در میان کشور های جهان شاید نتوان سرزمینی را پیدا کردکه از بدو پیدایش در رفاه، آسایش و آرامش به سر برده باشد و در طول تاریخ تکوینش روی جنگ و ناامنی را به خود ندیده باشد. اکثر کشورهای دنیا با مشکلات جنگ، ویرانی و قحطی و... دست به گریبان بوده اند؛ اما چیزی که هست، بیشتر این کشورهای جنگ زده پس از اتمام جنگ و آغاز دوران صلح، روبه سازندگی و بازسازی همه جانبه سرزمین و مردم خویش آورده اند و رهبران و دولتمردان آنان که زمانی رو در روی هم ایستاده و باهم می جنگیده اند، پس از برقراری صلح در کشور های شان، بررغم بسیاری از اختلافات سیاسی و سلیقه ای و حتا مذهبی، دست در دست هم داده و به آبادانی کشور شان همت گذارده اند.
البته این ویژگی کشورهای مستقل ونیمه استقلال یافته است که در عصر کنونی تا حدودی توانسته اند به توانایی های کشور و مردم خویش اتکاء کنند و بر رغم اراده استعماری ابر قدرتان، پرچم "خودمحوری" خویش را بر افراشته نگهدارند. دولتمردان سرزمین های پس از جنگ با درک موقعیت و مسئولیت های حیاتی خود، برای حفظ منافع ملی و تمامیت ارضی خویش از بسیاری از امتیاز خواهی ها و زیاده طلبی های غیر منطقی، به آسانی عبور کرده و به آنچه که عقل و مصلحت جمعی شان رای داده، بسنده کرده اند.

آنچه گفته شد در ربطِ به کشورهای مستقل و یا تقریباً مستقل بود؛ اما جالب است بدانیم که کشور های اشغال شده و یا مستعمره نیز از این قاعده مستثنا نبوده و رهبران و دولمتردان آنها نیز حتاالامکان، به گزینه هایی مانند وحدت ملی، منافع ملی و پارامترهای مثبتی از این قبیل می اندیشند و عمل می کنند!

در بینش سیاسی، معروف است که " رهبر صد در صد وابسته و به تبع آن کشور صد در صد وابسته وجود خارجی ندارد" هر رهبر وابسته و دست نشانده ای در واپسین لحظات تصمیم گیری و اقدام، به نفع کشور ومردمش عمل می کند و یا لا اقل فکر می کند که این تصمیم به سود مردم و کشورش تمام می شود. یکی از گزینه هایی که همواره مد توجه و عمل رهبران و دولتمردان هر کشوری قرار دارد مسئاله آبادانی کشور و بالا بردن سطح زندگی مردم است که با استفاده از توانایی ها و داشته های خود همین مردم، بهترین بهره برداری ها،هم به نفع کشورو دولت و هم به سود مردم، انجام می شود.

رهبران مذکور، اولاً اهل خدمت اند و نه خیانت و اگر هم اهل خیانت و اختلاس باشند، بازهم جانب انصاف را رعایت می کنند و همه رادر کیسه نمی کنند؛ اگر پنجاه درصد برای خود بردارند لا اقل پنجاه دیگر آنرا برای رفاه مردم و کشور شان مصرف می کنند؛ اما در کشور ما، افغانستان همه قاعده ها و ضابطه ها، فرو می ریزند. اولاً رهبر و دولتمرد مستقل، و جود خارجی ندارد، در ثانی و بر رغم دست نشاند گی و سر سپرد گی برای دیگران، اهل خدمت به وطن و مردم نیستند. ثالثا و از همه بدتر که در زیاده خواهی، اختلاس و حرص، دقیقاً خاصیت جهنم را دارند که هر مقدار از پول،مال، مقام و دنیا به کام شان سرازیر شود، سیر نمی شوند و اگر از آنان سوال شود که:
آیا سیر شدید؟! در جواب خواهند گفت:" که آیا بازهم است"
با تاسف که برخی ازدولتمردان ما آنقدر فربه شده اند که حتی پرده های گوش های شان چربی آورده است وتنها فریادی راکه هرگز نخواهند شنید، ضجه های شکم های گرسنه است! امروزه در کشور ما فقر و تنگدستی بیداد می کند و مردم ما تنها تر از آنند که بسیاری از دولتمردان و رهبران به داد آنان برسد.

یکی از معضلات طاقت فرسایی که هر سال گریبان کهنه و مندرس مردم ما را می گیرد، گرانی غیر قابل توجیه مواد غذایی در ماه مبارک رمضان است!
ماهی که در جوامع اسلامی از عزت و احترام خاصی باید برخوردار باشد و امت اسلام به احترام این ماه عزیز هم که شده باید رعایت یکدیگر را بکنند و حتی الامکان ایمان و اسلام خویش را در رافت و رحمت به همدیگر داشتن، به نمایش بگذارند، بر عکس و در این ماه خیر و برکت، تا می توانند پلته قیمت مواد غذایی را بالا می کشند! تا آنجا که قشر ضعیف و کم درآمد جامعه، نتواند به حداقل مواد خوراکی برای سحری و افطار خویش دست پیدا کنند! و این در واقع از امت اسلامی و به خصوص ملت مسلمان افغانستان، بی اندازه دور از ذهن به نظر می رسد و اینکه چرا این مردم، در ماه مبارک رمضان دست به یک چنین عمل ناروا و بی رحمانه ای می زنند؟!
خوب اگر کاسبان و فروشندگان مواد ارتزاقی، قصد بالا بردن قیمت اجناس شان را دارند، در غیر ماه مبارک رمضان، این کار را انجام بدهند تا فشار ناشی از افزایش نرخ ها کمر کمان فقر و تنگدستی را خمیده تر از این نکند.

در افزایش نرخ ها در ماه مبارک رمضان به نظر می رسد مردم و دولت هردو مقصراند؛ مردم مقصراند؛ چرا که غیر مسئولانه و بی رحمانه در قبال یکدیگر عمل می کنند و به جای کسب ثواب و ذخیره اعمال خیر که در این ماه سفارش شده، نقمت و عذاب و نفرین و آه فقیر و مسکین را برای خود شان خریداری می کنند! و تقصیر دولت نیز به مراتب بیشتر از مردم نسبت به افزایش قیمت ها در سطح کشور در ماه مبارک رمضان است؛ چرا که هر دولتی، وظیفه دارد تا بر نرخهای کاسبان و فروشندگان، همیشه و به خصوص در ماه مبارک رمضان، نظارت دقیق و همه جانبه داشته باشد و اینکه بعضاً و از جانب برخی از مسئولان شنیده می شود که موضوع نرخ و نوا به دولت مربوط نمی شود و سیستم، سیستم بازار آزاد است، این از آن سخنان مضحک و بی اساس و از آن فرمایشات بدون دلیل و مدرک است!!
چرا که شرط اولیه و اساسی نظام بازار آزاد، نظارت دقیق و بازخواست جدی دولت از سرمایه گذاران و پیشه وران در هر شرایط زمانی و مکانی در کشور است. امید است دولتمردان و مسئولان امر، بیش از این، شانه از زیر بار مسئولیت خالی نکرده و در این ماه مبارک، کمی هم به حل مشکلات مردم خویش توجه کنند.

نویسنده: سید فاضل محجوب