خروج حزب اسلامی از مدار مذاکرات صلح، آخرین امیدها برای دست یافتن روند مذاکرات صلح دولت به نتیجه‌ای روشن و نویدبخش را نیز از میان برداشت.

حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمیتار، اگرچه سابقه طولانی تری در جنگیدن و استفاده از ابزارهای خشونت آمیز برای دست یافتن به قدرت دارد؛ اما در مقایسه با دیگر گروه های در حال جنگ با دولت کنونی افغانستان از انعطاف بیشتری در قبال بحث مذاکره برخوردار بوده و همواره طرح های اجرایی تری برای به فرجام رسیدن مذاکرات صلح دولت افغانستان ارائه داده است.

گلبدین حکمتیار که به تازگی با یک تلویزیون محلی، گفتگو کرده گفته است که در روند گفتگوهای صلح حزب اسلامی با دولت افغانستان، رییس جمهور کرزی اظهار داشته است که تنها با یک بند از طرح مورد نظر حزب اسلامی موافق نیست و این بند نیز مربوط به سرنوشت پارلمان می باشد؛ اما آقای حکمتیار تصریح کرد که بحث پارلمان چیزی نبود که حزب اسلامی در مورد آن، حاضر به کنار آمدن با دولت کابل نباشد؛ اما وی گفت که با امضای پیمان استراتژیک میان کابل و واشنگتن،‌ دیگر دلیلی برای ادامه مذاکرات وجود ندارد و حزب اسلامی، همچنان به مبارزات خود از طریق جنگ علیه دولت کابل و نیروهای خارجی تا خروج کامل آنها از افغانستان ادامه خواهد داد.

افزون بر حکمتیار، غیرت بهیر؛ از اعضای ارشد حزب اسلامی نیز به رسانه ها گفته است که در پیمان استراتژیک دولت با امریکا ابهاماتی وجود دارد و حزب اسلامی عقیده دارد که در این پیمان، حاکمیت ملی افغانستان نقض شده است.
او گفته است:"در این موافقتنامه حاکمیت ملی افغانستان نقض شده و آمریکایی ها قصد ندارند افغانستان را ترک کنند."
این در حالی است که حزب اسلامی از احزاب قدرتمند در حال جنگ با دولت و نیروهای خارجی است؛ اما این حزب، میانه مناسبی با طالبان؛ دیگر گروه در حال جنگ با دولت افغانستان و خارجی ها نیز ندارد و در زمان حاکمیت آن گروه بر افغانستان،‌ در مقاطعی با آن جنگیده است.
خروج حزب اسلامی از مدار مذاکرات صلح، آخرین امیدها برای دست یافتن روند مذاکرات صلح دولت به نتیجه‌ای روشن و نویدبخش را نیز از میان برداشت.
حزب اسلامی از سوی بسیاری از گروه های درون و بیرون از قدرت، به عنوان گروهی اهل مذاکره پنداشته شده و انتظار می رفت، با به ثمر نشستن گفتگوها با این گروه،‌ دیگر گروه های شورشی نیز به پذیرش طرح های صلح دولت افغانستان تشویق شده و به مبارزه گرم برای دست یافتن به قدرت پایان دهند؛ یا دست‌کم نسبت به گذشته، تضعیف شده و از قدرت و اثرگذاری آنها به میزان قابل ملاحظه ای کاسته شود؛ اما اکنون که این حزب نیز رسما از مدار مذاکرات صلح خارج می شود به نظر می رسد با این حساب، آینده روشنی در انتظار افغانستان نخواهد بود.

یکی از دلایل عمده ای که مدافعان و مداحان پیمان استراتژیک، برای توجیه مداحی های خود بر آن تکیه می کنند، بیمه شدن افغانستان در مقابل تهدیدهای امنیتی درونی و بیرونی است؛ اما نشانه های تازه حاکی است که مردم افغانستان بدبختانه باید منتظر روزهای بدتری از ناامنی و خشونت و خون ریزی و کشتار باشند.

بر اساس‌ آنچه از سوی گلبدین حکمتیار عنوان شد نیروهای خارجی و حضور آنها در افغانستان نه تنها هیچ کمکی به کاهش خشونت ها نخواهد کرد؛ بلکه تداوم حضور آنها به بهانه هایی چون پیمان استراتژیک و غیره سبب افزایش خشونت ها و تشجیع گروه های خشونت طلب و تروریستی برای تداوم رویکردهای خشونت آمیز خواهد شد.

بحث این نیست که آیا طرح حزب اسلامی برای صلح، درست است یا نیست؛ البته نباید فراموش کرد که براساس ادعای رهبر حزب اسلامی این طرح – درست یا نادرست - از سوی دولت افغانستان پذیرفته شده و تنها یکی از مواد آن، مورد تایید قرار نگرفته که آنهم ممکن بود از طرف حکمتیار، پذیرفته شود؛ اما در هر حال، با اعلام زمان بندی خروج نیروهای خارجی از افغانستان در سال 2014 آنها می توانستند به روند مذاکرات، شتاب بیشتری ببخشند؛ تا از قافله قدرت عقب نمانند و بر این اساس مذاکرات صلح با خوش بینی های بیشتر ادامه پیدا می کرد؛ اما اکنون که قرار است نیروهای خارجی همچنان در افغانستان حضور داشته باشند؛ روند صلح کاملا راکد و متوقف شده است و این امر، وضعیت بسیار خطرناکی را برای آینده صلح و ثبات در کشور رقم خواهد زد؛‌ بنابراین، آیا اکنون وقت آن نیست تا پرسیده شود آیا امضای پیمان استراتژیک، آینده ای بدتر از آنچه تاکنون تجربه شده را برای مردم رنج‌دیده این سرزمین به بار نخواهد آورد؟