در آخرین مورد از سلسله حملات ناتو که در طی 11 سال گذشته به کرات تکرار شده و هربار نیز به میزان فزاینده ای خشم مقامات حکومت افغانستان را برانگیخته، دست کم 18 غیرنظامی شامل زنان و کودکان در لوگر کشته شدند.

این عملیات که در ابتدا براساس اطلاعیه ای منتشرشده از سوی ناتو، به صورت مشترک از جانب نیروهای افغان و ائتلاف انجام شد و در اثر آن تنها دو زن زخم های سطحی برداشتند،‌ در اصل و براساس یافته های هیات حقیقت یابی که از سوی ریاست جمهوری تعیین شده، بدون هماهنگی با نیروهای داخلی و به صورت "خودسرانه" از جانب ناتو انجام شده و در نتیجه آن، دو زن زخم سطحی برنداشته؛ بلکه 18 غیرنظامی بی دفاع و بی گناه افغان از سوی نیروهای امریکایی بمباران شده و کشته شده اند؛ غیرنظامیانی که چندین زن و کودک نیز در میان آنان وجود داشته اند.

این چندمین مورد از کشتارهایی است که اگرچه در 11 سال گذشته، همواره و به تکرار از سوی نیروهای خارجی انجام شده؛ اما بعد از امضای سند همکاری های استراتژیک میان افغانستان و امریکا که به گفته مدافعان و مداحان آن، به بی سر و سامانی های یک دهه اخیر در کشور نقطه پایان خواهد گذاشت و "فصل جدیدی در روابط افغانستان و ایالات متحده امریکا" و چه بسا جهان خواهد گشود، نیز همچنان تداوم یافته است.
امضای پیمان استراتژیک با امریکا در حالی با تاخیر و تعلل های فراوان انجام شد که به گفته سخنگویان دولت افغانستان، امریکا باید شرایط اساسی دولت افغانستان را قبول می کرد و به صورت مکتوب و مستند نسبت به آنها تعهد می سپرد.

این شرایط از نظر دولت افغانستان عبارت بودند از واگذاری مسئولیت زندان ها از نیروهای امریکایی و ناتو به نیروهای دولتی افغانستان، قطع کامل عملیات های شبانه و واگذاری مسئولیت آن به نیروهای خاص ارتش افغانستان و همچنین پایان کامل و بدون قید و شرط عملیات های خودسرانه و کشتار غیرنظامیان افغان.
امریکا سرانجام پس از یک دوره اما و اگر های طولانی و البته سمبولیک و نمادین، این شرایط را پذیرفت و رییس جمهور نیز با کمال میل، نیمه شب پای سندی امضا کرد که به باور مداحان آن، سند برائت و رهایی افغانستان از سال های طولانی شور و شر و جنگ و خون ریزی و تضمینی برای عبور امن و با ثبات کشور به ترقی و تعالی و رفاه و پیشرفت و توسعه و آبادانی و صلح و صفا خواهد بود؛ اما آنچه عملا در جریان است آشکارا گویای این واقعیت تلخ و نومید کننده است که سیر کشتار غیرنظامیان پایان پذیر نیست و خون ارزان و کم بهای زنان و کودکان بی گناه افغانستان،‌ هیچ ارج و اهمیتی برای امریکایی ها و ناتو ندارد.
این روند به نظر می رسد هر بار بیشتر از پیش رییس جمهور را نگران و عصبانی می سازد و او به ناگزیر، هر بار نیز تاکید می کند که یکی از شرایط امضای پیمان، پایان دادن به کشتار بی رویه غیرنظامیان و قطع کامل عملیات های شبانه و خودسرانه و بمباران های هوایی بوده است؛ اما این چیزی نیست که فرماندهان خارجی و امریکایی ها را به تعهد عملی در این زمینه‌، ملزم کند.

دیروز بار دیگر، رییس جمهور جان آلن؛ فرمانده عمومی ناتو و رایان کراکر؛ سفیر امریکا در افغانستان را احضار کرد؛ تا مراتب خشم و اعتراض خود را به اطلاع آنها برساند و آنها نیز متقابلا قول دادند که سعی می کنند این امر،‌ دیگر تکرار نشود! با اینهمه، پرسشی که هنوز حل نشده باقی مانده این است که آیا این تعهدات و خشم و اعتراض ها و تعیین شرط و شروط، کی پایان می یابد و چه زمانی، آنها حاضر خواهند شد به این سیر نفرت انگیز پایان بدهند؟! پیمان استراتژیک به هر طریق ممکن، امضا شد و از سد مجلس هم گذشت، دیگر چه چیزی وجود دارد که آنها را ملزم به رعایت خواست های افغانستان کند؟

رییس جمهور به تازگی گفته اگر این روند تداوم یابد، به معنای تجاوز به خاک افغانستان خواهد بود؛ اما اگر این تجاوز به خاک باشد؛ پس‌ با 11 سال کشتار و قانون شکنی و جنایت، این امر مصادیق بسیار زیادی داشته است جناب رییس جمهور! از سوی دیگر، ابراز خشم رییس جمهور و تصمیمی که در این خصوص اتخاذ شده معطوف به مواردی است که در آینده اگر اتفاق بیافتد؛ اما روشن نیست در قبال 11 سال پیاپی کشتار و جنایت، چه کسی باید پاسخ بدهد و همین حادثه چند روز قبل در لوگر را چگونه باید با آن برخورد کرد؟!
جای خالی قربانیان این جنایت را چه چیزی پر می‌ کند: پول، عذرخواهی یا تعیین شرط های مکرر و غیرعملی؟!