مخالفان اسد بیشترین امیدشان را به قدرت های خارجی و مخصوصا اعضای ناتو بسته اند تا شاید از این گذر بتوانند بر اسد فائق آیند. اما ناتو هم برای مداخله در سوریه با موانع جدی روبه روست.

با وجود گذشت هفده ماه از آغاز بحران در سوریه گمان نمی رود بحران جاری در این کشور در مراحل پایانی خود قرار گرفته باشد. این نظری است که بسیاری از تحلیل گران و آگاهان مسائل سیاسی به آن اعتقاد جدی دارند، چرا که در این مدت زورآزمایی، هیچکدام از طرفین نتوانستند بر طرف مقابل خود غالب شوند و هم اکنون نیز نشانه هایی از فروکش کردن بحران در سوریه مشاهده نمی شود.
دولت سوریه یکبار تقریبا توانسته بود مخالفین مسلح خود را از دور خارج کند که طرح کوفی عنان مطرح شد و ارتش سوریه به واسطه عمل به آن از بسیاری از نواحی درگیری خارج شد و باز هم شبه نظامیان مسلح فرصت یافتند خود را بازسازی کنند. از سوی دیگر حمایت های فراوان برخی قدرت های منطقه ای و بین المللی از مخالفین اسد آن ها را واداشته است تا همچنان به آینده امیدوار باشند.

اما با وجود این گروه های مسلح ضد اسد به این نکته واقفند که در صورت تداوم وضع موجود چندان نمی توان به آینده امیدوار بود. دولت اسد کماکان از قدرت بالایی برخوردار است و در میدان جنگ هم به شکل موثرتری مبارزه می کند، اما آن چه که باعث شده است شبه نظامیان مسلح هنوز میدان جنگ را ترک نکنند امید آن ها به مداخله نظامی و مستقیم قدرت های بین المللی به بحران سوریه است تا بدینوسیله طومار دولت اسد را به هم بپیچند، در غیر این صورت راه دیگری به ذهن مخالفان نمی رسد.

در واقع گره کور بحران سوریه از همین جا ناشی می شود، از یک سو نبردهای زمینی نتیجه چندانی نداشته است و از سوی دیگر کشورهای خارجی هم تاکنون از انجام مداخله نظامی علیه سوریه عاجز بوده اند.

چندی پیش سعود الفیصل وزیر امور خارجه عربستان سعودی در یک اظهار نظر رسمی اعلام کرد که در صورت آغاز عملیات نظامی بین المللی علیه سوریه هیچکدام از کشورهای عربی منطقه در تهاجم شرکت نخواهند کرد و این آب پاکی بود که بر روی دست مخالفان اسد ریخته شد. عربستان سعودی یکی از حامیان جدی براندازی بشار اسد از طریق نظامی بوده است و هم اکنون نیز بزرگترین حامی مالی، تسلیحاتی مخالفان اسد محسوب می شود ولی این کشور بنا به دلایلی که مجال مطرح کردن آن ها در این نوشتار نیست از ورود به رویارویی مستقیم نظامی با سوریه خودداری کرده است. دیگر کشورهای عربی هم همین وضع را دارند و در این میان مخالفان اسد بیشترین امیدشان را به قدرت های خارجی و مخصوصا اعضای ناتو بسته اند تا شاید از این گذر بتوانند بر اسد فائق آیند. اما ناتو هم برای مداخله در سوریه با موانع جدی روبه روست از یک سو روس ها و چینی ها را در مقابل خود می بینند که به هیچ وجه حاضر نیستند دست از حمایت اسد بردارند و از سوی دیگر برخی از اعضای ناتو هم در وضعی نیستند که بتوانند در سوریه مداخله کنند. بسیاری از اعضای ناتو دچار بحران های مالی و اقتصادی داخلی هستند که حتی از پرداخت سهم حق العضویت خود به سازمان احساس ناتوانی می کنند. تا چند سال پیش آمریکا 50 درصد هزینه های سازمان ناتو را پرداخت می کرد و هم اکنون بیش از 75 درصد هزینه های ناتو را می پردازد. آندرس فوگ راسموسن دبیرکل ناتو چندی پیش اعلام کرد که عدم پرداخت حق العضویت ها از سوی اعضای این سازمان را با یک چالش و معضل جدی مواجه ساخته است.

سوای از اوضاع مالی خراب اعضا تجربه دخالت در افغانستان، عراق و لیبی تقریبا ناتو را متقاعد ساخته است که اهداف ناتو فقط با حمله نظامی محقق نمی شود بلکه هر گونه تهاجم و مداخله به سوری هزینه های دیگری را نیز برای اعضاء سازمان به دنبال خواهد داشت.

در مجموع مسئله آغاز عملیات نظامی بین المللی علیه سوریه این روزها تقریبا از حمایت و پشتیبانی اولیه جامعه بین المللی برخوردار نیست و لذا به همین دلیل است که قاطبه اعضای جامعه جهانی بر اجرایی شدن طرح کوفی عنان تاکید می کنند، طرحی که امکان عملی شدن آن زیاد است و مورد پذیرش دولت سوریه نیز می باشد. به هر حال اگر وضع به همین منوال پیش برود، بحران سوریه همچنان راه خود را ادامه خواهد داد و با توجه به شرایط حال حاضر گمان نمی رود به زودی خاتمه بحران را در سوریه شاهد باشیم.