مسئولین حکومتی و غیرحکومتی و حتا مراجع مستقل باید برای مبارزه با موج بی رحم هجمه های غیرانسانی فرهنگ‌ستیزان در تخار، کاری اساسی انجام دهند

تخار، جزیره دورافتاده ای نیست که وقتی از آن یاد می شود مسئولان و مدعیان کمیسیون های حقوق بشری و مدافع حقوق زنان و نیز مقام های دولتی و حکومتی و نمایندگان مجلس، در مورد آن هیچ ذهنیت قبلی نداشته باشند.
تخار ولایتی در شمال افغانستان و مرکز آن شهر تالقان است و تا همین چند سال پیش، یکی از کانون های خبرساز دنیای جنگ و صلح و سیاست بود.

این شهر پارسال نیز با بمب گذاری در مقر ولایت آن در جریان یک جلسه رسمی و مهم میان مقام های نظامی و سیاسی زون شمال، بار دیگر در کانون های خبرهای رسانه ای قرار گرفت؛ رویدادی که طی آن، به شمول چندین تن دیگر، جنرال داود داود؛ فرمانده زون 303 پامیر در شمال و جنرال شاه جهان نوری؛ فرمانده پولیس ولایت تخار جان باختند که همین چند روز پیش هم نخستین سالگرد آن حادثه بود.

اما هیچیک از این رویدادها نتوانست و نباید از سوی مسئولین فراموش شده و نادیده گرفته می شدند؛ اما این روزها بزرگ ترین و نابخشودنی ترین جنایت ها علیه نسل های آینده این سرزمین، کودکان معصوم و مظلومی که تمام سهم شان از خوشبختی های کودکان جهان، آموزش بدون هراس از مسمومیت باید باشد، مورد هجمه دشمنان کوردل و فرهنگ‌ستیز قرار گرفته و همه روزه در مقیاس های ده ها نفری از طریق چاه آب، مسموم می شوند و بدتر از آن اینکه هیچیک از این رویدادها قادر نیست تکانه ای هرچند کوچک به مسئولین و مقاماتی دهد که همه روزه دست اندرکار دروغ بافی های تاریخی برای تزریق خوش بینی و خوشبختی به افغانستان پس از 2014 هستند.

رویدادهای تخار از سوی مسئولان شیک پوش و شادمان پایتخت نشین، فراموش شده و نادیده گرفته می شود و مسئولین محلی نیز تنها به یک محکومیت ساده اکتفا می کنند و هیچ کاری که بتواند از این اقدام غیرانسانی علیه دختران معصوم و مظلوم دانش آموز، جلوگیری کند انجام نمی دهند.

پارلمان منفعل و نمایندگان معامله گر نیز دست اندرکار تایید چشم بسته پیمان هایی هستند که جز تمدید بدبختی و سیه روزی و جنگ و آدم کشی هیچ پیام و پیامدی ندارند؛ وگرنه اگر اینطور نباشد ولایت تخار نیز همانند سایر ولایت های افغانستان در پارلمان افغانستان، نماینده دارد و بر اساس سهمیه بندی هایی که انجام شده شماری از نمایندگان این ولایت، زن هستند؛ پس چرا هیچ صدایی برای دفاع از دختران معصوم و مظلوم در معرض هجمه مسمومیت از سوی این نمایندگان به اصطلاح مردم،‌ بلند نمی شود؟!

نمایندگانی که به دلیل اینکه امیتازات زیاده خواهانه آنها در بودجه سال 91 لحاظ و منظور نشده بود، حاضر بودند هر روز وزیر مالیه را به مجلس فرابخوانند تا اینکه نهایتا خواسته امتیازطلبانه شان برآورده شد؛ اما حتا یک ساعت از وقت خود را برای بررسی آنچه این روزها در تخار می گذرد اختصاص نمی‌دهند!

مسئولین معارف نیز به سهم خود مقصر و مسئول اند. این رویدادها به صورت مستقیم در حیطه مسئولیت این ارگان حکومتی است؛‌ پس آنها باید هرچه زودتر به کمک سایر نهادهای امنیتی و غیرامنیتی محلی و مرکزی برای این معضل، راه حلی بیاندیشند.

نهادهای مدافع حقوق بشر و حقوق زن نیز تنها در صورتی حاضر اند در موردی ابرازنظر کنند و داد و فریاد به راه بیاندازند که پروژه‌ای آب و نان دار انتظار جیب های حریص آنها را بکشد و در این میان، ولایت تخار هیچ سود و منفعتی برای اهداف و آمال آنها ندارد که برای آن کنفرانس های مطبوعاتی عریض و طویل برگزار کنند و از نهادهای ملی و بین المللی مدعی دفاع از حقوق زنان و دختران،‌ استمداد بجویند.

در هر حال، مسئولین حکومتی و غیرحکومتی و حتا مراجع مستقل باید برای مبارزه با موج بی رحم هجمه های غیرانسانی فرهنگ‌ستیزان در تخار، کاری اساسی انجام دهند و داد از دختران مظلوم و معصوم ولایت تخار بستانند، در غیر آن در برابر این فرزندان عزیز افغانستان، تاریخ فردای این کشور و نسل های آینده مسئول خواهند بود.