همواره از کاهش و افزایش تلفات غیرنظامیان در جنگ یک دهه اخیر افغانستان سخن گفته شده و نهادها و سازمان های مختلف ملی و بین المللی، نسبت به این موضوع، ابراز نظر و نگرانی کرده اند؛ اما آنچه دیروز رقم خورد یکی از موارد پرشماری بود که طی ده ساله پسین در مقیاسی بسیار گسترده و پردامنه در افغانستان روی داده؛ اما به جز حساسیت ها، محکومیت ها، معذوریت ها و نگرانی های آنی و مقطعی، به حال خود رها شده و فراموش گردیده است و در این میان، آنچه ثابت و بدون تغییر باقی می ماند و طبق معمول، دیگر هیچ سراغی از آن گرفته نمی شود وضعیت اسفبار خانواده های مظلومی است که قربانی یک بیرحمی دژخیمانه، غیرانسانی و انسان‌ستیزانه می گردند.
دیروز چهارشنبه طی دو رویداد جداگانه در لوگر و قندهار بیش از 100 غیرنظامی کشته و زخمی شدند.
در رویداد نخست که در قندهار روی داد در اثر دو حمله انتحاری پی در پی، براساس گزارش های رسمی، دست کم 22 غیرنظامی کشته شدند و بیش از 50 نفر دیگر نیز زخمی گردیدند.

حمله ها درست در جایی روی داد که کامیون های حامل مواد تدارکاتی نیروهای ناتو، تجمع کرده بودند.
مقامات محلی گفته اند که تمامی قربانیان این حملات، غیرنظامیان، به شمول دکانداران و عابرین بوده اند.
دولت و نیروهای خارجی این حمله را به طالبان و دیگر گروه های تروریستی نسبت داده اند.
در رویدادی دیگر در ولایت لوگر،‌ در نتیجه بمباران هوایی نیروهای خارجی، دست کم 18 غیرنظامی افغان کشته شدند.
مقام های امنیتی افغان و مردم محلی به رسانه ها گفته اند که در میان کشتگان، تعدادی زن و کودک نیز وجود دارند.
این مرگبارترین حمله نیروهای خارجی پس از واگذاری عملیات های خاص به نیروهای افغان و همچنین امضای پیمان استراتژیک با امریکا می باشد.

رییس جمهور کرزی چند روز پیش، در واکنش به کشته شدن حدود 8 غیرنظامی در عملیاتی مشابه نیروهای خارجی در پکتیا، هیاتی را برای بررسی آن رویداد به پکتیا فرستاد و افزون بر آن، اذعان داشت که ادامه کشتار غیرنظامیان، تهدیدی جدی علیه پیمان استراتژیک با امریکا می باشد.

با این حال، افزون بر اینکه نتایج تحقیق کمیسیون موظف رییس جمهوری تاکنون مشخص نشده، هیچ تغییری در رویکرد نیروهای خارجی در برابر امنیت جانی زنان و کودکان بی گناه افغان نیز ایجاد نشده است.
رویداد دیروز در لوگر، درست زمانی رخ داد که رییس جمهور در چین و در جمع رهبران کشورهای قدرتمند منطقه که از امضای پیمان با امریکا عمیقا ابراز نگرانی کرده اند، سرگرم توجیه این اقدام بود و آن را به نفع امنیت و ثبات در افغانستان و منطقه و منطبق با خواست و نیاز افغانستان ارزیابی می کرد.

از جانب دیگر، در طرف دیگر ماجرا نیز برادران ناراضی رییس جمهور در قندهار، جان ده ها غیرنظامی بی گناه را در همان روز گرفتند؛ در حالی که رییس جمهور این بار از چین خواست تا از دوستی خود با پاکستان، به سود صلح و ثبات در افغانستان استفاده کند و از طرفی، قرار است هیات شورای عالی صلح در عربستان، از رژیم آل سعود بخواهد که برادران ناراضی رییس جمهور را پای میز مذاکره بکشد؛ سردمداران سعودی از بنیانگذاران طالبان و حامی مالی،‌ سیاسی و معنوی این گروه به شمار می آید.

در این میان،‌ پرسش اساسی که هنوز پاسخ نیافته این است که پیش از امضای پیمان استراتژیک و برگزاری نشست شیکاگو، همه آنچه باید تحقق پیدا می کرد،‌ موکول به این دو رویداد به ظاهر مهم می شد؛ اما اینک که همه چیز تمام شده و نشست شیکاگو هم برگزار شد، پیمان هم آنگونه که می خواستند به کرسی نشست؛ اما هیچ تغییری در وضعیت امنیت جانی مردم بی گناه و زنان و کودکان این سرزمین به وجود نیامد، پس دیگر چه تضمینی وجود دارد تا این مردم، باز هم منتظر آن بمانند و به آن دل‌خوش باشند که با تحقق آن،‌ روند بی رویه و پایان ناپذیر کشتار غیرنظامیان، روزی پایان خواهد یافت؟! آیا قتل عام خانواده های مظلوم افغانستان با تیر دو سر تروریزم و مبارزه با تروریزم، دیگر کافی نیست؟!