حامد کرزی؛ رییس جمهوری اکتفا کرد و به کابل نیامد.
از جانب دیگر این پایگاه، یکی از مناطق حساس و بسیار مهم امنیتی برای امریکایی ها نیز هست. 

زندانیانی که از نظر امریکا خطرناک تلقی می شوند پس از گوانتانامو در بگرام نگهداری می شوند؛ اگرچه براساس موافقتنامه ای که میان دولت های امریکا و افغانستان به امضا رسیده قرار است مسئولیت این زندان به نیروهای افغان واگذار شود. این زندان در سال های گذشته، همواره از دیدرس و نظارت نیروهای دولتی افغانستان دور بوده و تنها ناظران صلیب سرخ جهانی آن هم به صورت محدود، اجازه دیدار از آن را داشته اند. 

با این حال و با وجود تمام حساسیت هایی که این پایگاه برای امریکایی ها داشته و دارد، این مرکز استراتژیک سیاسی و امنیتی هم از تیررس حملات نیروهای طالبان در امان نبوده است.
در زمان ریاست جمهوری بوش پسر در سال 2007 میلادی هنگامی که دیک چینی؛‌ معاون وی در سفری به افغانستان در داخل پایگاه بگرام به سر می برد؛ یک حمله انتحاری در ورودی این پایگاه، جان دست کم 23 نفر را گرفت و 20 تن دیگر را زخمی کرد.
افزون بر این در ماه می سال ۲۰۱۰ نیز حملات هماهنگ شورشیان بر این پایگاه چندین سرباز ناتو را زخمی کرد و در ماه جون ۲۰۰۹ هم در یک حمله مشابه بر این پایگاه ۲ سرباز امریکایی کشته شدند.
روز گذشته هم یک سخنگوی ناتو از حمله دیگری بر این پایگاه پرده برداشت. حمله ای که این بار پیش از آنکه به خاطر حجم و دامنه آسیب های جانی و مالی آن، ارزش و اهمیت داشته باشد، بیشتر به دلیل پیام سیاسی آن مهم بود. 

دو راکت به درون پایگاه بگرام اصابت می کند و در اثر آن دو هواپیما آسیب های جدی می بینند و دو نفر دیگر نیز زخمی می شوند.
یکی از این هواپیماها مربوط به جنرال مارتین دمپسی؛ رئیس ستاد مشترک ارتش امریکا بوده که در زمان حمله در پایگاه بگرام به سر می برده است.
دمپسی که به منظور گفتگو در مورد افزایش حملات نیروهای افغان به نظامیان ناتو وارد افغانستان شده بود، مجبور شد با هواپیمای دیگری این کشور را ترک کند! 

آیا این پیام طالبان به آقای دمپسی بود؟ اگرچه سخنگوی ناتو اینکه این حمله هدفمند بوده و منظور از آن هدف قرار دادن هواپیمای اختصاصی آقای دمپسی بوده باشد را رد کرد و گفت این راکت ها به صورت تصادفی به هواپیمای وی برخورد کرده؛ اما طالبان گفته اند آنها هواپیمای او را هدف قرار داده اند.
به هر حال، همین که یک جنرال بلندپایه ارتش امریکا مجبور می شود با هواپیمای دیگری کشور را ترک کند و این حمله در شرایطی صورت گرفته که یکی از بلندپایه ترین مقام های امریکایی در آن پایگاه حضور داشته و طیاره اختصاصی او مورد اصابت راکت قرار گرفته است؛ ‌پس این می تواند از نقطه نظر سیاسی بسیار مهم باشد. این یعنی اینکه بگرام و هیمنه امنیت آهنین آن هم جای امن و مطمئنی برای امریکایی ها نیست. 

صرف نظر از اینکه این حمله تصادفی بوده یا عمدی و برنامه ریزی شده، این حمله ضعف و آسیب پذیری نیروهای امریکایی در حفاظت از مراکز مهم و استراتژیک شان را نشان می دهد و می تواند موقعیت آنها را در برابر طالبان، تضعیف کند.‌