اجلاس ژنو، سومین اجلاسی است که در طی چند ماه اخیر در راستای بررسی تحولات سوریه برگزار شده است. اولین اجلاس، تحت عنوان دوستان سوریه در تونس برگزار شد و اجلاس دوم نیز تحت همین عنوان در استانبول ترکیه برگزار گردید و اجلاس سوم را در یکی از دیپلماتیک ترین شهرهای دنیای امروز یعنی در ژنو برگزار کردند. برگزاری سه اجلاس در طی مدت زمان اندک حاکی از اهمیت بالای بحران سوریه در نظام بین الملل کنونی است که البته این اجلاس از یک بابت مسیری متفاوت از دو اجلاس گذشته را دنبال کرد. اگر در اجلاس اول و دوم کشورهای شرکت کننده، شورای ملی سوریه را به رسمیت شناختند و بسیاری از آن ها اقدام به اخراج سفرای سوری از کشورهای خود نمودند، اجلاس ژنو بر طرح کوفی عنان تاکید داشت. طرحی که اولین ماده آن به بقای بشار اسد بر اریکه قدرت تاکید و در ماده دوم به توقف فوری خشونت ها در مناطق درگیر جنگ صراحت دارد. به عبارتی دقیق تر در اجلاس ژنو در مواضع کشورهای شرکت کننده نوعی عدول از سیاست های گذشته مشاهده می شد که توجهات بسیاری را به خود جلب کرد.
اجلاس در شرایطی بر اجرایی شدن طرح کوفی عنان تاکید می کرد که قبل از این بسیاری از کشورهای منطقه از ناکارآمدی آن سخن به میان آورده بودند و در این میان تاکید اجلاس ژنو بر اجرایی شدن آن بار دیگر امیدهایی را بر عملی بودن و نتیجه بخش بودن این طرح زنده کرد.
به عبارتی دیگر طرح شش ماده ای عنان تنها طرحی بوده است که قاطبه و اکثریت بازیگران دخیل در بحران سوریه اعم از مخالفین و حامیان بشار اسد با اجرای آن موافقت داشتند و غیر از این طرح اشتراک نظر دیگری در میان شرکت کنندگان مشاهده نمی شد. هیلاری کلینتون وزیر خارجه امریکا در طی سخنرانی اش در ژنو همچنان بر ترک قدرت از سوی بشار اسد تاکید داشت که البته با مواضع تقریبا تند سرگی لاوروف وزیر خارجه روسیه مواجه شد. لاوروف اعمال هر گونه طرح تحمیلی خارجی را در حل بحران سوریه بی فایده عنوان و فقط مردم سوریه را صاحب صلاحیت در تعیین سرنوشت کشورشان معرفی کرد. مواضع دموکراتیک لاوروف در حین سخنرانی برای بسیاری از شرکت کنندگان قانع کننده بود و پذیرفته شد.
در این میان طرح دیگری نیز تحت عنوان تشکیل دولت وحدت ملی برای عبور سوریه از بحران ارائه شد. در این طرح آمده است: دو طرف در سایه عمل به طرح عنان برای تشکیل دولت وحدت ملی نیز تلاش کنند تا دولتی با حضور همه جریان های موافق و معارض تشکیل شود. در واقع تشکیل دولت وحدت ملی تنها حرف جدیدی بود که در اجلاس ژنو زده شد که از آن به عنوان مکمل طرح صلح عنان یاد می شود.
با وجود این اجلاس و علی رغم کوتاه آمدن بسیاری از کشورهای به اصطلاح دوستان سوریه از مواضع گذشته خود در قبال بشار اسد گمان نمی رود سایه بحران در آینده نزدیک از روی سوریه رفع شود. طرح صلح عنان، در شرایطی که بسیاری از کشورهای منطقه مانند عربستان، قطر، ترکیه، اردن و ... از مخالفان اسد حمایت مالی، تسلیحاتی، انسانی می کنند کارآیی نخواهد داشت و ثمره آن چیزی جز نقض های مکرر آتش بس که تعداد آن ها هم اکنون از پنج هزار مورد فراتر رفته است، نخواهد بود. به عبارتی دقیق تر گروه های مسلح سوری بیشتر از آن که مستقل باشند تحت تاثیر حامیانی هستند که آن ها مشخص می کنند این گروه ها چگونه رفتار کنند. مسئله ای که چشم انداز صلح را در سوریه در محاق ابهام قرار می دهد و بسیاری از تحلیل گران را در پیش بینی آینده بحران سوریه به سکوت وامی دارد.