رایان کراکر؛ نامی آشنا در عرصه سیاست خارجی امریکا و مهره مورد اعتماد امریکایی در بازی های جهانی. او اکنون 63 سال دارد و 38 سال از عمر سیاسی خود را صرف تبیین مواضع امریکایی در سطح جهان و دفاع از آنها کرده است.
او این تجربه را از جنگ خانمان برانداز و کمرشکن ویتنام شروع کرد، به عراق رفت و قرار است در افغانستان به آن پایان دهد. 

کراکر اکنون در پایان راه قرار دارد. او به زودی یعنی در پایان همین ماه میلادی تمامی سمت های سیاسی و اطلاعاتی خود را ترک خواهد کرد و به ناظر سیاست های امریکا در عرصه خارجی تبدیل خواهد شد.
روشن است که او در مدت زمانی نزدیک به 4 دهه، کوله بار ارزشمندی از تجربه را با خود دارد. او از نزدیک در کشورهای حوزه ماموریت خود، شاهد بوده است که چگونه یک نقشه سیاست امریکایی در آن کشورها نقش بر آب می شود و این امر، چه هزینه های طاقت سوزی برای امریکا، سربازان و مردم آن کشور دارد. 

او تجربه عراق را دارد؛ کشوری که رؤیای امریکاییِ ساختن یک متحد استراتژیک عربی را ناکام گذارد و آن را به کابوسی برای سربازان آن کشور تبدیل کرد.
کراکر در عراق، شاهد شکل گیری یک دولت منسجم،‌ مقتدر و دارای حمایت گسترده مردمی؛ اما ناهمسو با خواست و منافع امریکا در این حوزه بود. 

در افغانستان هم آغاز ماموریت او مصادف شد با اوج تنش های دولت رییس جمهور کرزی با سفارتخانه های خارجی. تنش هایی که ریشه در انتخابات دوم ریاست جمهوری و نتایج جنجال برانگیز آن داشت.
آقای کرزی انگشت اتهام را مستقیما و به صراحت به سوی سفارتخانه های خارجی، نشانه رفت و آنها را در امر دخالت و تقلب در انتخابات، متهم شناخت. سفارتخانه هایی که امریکا هم یکی از آنها بود.
با این حال او اکنون به پایان راه رسیده و قرار است به زودی بازنشسته شود. در همین حال،‌ این دیپلمات کارکشته امریکایی، به تازگی در گفتگو با روزنامه امریکایی نیویارک تایمز، حقایقی را بازگو کرده که شاید هر دیپلماتی در دوره پس از ماموریت خود آنها را به عنوان بخشی از حقایق ممنوعه در زمان ماموریت بازگو کند. 

او گفته است که امریکا باید عواقب دردناک جنگ را به یاد داشته باشد، حدود اصلی قدرت خود را بشناسد و به این مساله توجه داشته باشد که راه خارج شدن از یک بن‌بست، غالبا دشوارتر از خود بن بست است.
کراکر می گوید که امریکایی ها در قلمرو دیگران، بیگانه اند. آنها در کشور خود نه؛ بلکه در خاک دیگران مشغول جنگ اند، پس باید در مورد فضا، تاریخ و سیاست این کشورها آگاهی داشته باشند. 

او این نکات را در مورد جنگ های آتی ایالات متحده -مشخصا با ایران و سوریه- بازگو می‌کند. مسایلی که به نحوی حاکی از شکست امریکا در جنگ هایی بوده که تاکنون انجام داده است و دلایل آن نیز همان چیزی است که آقای کراکر آن را بی توجهی به عواقب دردناک جنگ، نشناختن حدود قدرت خویش، اهمیت ندادن به یک مشکل و راه خروج از آن و نیز ناآگاهی از فضا، تاریخ و سیاست کشورهای هدف عنوان می کند.
او با این بیانات در واقع به تجربیات تلخی اشاره دارد که خود او از شکست های امریکا در کشورهای حوزه ماموریت خود، شاهد بوده است. 

انتظار نمی رود این گوشزدهای کراکر، سیاست مبتنی بر جنگ طلبی ایالات متحده را دستخوش تغییر کند؛ اما یک نکته را به اثبات می رساند و آن اینکه به اعتراف افرادی مانند کراکر، امریکا در حال شکست خوردن در جنگ هایی است که خود به راه انداخته و در دام بن بست هایی گرفتار شده که بدون توجه به راه خروج از آن، به آن وارد شده است؛ مساله ای که اگر همچنان مورد بی توجهی سیاست گذاران جنگی امریکا قرار گیرد،‌ نتیجه ای غیر از شکست های مداوم در پی نخواهد داشت.